Επαναστατούν οι φυλακές
στη συνομωσία του τίποτα
Μ’ ένα άλφα κατακερματισμένο
Από λεηλασίες ελεεινών,
Που τολμούν να γελούν
Σαν άνθρωποι
Και να δακρύζουν σαν άνθρωποι
Και ψάχνω μες στη νύχτα να σε βρω –
Έχω χρόνια να σφυρίξω
Και χάθηκα πλέοντας σιγή
Και αίμα.
Με χείλη ξερά
Να γλύφω πηλό και
Να παιδεύω για όνειρο
Κάνοντας τραμπάλα σε
λόφους πληρωμένους και
Στυφούς και
Να τρυπάω τα δάχτυλα στα
Καρφιά των στερεωμένων εδαφών –
Μαριονέτα – κόσμος –
στόκος, για στάχτη στα
μάτια μας τα ξενυχτάδικα
Μια πουτάνα να ξημερώσει φωτιά
Στο αντάρτικο σύμπαν
Που μπορεί ακόμα να ψιθυρίζει: άλφα… -
Έστω και σιγανή βροχή
Στα υπόγεια της σελήνης – -;-
Και ψάχνω να σε βρω
Δυο φτερά ανώνυμα που είμαι
Αν δε με θυμηθείς
Θα σου το τραγουδήσω το ποίημα -
Κάρβουνο ζωή να
Μου γλιστρήσεις χέλι
Να κάνω ξανά κορμί –
Βαπόρι οργή -
Να ρίξω καπνό στα φουγάρα σου
Κάπως να κυλίσεις κι εσύ.
Παράξενοι έρωτες σ’
Απίστευτους γαλαξίες
Πετώντας βότσαλα
Στη γλώσσα της βροντής
Κι ιδρώνουν τα βιολιά –
Δόντια οι χορδές
Σπάνε τα κύματα
Η θάλασσα μουγκρίζει, κι
Εγώ «σ’ ευχαριστώ» που
Ήσουν
Έστω και μια στάλα
Στη φαντασία μου –
Έτσι μπόρεσα να στερεωθώ
Από ΄ναν έρωτα, και
Μια επανάσταση..
Υπάρχεις -;-
(αφιερωμένο σ' εσένα που...θα υπάρξεις..
και μην την ψάχνεις για το τραγούδι. πάντα ρομαντικός είναι ο επαναστάτης..)
