Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Όλα Βροχή



Δρεπανίζω τη Βροχή.
Μίλα μου -!- στο
Αποκορύφωμα των φεγγαριών
Που βασιλεύουν οι ανάσες
Των φευγάτων.
Ένα με τον τοίχο.
Αποκεντρώνω φιλιά,
Πυρωμένα βέλη –
Δάχτυλα,
Νεύρα,
Ουλές αγριμιών
Σκαλίζω Σου
Τη μεγίστη ρίμα
Του χάους μου
Και βρήκε οδό
Για τον ωκεανό
Στον έρημο κόλπο
Των νεκρών λιμανιών σου
Έιιιιιιι, μη μ’ ακούς -!-
Σφίξε με -!-
Η άπληστη κραυγή
Έτσι μονάχα
Δραπετεύει. Από ΄να
Βλέμμα σκαρφαλωμένο αίμα
Σκοτεινό, π’ αγγίζει το Μαύρο
Των σκορπιών, π’ αυτοκτονούν
 Στην αδικία του ελάχιστου

Δρεπανίζω βροχή.

Μίλα μου -!-

Ικέτης. Σε
Ικετεύω στο Όναρ
Ξανά και πάλι.
Αν τρέμουν τα δόντια
Τα πετάω. Τρέμουν
Στο χείμαρρο του ρου
Που ιδρώνει δέρμα, που
Οσμίζεται πληγή
Πληγές αξέχαστες
Με ράμματα σπασμένα
Για την αυτοκτονία
Της λήθης
Σε φιλάω. Παντού
Τρεκλίζω επανάσταση –
Μουσκεμένο σαλάγισμα
Στα βουνά τα Ιερά.

Χτύπα τον τοίχο -!-
Θα σε πιεί
Έρχομαι κι εγώ –
Σκιά και Τιτάνας σου
Αρμαθιάζω τις σταγόνες όλες
Της βρόχινης πυγμής
Σε ποτίζω δάκρυα
Τα μάτια σου
Τα δικά μου μάτια
Δεν αντιστέκονται. Πωρώνονται
Στο κύμα το πρώτο
Το τελευταίο κρέμεται -
Το κρέμασα στο αυτί σου –
Σκουλαρίκι της πιο
βαθιάς μου κόλασης
Να θυμάσαι..
Όλα βροχή
Μιας ιστορίας
Πόρνης
Στο οκλαδόν
Της δοξασμένης γέρικης στριγκλιάς
Του αλήτη,
Π’ αρνήθηκε τίτλο
Και στερέωμα..

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

ΑΣ ΧΑΘΕΙΣ



το ταξίδι, που λέγαμε
το πήρα μόνος στην πλάτη -
το στρώμα μαζί
κι ένα μισοφέγγαρο μαξιλάρι - σαλιωμένο προδοσία

τα λόγια διατείνουν ανυπαρξία στην ανάπαυλα των υδάτων

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

άνευ


Όταν με συνέλαβαν
Εκείνο το άκαρπο πρωινό
Στην πλατεία των Ιδεών
Οι αναθυμιάσεις των Ωραίων
Ψιθύριζαν δροσιά Άνοιξης
Κι οι κρότου – λάμψης φθόνοι
Κατέρρεαν.

Στο μπαράκι του μυαλού μου
Η μοναξιά λέω
Είναι
Όταν γερνάς δόξα άσφαιρη
Με σαλιωμένες σελίδες
Από δάχτυλα
Βαμμένα νύχια ανίας
Γελοίων περιοδικών για
Κυράδες της υποταγής.
Στο άκομψό σου εκτός
Κάνουν κρότο οι θεοί
Και
Γελάνε παχνιασμένοι ξημέρωμα.
Να τρομάζεις όταν βροντούν.
Σε διαλύει η Φύση.
Αλλιώς
Μη χασκογελάς αλάνικα.
Σου στραβώνει η γραβάτα
Και χάνεις την αστραπή.

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013


όταν ο Κανένας κατάφερε να κρατήσει το δειλινό στα δάχτυλά του, δίχως να του κυλήσει η ψυχή, έγινε το Τίποτα....

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

αυτή μόνο..



Αυτή μόνο
Η άλλη αργεί
Μαστούρα πληγή
Κόψη όνειρο,
Που δεν αγαπήθηκε
Αλάνισσα  φυγή
Καψούρα με τις ράγες
Στο όναρ που λάτρεψες
Κι εγώ
Να σε προσμένω ακόμα
Βυθισμένο δέρμα
Στη λάμα που έδρεψε
Πάθος ανίκητο
Δίψα βοώντος παλμού
Που λεηλατήθηκε
Στους πέντε αντάρτες
Της πλάσης
Την ώρα, που
Χρεοκοπημένα σινιάλα
Χαμουρεύονται
Στο ναυάγιο
Των παραδείσων
Με κόκκινα μάτια
Και σπασμένα νερά
Κοιμάμαι μαζί σου
στο πάντα  του τίποτα
Δέκα καύτρες
Εν ενεργεία
Σου πυρώνουν μοχλούς
Ξενύχτες
Εφτά βήματα μπροστά
Και πέντε παραπομπές –
Πόσο μ’ αρέσει
Να έρχεσαι
Να φεύγεις, και
Να έρχεσαι -!-

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

ποιος σε ξέρει..


