Νιώθω το τέλος και διαλύομαι. Η σιωπή παρασιώπησε κι έδωσε φτερά στον ολοκληρωτισμό. Οι πορείες έχασαν τους δρόμους τους, γλιστρώντας στα αίματα. Οι πόλεις κουράστηκαν να μας σηκώνουν. Τρύπες παντού..
Κι εσύ εκεί. Ανήλιαγος.
Ο Ποιητής μετράει κύματα.
Κυματίζουν τα πέλαγα. Οι ωκεανοί μουγκρίζουν καλπασμούς φιλιών. Γλώσσες υπερκόσμιες ατιθασεύουν. Μετράς υγρασία. Σπας – μετρονόμος άχρηστος, όταν σπαράζουν τα πάντα. Σπαράζουν τα κορμιά, και χύνονται άλικες ψυχές – κραυγές φεγγαριών, σε ένα χάος, που έπνιξε τον έρωτα.
Μένει ο Ποιητής. Αφρίζει. Είναι ο οργασμός της ουτοπίας, που άστραψε ήδη την άλλη ζωή..
