Γέννηση

ροδόχρους η αχλή στον αδιάφθορο ουρανό. Ανατολή κι ένα πλοίο που τρέχει πίσω απ' τις ακμές παράφορων σταυρών με τη σφοδρή τρικυμία της χαώδους αιτίας στη συμφωνική ολότητα πορφυρών αστεριών. - Η Γέννηση έσταξε καρφί.__ στην Αυγή μου, που ταξίδεψε γι' αλλού..

ερωτοαπαντήσεις

ο δημιουργός Γιώργος Τσιβελέκος, στη σελίδα του GTpoetry & prose, με ρώτησε, κι εγώ απάντησα. :

• Καλώς ορίσατε στο GTpoetry & prose, Ευαγγελία Πατεράκη! Αρχικά, θα θέλαμε να μας πείτε μερικά πράγματα για εσάς, ώστε να σας γνωρίσουμε. Καταρχάς, ευχαριστώ για την τιμή της πρόσκλησης, Γιώργο Τσιβελέκο, στο GTpoetry & prose. Για ΄μένα θα σας πω ό,τι λέω πάντα σαν βιογραφικό μου -εισαγωγικό μάλλον- όποτε μου έχει ζητηθεί από τους εκδοτικούς οίκους των βιβλίων μου: “Γεννήθηκα κάποιον Οκτώβρη μέσα στους αιώνες. Πάλεψα με τα θεριά μου γενναία, φυλάττοντας, με όποιος κόστος, Αξίες και Ιερά. Λάτρεψα τις θάλασσες τους χειμώνες και τις βροχές στις στέγες των ανθρώπων. Δόθηκα με πάθος στην Ουτοπία του Δίκιου και της Αλήθειας. Έγραψα κάθε κρότο και σιωπή, για κάθε ίχνος και σφύριγμα, κάθε σεισμό και χείμαρρο που χάραξε σκίζοντας το δικό μου Είναι. Ζωγράφισα τη λεπτομέρεια εισχωρώντας στα βάθη των πραγμάτων μας. Δεν λιποτάκτησα στην ευθύνη. Στα δύσκολα, μόνιμα, ζυγίζομαι κι αντέχω. Πιστεύω στους Ακρίτες, που μόνο αυτοί ακούν, έξω απ’ τους όχλους , τους ήχους των νερών. Πιστεύω στη λάβα, στην υγρή φωτιά, που μου χάρισε το δρόμο για την Τέχνη. Αυτήν που δεν υποκλίνεται για μια μπουκιά εφήμερο ψωμί. Που δε φωτογραφίζεται μέσα σε προβολείς και δε συνωστίζεται για όποια δόξα. Γεννήθηκα στις 27 Οκτώβρη του 1962, λένε τα χαρτιά, κι ακόμη γράφω, κι ακόμη εισχωρώ, κάτω απ’ τα φαινόμενα, παραμερίζοντας τις βιτρίνες με τα γυαλισμένα, κι όμοια, καθωσπρέπει υποκριτικά πρόσωπα και λόγια.” Αυτά λέω παντού, γιατί ό,τι άλλο είναι τόσο εφήμερο, τόσο ελάχιστο, που μόνο τα ληξιαρχεία μας απασχολούνται και δε θέλω να τους καταστρέφω τον λόγο ύπαρξής τους. • Μπορείτε να μας παρουσιάσετε με λίγα λόγια το έργο σας; Επειδή το κάθε αυθεντικό δημιούργημα παρουσιάζει από μόνο του τον δημιουργό του, και το αντίστροφο, όποτε μου γίνεται αυτή η ερώτηση, συνήθως σιωπώ. Σιωπώ, και από συστολή, αλλά και επειδή δεν μπορώ να είμαι μάνατζερ της ψυχής μου. Θα με ρωτήσετε, ίσως τώρα, και πώς θα σε μάθει ο κόσμος..; Εδώ απαντώ ότι διατηρώ πολλά χρόνια το ιστολόγιο “ρίμες στο χάος” poemdrapetis.blogspot.com, καθώς και, μέσα από το προφίλ μου στο facebook, όπου και στα δύο αναρτώ τη δουλειά μου. Για το τελευταίο μου βιβλίο το ποιητικό “πλουτώνιο άλγος μου”, επιτρέψτε μου, να σας αναφέρω τα γραφόμενα λόγια του καταξιωμένου συγγραφέα – ποιητή και δημοσιογράφου, Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, που μου έκανε την τιμή να μελετήσει τις σελίδες του: “ Ένα βιβλίο, λοιπόν, έφτασε στα χέρια μου από μια πραγματική ποιήτρια, μέσα στο οποίο καταθέτει ψυχή και σώμα δίχως αναστολές και προϊδεασμούς, αλλά με ενσυναίσθηση πρωτίστως του ειδώλου της στον καθρέφτη και ακολούθως με την εκφορά του λόγου της. Στόχος της το μοίρασμα και η προσωπική λύτρωση. Είναι η ποιήτρια Ευαγγελία Πατεράκη και η πρόσφατη