"απόψε θα σε πλησίαζα"

Ο λαός νίκησε μόνο στα πλακάτ. και δεν μας βρήκα πουθενά. ούτε εσύ μας βρήκες. από παλιούς αιώνες μόνο έχω τα νύχια σου στ' αρβυλάκια μου. στην πορεία μάτωσα και το ποτήρι στο Ελαιών έσπασε τα χείλη μου. έχασα την ώρα της προσοχής και συνέχισα να περπατώ, παράταιρα, στην προδοσία. ένα σκοινί μ' ακολουθούσε - άργησα να το δω - κι είχα την ευκαιρία να ανατρέψω τον λαβύρινθο στην μετάπτωση των ισημεριών - να ψαρεύουν τις ίνες μου στον μίτο των πλανητών μου._

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ

όπου φτάνει η μνήμη μου που "είμαι", κράτησα την βροχή, τον ήχο της βροχής - μου έφερνε από πάντα τον ρυθμό της καρδιάς μου και την νέρινη αύρα της μούσας μου / μια μουσική απύθμενων αιώνων. κράτησα και την σβούρα μου / μπαλαρίνα των ωρών μου που δεν λύγισα. τις γκαζές μου / που γέρασαν τα χρόνια μου χλευάζοντάς τα. τα μολύβια μου να αγιογραφούν ατίθασα τον ουρανό μου. κρατώ την πένα μου για την κοσμογραφία ιχνηλατώντας το μυστικό.
ελάχιστα οίδα και καταθέτω δημόσια: ότι δεν πούλησα Τέχνη, ούτε την σκόρπισα. ήξερα από πάντα ότι η Τέχνη δεν πωλείται και δεν διαφημίζεται - αιώνια αρχή.
πέρασα από καλλιτεχνικούς κύκλους, ποιητικούς συνωστισμούς - εταιρείες, ενώσεις - προβολές και λεζάντες, κι έφυγα νωρίς κι έγκαιρα - πωλείται "φήμη" εκεί και οι προβολείς τυφλώνουν.
δεν γύρεψα όνομα - είμαι κανένας. δεν ζήτησα χρήμα - είμαι ελαφρύς. ομολογώ ότι ζήτησα αισθήματα και μ' έβρισκα παντού - σε όλην την παιδικότητα, σε όλον τον καιρό, σε όλον τον πόνο / καθώς με άδειαζαν με είδα. ..μέχρι που στέρεψαν τα "χάη" και ρίχτηκα στην άβυσσο.
ταξίδεψα με την φαντασία παντού - μέσα στην πέτρα άκουσα την δίψα της πεταλούδας για μια μέρα κι ένα λεπτό κι εκθρόνισα τον χρόνο.
βυθίστηκα σε βλέμματα, και λάτρεψα τα τρένα, το σπάραγμα απ' τις ράγες και τα βαγόνια που τρίζουν όναρ με την μελαγχολία του ωραίου. ό,τι έχασα το κέρδισα κι ας έφυγε. ό,τι ήπια με συντρόφεψε. ό,τι ανάσανα με μέθυσε πιότερο απ' ό,τι ήμουν.
δεν υπάρχει νωρίς και μετά και τώρα που σας γράφω - ένα καθρέφτισμα κυμάτων μιας άγριας χειμωνιάτικης θάλασσας / λατρεύω και την θάλασσα στους δεινούς της στρόβιλους / .
όλα τα λάθη μου - τα πάθη που κοιμήθηκα ως την καταιγίδα, κι ως την σπηλιά του Πάνα τις ώρες που νυστάζουν τα κλαριά.
κράτησα και την μάνα - που έφερε την μπόρα μου, για να μπορώ να σας κοιτώ στα μάτια καθάρια και να σας μιλώ._

ανάδρομα τρένα

φωτογραφία: Louloudia Gredi

στον αυτοκρατορικό μου ιστό
/ η βόρεια λεοντή μου τρομάζει αιώνα το βήμα /
με επαίτες νωπούς μυστηρίων
που χαρακώνουν το δέρμα
και τα οστά σφυρίζουν ανάδρομα τρένα
όταν σαλεύουν τα χέρια μου
σαν όνειρα ιερών εντολών
στο μαύρο νερό με το αίμα μου -
κίονα των μυρίων γλωσσών μου
σε φθινοπωρινή ουλή
κάτω απ' τα ξερόφυλλα
των πλεγμένων ίσκιων μου
στο χρώμα που αντιπάσχει φυλακή
και λύτρωση
ανάμεσα στα άκρα των φυλών μου
/ άνεμος να ευωδιάζει η δίψα μου
κι εσύ να σπας την γυμνή μου λάμπα
στους ασπρόμαυρους δεσμώτες μου. /
ανάδρομα ένα
κατοικούν στα φώτα μου
που χορεύουν σαλεμένες πληγές
στις θηλυκές εκτάσεις μου
πάνω απ' τους λόφους των σπάργανων
και μέσα στον προαύλιο σπασμένης μήτρας
με την κατάβαση των θεών μου._

