Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

πες ενα τραγουδι



όταν διαπράχθηκε ο φόνος
ο νεκρός αναστήθηκε πιότερο νεκρός
και γύρεψε τους δολοφόνους του.
Η δικαιοσύνη έπραξε το έργο της
Ο δολοφόνος δήλωσε θύμα
Ο δολοφόνος θυμήθηκε τους κροκόδειλους
Κι οι κροκόδειλοι τον κατασπάραξαν
Κι ο Νεκρός εποίησεν Έργον Ιερό

__________ δεν είναι βία, είναι το δίκιο ________

Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

Πάει κι Αυτό



πάντως, εμείς κάναμε το χρέος μας -
γράψαμε στίχους
αναρτήσαμε φωτογραφίες
/κάποιος ακόμα δηλώνει ήρωας /
ουρλιάξαμε με τις ερπύστριες
δοκιμάζοντας τις φωνητικές μας
Άι σιχτίρι, μας κουμαντάρουν οι μέρες
τι ακούμε; σκυμμένοι στον τάφο μας
καθαρίζουμε μάρμαρα.
μάρμαρο είναι το κορμί μας
και θέλουμε και έρωτες..
γαμώτο! κάναμε κι εχθές το σταυρό μας
ικέτες του μεγαλοδύναμου
/ το χρέος μας - ένας σταυρός, και δάκρυ /
έπαψα να δακρύζω
μας βαρέθηκα
φιλόσοφοι του λίγου μας
να μοιάζει έργο τεράστιο
με τις αλυσίδες στα πόδια
κάνουμε καμάκι στις μοιραίες.
ανεπρόκοπη ζωή.
τρώμε λουκουμάδες
χαλβαδιάζουμε με τα μέλια μας
σύντομα τελειώνει ο χρόνος.
πρέπει και πάλι να
προβάλω τις ικανότητές μου -
να δείξω τους μυς,
τα δόντια..δεν μπόρεσα
ακόμη να ξεπλύνω τις φυλακές μου
τα παπούτσια τρύπησαν
κι ο τάφος μου; λάσπες και λάσπες.
/ τα δικά μου μάρμαρα τα ονειρεύτηκα Πεντέλης. δεν είχα ποτέ.
κάτι  μονάχα τύπου..να το παίζω στις γκόμενες εραστής /
πάλι και σήμερα άνεργος θα είμαι.
δίχως χαμόγελο
και μ' άγρια φάτσα
ποιος θα στραβωθεί να μου δώσει μυστρί;
θ' αφήσω τα ντουλάπια ανοιχτά
να βολοδέρνουν οι κατσαρίδες ελεύθερες
τι μου φταίνε τα έρποντα να παιδεύονται μαζί μου;
κι αυτή θα είναι, νομίζω,
η τελευταία μου ηρωική πράξη.

Καλημέρα στις βιτρίνες κόσμε!
κι εσύ ..ποιητά -!- φόρεσε το καπέλο σου!
οι καιροί βρέχουν κατσαρόλες..

Προμηθεύς ο Πυρφόρος

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ήχοι κρεμαστοί

















Αθωράκιστες ομίχλες βαγονιών
σε πετρέλαιο τζάμι,
όταν καπνίζεις νοητά
κι αυθαίρετα και
το φλέγμα βουλιάζει
την ψυχή σου,
σαν τη μέρα που
σε πότισε εκρηκτικά νέφη
και δεν κοιμάσαι κλινήρης,
μα ορθός σε
στοίχημα κούρσας.
Κούρσα λεπτά που
σου τινάζουν το γιακά
που ξήλωσες με
πέντε ανέμους κι
ένα θλιμμένο μυστικό.
Πουτάνες οι πόλεις που
πιπίλισες μια καραμέλα υγρή
κι ένα σαξόφωνο -
ναυάγια του Βοσπόρου,
σε ξερόκλαδα θανάτου
μουσειακών ξενοδοχείων
που σ' απάτησαν με
νεκροταφεία να ωχριούν,
και να τινάσσονται μετά -
ανυπέρβλητες αξίες σταθμών,
των χνώτων που προδόθηκαν
σε αγοραίες φωτογραφίες
μιας καταιγίδας ο έρωτας
κι ενός φιλιού η μπόρα. ..
πάλι τρένα ονειρεύομαι
με ήχους κρεμαστούς

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

πού είσαι; απόψε φοβάμαι κι εγώ
















Πάει κι αυτή η απεργία..
Εν απεργία άνεργος.
Λέω, είμαι, και είμαι
κι όπως και να ΄μαι.
Κι αυτό έχει σημασία.
Δε ζήτησα ποτέ ακροατές,
ακούω τον κρότο μου και
υπάρχω ακόμα και σιωπώντας.
Κάποιες φορές,
στα σκονισμένα παπούτσια μου,
με το δάχτυλο, ζωγραφίζω τελείες.
Ο ατελής εγώ, μιλώ και
στα κορδόνια μου
τι λέω πάλι -;- ....
Μαγνητοφωνώ κάποτε
τους ψίθυρούς μου,
να μην τρομάζω
τη σπηλειά του αγροίκου εαυτού μου.
Ε, λοιπόν, δύσκολο να καταρρεύσω,
όταν μπορώ να γλύφω
τα σκονισμένα μου δάχτυλα,
μετά το έργο Τέχνης,
που αποτύπωσα στα παπούτσια μου


Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

γελούν οι κόσμοι
















Οργασμός καπνών
Τρέχει κλεμμένο κονιάκ
Μιας σκοτεινής κατοχής
Στον κρότο των αισθήσεων
_ Τα λουριά ξεχειλώνουν
Μυστήρια στόματα
Ξεμπουκάρουν κλειδωμένα μπαούλα
Βαλίτσες, βιολιά
Περιφέρονται θύελλες
Κάπου δάκρυα
Από έρωτες βυθισμένους σε χλαίνη
Κάποιου πολέμου μ’ ερείπια πόλης
Που κρύφτηκε σε φωτογραφίες
Μιλώ με τη φαλτσέτα μου
Ρωτώ «πού πήγαν τα παιδιά μου;» -
Εκείνα τα δειλινά
Που έσπαγα πινέλα
Στο καθρέφτισμα των άθλιων αιώνων
Απόκριση απ’ το υπόκωφο
Σε ένα υπερπέραν χορού.
Τώρα με κρατώ απ’ το μανίκι των ίσκιων
Εισέρχομαι σε βιβλία
Κι ανακατεύω μαγειρικές –
Φακές με δάφνες μπαγιάτικες
Αρουραίος σ’ ένα μεθύσι νόστου
Για τούνελ κάτω απ’ την πόλη
Των ηλιθίων
Κολυμπώντας γέλιο
Στο λούνα πάρκ, έξω απ’
Το σπίτι των τρόμων.
Έχω ένα κόκκινο
Στο μυαλό μου να σου μοιάζει
Με σεντόνι απ’ το μαύρο
Που μ’ ανάθρεψε
Γενικώς πλανάται γενικότητα
Και γενικώς υπάρχω
Σε ειδική αποστολή
Γυμνών παρελάσεων
Λέξεων
Στο αύριο του τώρα
Στη μυρωδιά της σάρκας σου ∙
Βρεγμένο ξύλο
Να μένω ναυαγός
Κάτω απ’ τα μάτια σου - τελεία και παύλα εγώ άστικτα