ποιητική της συλλογή, «Πλουτώνιο άλγος μου» που κυκλοφόρησε από τις 24γράμματα / Εκδoτικός Οίκος. Αξίζει να διαβάσουμε ανάποδα από το οπισθόφυλλο την ποιητική της ενατένιση που δηλοί την ευαισθησία της εμπλουτισμένη με το χάρισμα της γραφής της: «Δεν θυμάμαι πότε πέθαινα. Δεν κράτησα απ’ το χρόνο ούτε τα ρολόγια του. Μόνο τις αισθήσεις των θανάτων μου κατέχω και, της μάνας το τίναγμα των σεντονιών κάθε που με γεννούσε. Μάλλον τα τρένα νύσταζαν οικτρά και τους ξέφευγαν πουλιά νυχτερινά, κι εγώ έπρεπε συνεχώς να με φορτώνω κάρβουνα και να βάζω φωτιές στους σταθμούς μου. Κι όλοι σ’ αγαπούν όταν χάνεσαι στις δύσεις. Γι’ αυτό πάντα ο σταθμάρχης σφυρίζει κάπου πισώπλατα. Και γαμώτο -!- απαγόρεψαν τα φιλιά στα βαγόνια και, παντού ταμπέλες: «απαγορεύεται το κάπνισμα Αλλά, θυμάμαι την ανυπακοή των παρανόμων μου στις εν τη τάξει ψευδαισθήσεις και μ’ ανάβω, μ’ ένα πουλί, φλεγόμενο σκοτάδι, πάντα στο λαιμό μου, που διαχρονικά στηρίζει τα μνημόσυνα των πανικών τους. Γι’ αυτό και καπνίζω χλευαστικά μπροστά στις απαγορεύσεις των, διαβαίνοντας και αδιάβατους γκρεμούς με το αίμα μου μαύρο, απ’ την πλουτώνια ανυπακοή μου.» Η Ευαγγελία Πατεράκη δεν είναι δυσνόητη. Απλώς δεν γράφει συνθήματα στους τοίχους για να είναι ελκυστική. Απαιτεί όμως να βρεις τον κωδικό της για να ανοίξεις το δώρο της που είναι ένα μπαούλο γεμάτο λέξεις χαρμολύπης, ανάτασης και βιαίου βυθίσματος στα υπόγεια της πλουτωνικής κυριαρχίας. Στην ποίησή της δεν αρκεί μόνο η πρόθεση και η επιθυμία για να την αποκωδικοποιήσεις. Άλλωστε αν κάτι αποτελεί την ειδοποιό διαφορά με την πεζογραφία, είναι το αίνιγμα, ο κωδικός, ο συμβολισμός, η συντομογραφία. Εκείνο για το οποίο στο μυθιστόρημα θέλεις άφθονες σελίδες να το περιγράψεις, στην ποίηση αρκούν δυο στίχοι. Το ζητούμενο είναι τι κρύβουν οι πέντε δέκα λέξεις και πόσο το μέτρο της ψυχής σε αγαστή συνεργασία με την νοητική ασυδοσία ενός ελεύθερου μυαλού, μπορούν το κυτταρικό χάρισμα να το καλλιεργήσουν έτσι ώστε να παράγει θησαυρούς. Η εσώτερη ποιητική δυναμική της Ευαγγελίας Πατεράκη καθιστά τον αναγνώστη δέσμιο και προσκολλημένο στην επιθυμία να γυρίσει και την επόμενη σελίδα, ρουφώντας το ποιητικό λεξιλόγιο και την εικονοποίηση των συναισθημάτων της ποιήτριας με αδημονία. Πιστεύω και μάλλον έχω δίκιο, ότι η δημιουργός της συλλογής, «Πλουτώνιο άλγος μου» έχει πετάξει τα δίχτυα της σε ένα ποντισμένο υποσυνείδητο και ανασύρει τα διάφορα ναυαγισμένα πολύτιμα αντικείμενα στην επιφάνεια του συνειδητού κόσμου. Με γλώσσα προσωπική και όχι αντίγραφο απομίμησης του συρμού, με τεχνοτροπία ψυχαναλυτική και ύφος «πειρατικό», μας ταξιδεύει στα σοκάκια του Άδη, της Κολάσεως και του Καθαρτηρίου. Σαρκάζει το Κισμέτ, αυτοσαρκάζεται με το πεπρωμένο της, βγάζει τη γλώσσα στον Πλούτωνα ενώ ταυτόχρονα περιπαίζει με την αγωνία του Ανθρώπου να κερδίσει λίγη ανάσα ζωής, ακόμα και τη στιγμή που παλινωδεί αναιρώντας την έννοια της πολυπόθητης Ζωής προς χάριν της ματαιοδοξίας. Ενίοτε καθίσταται κυνική, όπως απαιτεί η αδυσώπητη βιτριολική γραφή μιας ποιήτριας, που δεν λογαριάζει την απόφαση του δικαστηρίου συνειδήσεων στων Ιδεών την Πόλη. Αυτό στα απλά