θυσία θανάτου

Με γεννάει, αδιάλειπτα,
 ένα ψέμα θανάτου
στην αναπνοή αδιάφορων πλοίων
πως έφτανες χίλιες πτυχές
με ξελιγωμένη γλώσσα
ν' ακούς σπαραγμούς χρωμάτων
και να μην μ' ακούς
στον κυρίαρχο νου των δειλινών
που μυούν τις νύχτες των
δακτυλικών μου δακρύων
μέσα στην μήτρα του επόμενου τοκετού
που σπαράζει το Ποίημα
με την Μέδουσα των υπογείων μου.
Στο τελευταίο κεφάλι μου
τα σκαλοπάτια σου σκόνταφταν εξονυχιστικά
στα καλπάζοντα νερά μου
και η διαπλανητική μου προσευχή
από σπασμένη βάρκα στον σταυρό των αγίων
που δεν έφταναν ποτέ μαζί σου
δεν έφτανες να αναδείξεις την
θλίψη της προσοχής μου.
με τρένο προσμένω
της θυσίας το όνειρο
και του καθρέφτη σου την σιωπή στο
ψήγμα της αφής μου._

"τα κάστανα"

ζούμε στην εποχή που εχθροί και φίλοι, σε τοίχους, αγαπιώμαστε το ίδιο ερωτικά - τόσο, που δημιουργείται καύσωνας στον γαστροοισοφαγικό μας σωλήνα και πεθαίνουμε από "αγάπη".

βάλε τα κάστανα στη φωτιά -!- η λατρεία μας χρήζει ρομαντικής διαφήμισης._

άτιτλο

η φωτογραφία της Louloudia Gredi

Στις άκρες οι φλέβες έχουν
την χρονομετρία των ταξιδιών
τις υπέρτατες παλάμες της φυγής
των πόρων την δίψα
και τις φλέβες έμπλεες στοιχειά σταθμών /
με τα φτερωτά πόδια των ιπτάμενων παλμών
στα λασπωμένα κατώφλια το βράδυ που
μίλησε το μαύρο στον
βρεγμένο μου καιρό /
Στην αντισκιά των γεγονότων
οι ανασεμιές θαλασσινών ήχων
με τον βόμβο πως
κάποτε ξεκινούσες κύμα
κι εγώ στα πόσα ταξίδια μου έφευγα -;-
με τις βαρύτονες στράτες στα
γυμνά μου λεπτά που
περπατούν στα δάχτυλα
με της αφής την λαχτάρα
Κύμα κύμα να στάζουν οι θύμησες
πώς κάποτε με νόμισα
στην διχοτόμηση του λίθου μου
κι έκαψα τα ταξίδια - στα πόσα μου
έφυγα και πάντα ξεκινούσες -;-..

άτιτλο

στα ψέματα ζούμε.
με καρκινογόνες μουσικές
αληθινά χορεύουμε.
δεν υπάρχουν μυστικοί
στους τόπους των απόντων.
λόγια, λόγια και λόγια -
παράλογη ικεσία για νερό
στο ωκεάνιο κέντρο -.
το αίσθημα - η ψευδαίσθηση 
των πεινούντων τη φωτιά, 
που κάποτε υπήρχαν φλόγες στο τρένο. 
δίχως παράθυρα το τρένο των εκλιπούντων, 
με σιωπές δίφυλλες για τα προαστιακά καρφιά - 
με τους λεπρούς επιβάτες και 
τα κουδούνια των βημάτων.- 
κι εκεί, παρεκτρέπονται οι αιώνες 
που ελπίζουν στο αιώνιο. 
στον απειροελάχιστο ενικό μου 
απογιγνώσκομαι χαώδης. στα ψέματα πέθαινες κι 
αλήθεια σιωπούσα._

