τρεις

η φωτογραφία της Νικολέτας Γερολιμίνη

με κάλυψε ο κύκνος / τα φτερά του κύκνου / η γεύση του, / οι νεφελώδεις του ίνες στ' / αποδημητικά μου δάχτυλα, / πριν το κενό σου λαλήσει / στη βίβλο του τοίχου μου. / σε κάποιο σταθμό πόλης στείρας / δεν έχουν νόημα οι καρποί μου, / κι η τελετή σου - / - σκηνή star σινεμά / μέσα στην καύση των νεκρών. / όταν δεν είχες κόλαση / μαραίνονταν τα φύλλα μου / και πώς να σου μιλήσουν οι πετρωμένοι -;- / γεννήθηκα με / τις ομίχλες αλησμόνητες / - να συλλέγω το χώμα απ' / τις ρίζες των ουσιών, / κι έτσι που καρφώθηκα στο μνήμα / αποδημώ διεξοδικά με / αναγκαστική προσγείωση σε κυλιόμενες ράγες / και ατερμάτιστα νερά / να βοούν τα πινέλα μου και / να χρωματίζω με τα μάτια / την απουσία μου, / τον κύκνο που πλάγιαζε στο μπλε / και τη σπείρα του άβατου λαιμού μου. / κι αφού μ' αρνήθηκα τρεις / -είχες αρνηθεί τον απύθμενο κορμό μου - /θυμήθηκα την έλλειψη των κολάσεων / στον κήπο των παραδείσων. / τότε, μόνο αποδήμησα όλος και μυστικός / παλμογράφος ταξιδιών._

διαπιστώσεις

η φωτογραφία ανήκει στην Θάλεια Κατσιβέλη

στην εποχή που οι άνθρωποι ανέχονται την αυτοασυλία των κατά συρροή δολοφόνων τους και υποκλίνονται στη "δόξα" του κατεστημένου θρόνου τους, το μόνο που τους απομένει να κάνουν, για να διάγουν βίον "έντιμον", είναι να μαστιγώνουν τον "κόκορα" γιατί τους χαλάει τον ύπνο τους, ή να καταδικάζουν τον καθρέφτη τους, που τους ξύπνησε τον πιο φρικτό τους εφιάλτη. ..κάπως έτσι, είπανε και τον Γιάννη φονιά και τον σταύρωσαν.

λυγμοί πτήσεων

κι ενώ σκίζονταν τα οστά μου,
οι δαιμονικές καταπτώσεις,
τα θεριά σας με τ' αλησμόνητα νύχια,
τα βλέφαρά σου που έκλειναν στις αστραπές
τους μήνες των ακατοίκητων επιβατών μου,
οι ίνες μου που βοούσαν στα στενά των
σιδερένιων χειλιών σου
στα οστά μου, ενώ σκίζονταν,
οι σκιές σας,
οι σκιές σου με οπισθογωνία
κυνηγούσαν κυνικά τις πελματικές μου προβολές
τους γύψους των σωθικών μου και
τα ράμματα στα αρχαία γράμματα των εντολών
με τον ερωτικό λυγμό των ανέμων μου
και την χλευάζουσα ροή των κόσμων
στο απόκοσμο των πεπραγμένων μου
με τα θωρηκτά των σειρήνων σου
στις οδύνες των πτηνών μου
και στα σκουριασμένα τρένα
που στέρεψαν από επιβάτες
αφού ο θεϊκός τοκετός
αφύπνισε την δίψα μου,
με σκισμένα οστά,
να ξεσκονίσω το μικρό παράθυρο
στο φίλημα των ανεμώνων
της παλαιότητας των παρόντων
με το αίμα των δειλινών χειλιών μου
που ποτέ δεν γνώρισες._

"Πορεία αποστολής"

"Τα φανάρια όλα πέρασα με κόκκινο
και προσκύνησα το λάθος μου τ' ανθρώπινο
στην ανάγκη μου μονάχα το χρεώνω
χίλιες άτοκες οι δόσεις μου στον πόνο
Τους χειμώνες μου τους ζέστανα με όνειρα
και της λογικής μου έσπασα τα όρια
τους Ιούδες της ζωής μου τους αγκάλιασα
κι ό,τι πήραν, πριν να φύγουν, δεν λογάριασα
Τις μεγάλες πόλεις μέτρησα με βήματα
θάλασσα ο κόσμος κι οι αγάπες κύματα
ό,τι κράτησα μονάχα η ψυχή μου
να ΄χει κάπου να κοιμάται η ενοχή μου" - στίχοι της εξαίρετης στιχουργού και τραγουδίστριας Αναστασίας Βαφειάδου, που σήμερα έχει γενέθλια και πλέον, τους έχω κάνει δικούς μου (όλη μου η ζωή είναι Αναστασία. )