ελληνικά, λέγεται ποιητική αυτονομία, ποιητική ανεξαρτησία, ακηδεμόνευτη και ανένταχτη ποιητική τελετουργία. Κι όταν αισθάνεται η ίδια, πως δεν αρκούν τα πολύτιμα έμψυχα υλικά που συλλέγουν τα δίχτυα της, τότε ρισκάρει με το πλέον βαθύ μακροβούτι της ύπαρξής της και φτάνει στον πυθμένα της υπόστασής της. Είναι η υπαρκτική σχέση που πραγματώνεται με την διελκυστίνδα Ζωής – Θανάτου. Και όταν βγάζει το κεφάλι της στην επιφάνεια, γνωρίζει ότι αυτό που ανασύρει μέσω της γραφής της, στο εξής δεν της ανήκει. Ανήκει στην χορεία των δαιμονισμένων αγγέλων της, οι οποίοι στη συνέχεια το παρέχουν δωρεά, ως μια μορφή δημιουργικής κοινοκτημοσύνης προς τους αναγνώστες της. Ίσως να μην ξέρει γιατί γράφει η Ευαγγελία Πατεράκη, υποκινούμενη ενδεχομένως από μια εσώτερη ανταρσία έκφρασης των καταπιεσμένων σωθικών της. Κάπως σαν τη λάβα του ηφαιστείου που εκτινάσσεται, γιατί απλώς έπρεπε να εξωτερικευτεί. Μόνο που η ποιήτρια, ανά πάσα στιγμή βρίσκεται στο κέντρο της έκρηξης και είναι ταυτόχρονα φόνισσα και φονευμένη. Θύμα και θύτης. Μια Περσεφόνη που ανεβοκατεβαίνει στον Άδη γιατί μήτε ο Θάνατος αξίζει να περιμένει μήτε η Ζωή να αγνοείται. Αυτή η σχέση καθιστά κατά την άποψή μου την Ευαγγελία Πατεράκη, Ποιήτρια! Και αυτός, πάντα κατά την άποψή μου, είναι ο σπουδαιότερος και μεγαλύτερος τίτλος που ξεπερνά τα όποια βραβεία Λογοτεχνικών Ενώσεων και τιμητικών Επαίνων.” • Πότε σας βρήκε η έμπνευση για πρώτη φορά και ποτέ συνηθίζει να σας επισκέπτεται; Απαντώ, από τότε που θυμάμαι εμένα και με επισκέπτεται αυθαίρετα, όποτε αυτή γουστάρει. • Ποιο είναι το μότο σας ή γενικότερα το αγαπημένο σας απόσπασμα απ' όσα έχετε γράψει; “μόνο αθυρόστομη η προαναγγελία των θαλασσών, που δίνονται με κύματα στα ρίγη των αθανάτων “ • Τι σημαίνει η συγγραφή για εσάς; Τι σημαίνει η ποίηση για εμένα, Το Είναι μου σημαίνει και τα σύμπαντα. • Ποια είναι τα μελλοντικά συγγραφικά σας σχέδια; Αγαπητέ μου φίλε, δεν κάνω τέτοια σχέδια. Όλα με βρίσκουν όποτε θέλουν αυτά. • Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς και ποιητές και θα προτείνατε και σ' εμάς να τους διαβάσουμε; Για ΄μένα πρώτος δάσκαλος, μπορώ να πω, στάθηκε ο Γιάννης Ρίτσος. Μεγάλοι δάσκαλοι οι: Κωνσταντίνος Καβάφης και Τάσος Λειβαδίτης. Από τον χώρο της συγγραφής αγαπώ τους: Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, Αλμπέρ Καμύ, Κάρλος Θαφόν, Ισίδωρος Ζουργός,... • Ποια είναι η γνώμη σας για το τοπίο του βιβλίου στις μέρες μας; Αιμορραγεί, απαντώ. Αιμορραγία ακατάσχετη και στον εκδοτικό χώρο και στον χώρο των γραφόντων. Πολλή η προσποίηση, η παραποίηση, η παρασυγγραφή, η παραμόρφωση και τα παραμάγαζα των εκδοτών. Ακολουθούν όλα την παρακμή της εποχής μας με τη λουστραρισμένη βιτρίνα για τη στάχτη στα μάτια. Τόση η διαφήμιση της επιφάνειας, που ακόμη και η διαφήμιση τη χλευάζει. *Θέλω να σας ευχαριστήσω ξανά, τελειώνοντας, για την προσοχή σας και την τιμή που μου κάνετε, και να σας ευχηθώ, σαν νέος λογοτέχνης που είστε, μια λαμπρή πορεία και αντοχές στον δύσβατο δρόμο της Τέχνης! https://www.facebook.com/100064803787827/posts/pfbid028ZXbxqw1cgeBnzrBjumwja5CSAxnVWEF7xGGrkoK8sm2KyWtaPoufJmgK6EoryF6l