τρεις

η φωτογραφία της Νικολέτας Γερολιμίνη

με κάλυψε ο κύκνος / τα φτερά του κύκνου / η γεύση του, / οι νεφελώδεις του ίνες στ' / αποδημητικά μου δάχτυλα, / πριν το κενό σου λαλήσει / στη βίβλο του τοίχου μου. / σε κάποιο σταθμό πόλης στείρας / δεν έχουν νόημα οι καρποί μου, / κι η τελετή σου - / - σκηνή star σινεμά / μέσα στην καύση των νεκρών. / όταν δεν είχες κόλαση / μαραίνονταν τα φύλλα μου / και πώς να σου μιλήσουν οι πετρωμένοι -;- / γεννήθηκα με / τις ομίχλες αλησμόνητες / - να συλλέγω το χώμα απ' / τις ρίζες των ουσιών, / κι έτσι που καρφώθηκα στο μνήμα / αποδημώ διεξοδικά με / αναγκαστική προσγείωση σε κυλιόμενες ράγες / και ατερμάτιστα νερά / να βοούν τα πινέλα μου και / να χρωματίζω με τα μάτια / την απουσία μου, / τον κύκνο που πλάγιαζε στο μπλε / και τη σπείρα του άβατου λαιμού μου. / κι αφού μ' αρνήθηκα τρεις / -είχες αρνηθεί τον απύθμενο κορμό μου - /θυμήθηκα την έλλειψη των κολάσεων / στον κήπο των παραδείσων. / τότε, μόνο αποδήμησα όλος και μυστικός / παλμογράφος ταξιδιών._

διαπιστώσεις

η φωτογραφία ανήκει στην Θάλεια Κατσιβέλη

στην εποχή που οι άνθρωποι ανέχονται την αυτοασυλία των κατά συρροή δολοφόνων τους και υποκλίνονται στη "δόξα" του κατεστημένου θρόνου τους, το μόνο που τους απομένει να κάνουν, για να διάγουν βίον "έντιμον", είναι να μαστιγώνουν τον "κόκορα" γιατί τους χαλάει τον ύπνο τους, ή να καταδικάζουν τον καθρέφτη τους, που τους ξύπνησε τον πιο φρικτό τους εφιάλτη. ..κάπως έτσι, είπανε και τον Γιάννη φονιά και τον σταύρωσαν.

λυγμοί πτήσεων

κι ενώ σκίζονταν τα οστά μου,
οι δαιμονικές καταπτώσεις,
τα θεριά σας με τ' αλησμόνητα νύχια,
τα βλέφαρά σου που έκλειναν στις αστραπές
τους μήνες των ακατοίκητων επιβατών μου,
οι ίνες μου που βοούσαν στα στενά των
σιδερένιων χειλιών σου
στα οστά μου, ενώ σκίζονταν,
οι σκιές σας,
οι σκιές σου με οπισθογωνία
κυνηγούσαν κυνικά τις πελματικές μου προβολές
τους γύψους των σωθικών μου και
τα ράμματα στα αρχαία γράμματα των εντολών
με τον ερωτικό λυγμό των ανέμων μου
και την χλευάζουσα ροή των κόσμων
στο απόκοσμο των πεπραγμένων μου
με τα θωρηκτά των σειρήνων σου
στις οδύνες των πτηνών μου
και στα σκουριασμένα τρένα
που στέρεψαν από επιβάτες
αφού ο θεϊκός τοκετός
αφύπνισε την δίψα μου,
με σκισμένα οστά,
να ξεσκονίσω το μικρό παράθυρο
στο φίλημα των ανεμώνων
της παλαιότητας των παρόντων
με το αίμα των δειλινών χειλιών μου
που ποτέ δεν γνώρισες._

"Πορεία αποστολής"

"Τα φανάρια όλα πέρασα με κόκκινο
και προσκύνησα το λάθος μου τ' ανθρώπινο
στην ανάγκη μου μονάχα το χρεώνω
χίλιες άτοκες οι δόσεις μου στον πόνο
Τους χειμώνες μου τους ζέστανα με όνειρα
και της λογικής μου έσπασα τα όρια
τους Ιούδες της ζωής μου τους αγκάλιασα
κι ό,τι πήραν, πριν να φύγουν, δεν λογάριασα
Τις μεγάλες πόλεις μέτρησα με βήματα
θάλασσα ο κόσμος κι οι αγάπες κύματα
ό,τι κράτησα μονάχα η ψυχή μου
να ΄χει κάπου να κοιμάται η ενοχή μου" - στίχοι της εξαίρετης στιχουργού και τραγουδίστριας Αναστασίας Βαφειάδου, που σήμερα έχει γενέθλια και πλέον, τους έχω κάνει δικούς μου (όλη μου η ζωή είναι Αναστασία. )

