Κι άξαφνα
μέσα στο φως,
δονείσαι.
Δεν το ’ξερα
πως τα σύννεφα
σταλάζουν βροχή.
Τα πειρατικά καράβια•
περαστικές στιγμές
στην ανάστερη ύπαρξη
της φωνής μου.
Γέρνω στη μεριά των αινιγμάτων.
Μαίνονται τα λιοντάρια
και ορμούν.
Σώμα ασάλευτο, εκστατικό,
αχαλίνωτο παιχνίδι
στα χέρια μου.
Με μαγνητίζεις
με κύματα αέρινων λουλουδιών.
Παραπαίουμε
σ’ ένα δοξάρι βραδινών πόθων.
Κι αν το φεγγάρι θρυμματίσω,
θα χαθώ μες τ’ αστέρια.
Πληγωμένοι εραστές,
οι κομήτες θα ουρλιάξουν.
Σπαραχτικά θα ικετέψουν
τη διαφάνεια,
της χυμώδους σιωπής σου.
Ύστερα, στο μοναστήρι των Αγγέλων
θ’ ανάψω πυρσούς.
Να στέψω με στίχους
τη λατρεμένη μορφή σου.