άκου, γραφιά! όταν ξαναγράψεις το παραμύθι σου, να σκεφτείς τα παιδιά, που καταπίνουν πετρέλαιο, και τ' αγρίμια, με το φίμωτρο της χλιδής σου στο σαλόνι σου.
και πού είσαι; ξέχνα την πληθωρική αναγνωσιμότητα του όχλου σου, γιατί παλάβωσες τις νύχτες, κι οι λέξεις αυτοκτόνησαν..

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

έχει κύματα απόψε το πέλαγο -;-



Νιώθω το τέλος και διαλύομαι. Η σιωπή παρασιώπησε κι έδωσε φτερά στον ολοκληρωτισμό. Οι πορείες έχασαν τους δρόμους τους, γλιστρώντας στα αίματα. Οι πόλεις κουράστηκαν να μας σηκώνουν. Τρύπες παντού..

Κι εσύ εκεί. Ανήλιαγος.
Ο Ποιητής μετράει κύματα.
Κυματίζουν τα πέλαγα. Οι ωκεανοί μουγκρίζουν καλπασμούς φιλιών. Γλώσσες υπερκόσμιες ατιθασεύουν. Μετράς υγρασία. Σπας – μετρονόμος άχρηστος, όταν σπαράζουν τα πάντα. Σπαράζουν τα κορμιά, και χύνονται άλικες ψυχές – κραυγές φεγγαριών, σε ένα χάος, που έπνιξε τον έρωτα.
Μένει ο Ποιητής. Αφρίζει. Είναι ο οργασμός της ουτοπίας, που άστραψε ήδη την άλλη ζωή..

Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

για γέλια.....


ένας κόσμος για γέλια...
θρέφεται από την απεραντοσύνη, κι αφήνει ανυποστήρικτο το "πάντα"..
κι όταν σου λένε, "για πάντα", έχουν ήδη λακίσει στον τρόμο τους.

_____________ μη μου χαλάς το όνειρο απόψε -!- κουβεντιάζω με τους τοίχους μου ___________

Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2013

Υπάρχεις -;-



Επαναστατούν οι φυλακές
στη συνομωσία του τίποτα
Μ’ ένα άλφα κατακερματισμένο
Από λεηλασίες ελεεινών,
Που τολμούν να γελούν
Σαν άνθρωποι
Και να δακρύζουν σαν άνθρωποι

Και ψάχνω μες στη νύχτα να σε βρω –
Έχω χρόνια να σφυρίξω
Και χάθηκα πλέοντας σιγή
Και αίμα.
Με χείλη ξερά
Να γλύφω πηλό και
Να παιδεύω για όνειρο
Κάνοντας τραμπάλα σε
λόφους πληρωμένους και
Στυφούς και
Να τρυπάω τα δάχτυλα στα
Καρφιά των στερεωμένων εδαφών –
Μαριονέτα – κόσμος –
στόκος, για στάχτη στα
μάτια μας τα ξενυχτάδικα

Μια πουτάνα να ξημερώσει φωτιά
Στο αντάρτικο σύμπαν
Που μπορεί ακόμα να ψιθυρίζει: άλφα… -
Έστω και σιγανή βροχή
Στα υπόγεια της σελήνης  – -;-

Και ψάχνω να σε βρω
Δυο φτερά ανώνυμα που είμαι
Αν δε με θυμηθείς
Θα σου το τραγουδήσω το ποίημα -
Κάρβουνο ζωή  να
Μου γλιστρήσεις χέλι
Να κάνω ξανά κορμί –
Βαπόρι οργή -
Να ρίξω καπνό στα φουγάρα σου
Κάπως να κυλίσεις κι εσύ.

Παράξενοι έρωτες σ’
Απίστευτους γαλαξίες
Πετώντας βότσαλα
Στη γλώσσα της βροντής
Κι ιδρώνουν τα βιολιά –
Δόντια οι χορδές
Σπάνε τα κύματα
Η θάλασσα μουγκρίζει, κι
Εγώ «σ’ ευχαριστώ» που
Ήσουν
Έστω και μια στάλα
Στη φαντασία μου –
Έτσι μπόρεσα να στερεωθώ
Από ΄ναν έρωτα, και
Μια επανάσταση..

Υπάρχεις -;- 

(αφιερωμένο σ' εσένα που...θα υπάρξεις..
και μην την ψάχνεις για το τραγούδι. πάντα ρομαντικός είναι ο επαναστάτης..)