ο κήπος

τα νύχια μου κρατούν δέκα γεσθημανές

και του σφυριού σου ο οίστρος

σκίζει τα σωθικά μου

/ με την κραυγή του είδωλου

βοούν οι σιωπές των ψευδαισθήσεών τους -

πως τάχα μου με πρόδωσες /

κι όταν βρόντηξεν η γης

οι ουρανοί σφύριξαν την ανακωχή μου

/ με τα δέρματα των αθανάτων

που μάτωσαν την εμπυρία μου -

να μας κοιτώ στο άυλο των γεννήσεων

και να με καρφώνω για του θανάτου μου την απειροσύνη

στον εξακοντισμό του φιδίσιου οράματός μου /.

ερωτική η νύχτα των άκρων μου -

εκεί που ορίζονται οι πεθαμένοι,

μ' ακούς -;- ματωμένες οι στράτες των ανέμων μου

/ των εαυτών οι μαίνουσες λόγχες -

στο στήθος των ζωών μου
ο ερωτικός των προσευχών σου /._

στις σκάλες τ' ουρανού

 

η φωτογραφία ανήκει στην φίλη Louloudia Gredi

ό,τι με γέμισε θλίψη απ' τις πλατείες, τα καταρρέοντα κοιμητήρια να θυμάμαι στα στενά παγκάκια και, στα κλειστά μάτια των οδοιπόρων / πανδοχεία παραμεθόριων, που στάζουν τα δάχτυλα χώμα και αέρα και φωτιά, με χρώματα αρχαίας διαδρομής μυστών - από το χάος μιας κούκλας στο ανεξάντλητο συντριβάνι, κι από τον Έρωτα στην Ροκ κραυγή. ό,τι με ρίγησε το μικρό μου βλέμμα με του τρένου το σφυγμό στη σιδερένια βαλίτσα μου που υπερχείλισαν οι δίψες μας - δέκα διαστάσεις ν' ανεβαίνεις και να ΄σαι μαζί. _ Ευαγγελία Πατεράκη, αφιερωμένο στον φίλο Γιωργος Μπορμπολης, που έφυγε νωρίς

κάθετος λυγμός

η τελεία στη Γη ορίζεται με ιστία κοκάλινα και την πλάνα σφαίρα του απόλυτου κενού - / έτσι να μπαινοβγαίνει ο βοριάς, τα φθαρμένα παραθυρόφυλλα παραδομένα, πώς ήσουν -;- κι από πού ν' αρχίσω να σ' αγναντεύω -;- κι η βροχή.. η βροχή βρέχει ρόδα μνήμης και καπνού οσμή. / Πού πάω και μπλέκονται οι ράγες σε άφυλα χείλη με το στίγμα της άβυσσος -;- μόνο οι βάρκες παρέμειναν ίσα στην υπέρβαση, με ίχνος θνητού χλευαστικού στο κενό στιγμής της παραμονής στο σταθμό. - υπερπόντιο το ταξίδι του κάθετου λυγμού στην οριζόντια χαραυγή της απορίας μας.-
- αφιερωμένο στο σήμερά μου, στον πατέρα μου

το παλιό ραδιόφωνο

το παλιό ραδιόφωνο, οι περασμένοι αιώνες - χρόνοι που παρήκμασαν στον τρόμο του φιλιού. / μνήμες νωπές, θαμπές μνήμες, σωματίδια αιωρούνται σκόνης - το δωμάτιο κενό - σπαρμένα οστά, μυαλά, φλέβες διχασμένες,, μάτια συνήθειας και χέρια παλτά - ξηλωμένα απ' το κακόγουστο αστείο του Χειμώνα.

μόνο οι κούκλες ζουν - σαν απ' τα βάθη των ύμνων μας, πριν την γέννηση.

πέρασα κι έμεινα - αόρατη Σελήνη - να λιμάρω την ξιφολόγχη της καπιταλιστικής συνέχειας των κόσμων - την πεπατημένη δολοφονία των εαυτών.

μένω σε όλες τις ραδιοσυχνότητες των αρχαιοτήτων / ακόμη και σε απειροελάχιστες γωνίες που δεν χωράει η σκούπα της καταδίωξης. Αξιοπρεπές Είναι, που δεν ψευδομαρτύρησε στην τυραννία των εγωισμών. / ..και λωτός μπλε να θυμίζει κύμα.