σπασμένη πόρτα

Ποιος έσπασε την πόρτα κι έμεινε το σπίτι άδειο; Ξέφυγαν - τα σκεύη, τα ψωμιά τα σπάργανα των φωνών οι ίδιες οι φωνές κι εκείνο το ανείπωτο δράμα του σουμιέ, που σήκωνε τ’ ανέφικτο, - ο εσωτερικός κήπος με τις αλκοολούχες ανάσες έγινε καπνός - σα σθένος που πολυκαίρισε κι εκφράστηκε ατμός, ο κήπος με τις γλάστρες ντυμένος μαύρο, σε φίλμ νουάρ που κλαίγαμε απαγορέψεις και χέρια ληγμένα όταν κατέβαζαν το διακόπτη στο χωλ Διακόπταμε το συνεχές των αποσιωπητικών και δε μιλούσαμε και μήτε κοιταζόμασταν και κραυγές μέσα στα φέρετρα των αριθμών, καθώς το κενό άδειαζε και γέμιζαν πτηνά τα δωμάτια και.. Και πώς άδειασε η πόρτα και ρήμαξαν οι πόλεις από ρόπτρα κι απαντοχές; κάποιος μέσα θα μαδούσε το στέρνο του θα γέμιζε το τραπέζι με ψωμιά και μέλη οικόσιτων περιστεριών ποτισμένα βροχές μακρινές - που πάντα χάριζαν ένα χτενάκι, να ισιώνονται οι θαλασσινές βροντές της μπανιέρας που κρέμασε τον καταρράκτη φυλακτό στον πανικό των σειρήνων με τις χυμένες αυλές, όταν κάποιος - - ποιος…; - χτύπησε την πόρτα και το σπίτι γέμισε ουλές; _

αντιπολεμικά

πήραν και τα νέφη μπαρούτι - ναυάγησαν οι βάρκες τ' ουρανού, με τόσο μένος ανθρώπινο. μόνο η ανάμνηση - τικ τικ τακ - έσταζε το στέγαστρο της πόλης - ακατέργαστα δάκρυα αυθόρμητης βροχής. και μόνο η θύμηση σαλεύει ζωή στο σφαγείο της Γης κι ας είναι Νοέμβρης._

σπασμένος λίθος

Εδώ στα ελάχιστα των σκιών οι πόλεις με τα αποσιωπητικά τους Οι πόλεις με τις ενοχές μέσα στις εσοχές των σφαγείων των λόγων – της αιτίας μιας στράτας υγρής, μιας φτελιάς κι ενός ίμερου. Μετά τον πνιγμό – η κτήση και η αρπαγή και πριν η φρικτή καύση / καιόμενα δέρματα ναών με τις περικοκλάδες στα ώτα Στους χάλκινους λάρυγγες - η λάβα αδιαίρετη - το πρωτογενές ηφαίστειο με τη βραχνή φωνή Και τώρα η κατακραυγή των εφημερίδων στα πρωτοσέλιδα με την περαντζάδα του φεγγαριού όταν πίνουν οι πόλεις καφέ απ’ το χωνί του χρόνου που διαλάλησε όλες τις απορίες Κι εδώ οι πόλεις με τη σβησμένη θαλπωρή και το στεγνό πηγάδι στο μέσα της αυτοχειρίας τους που δέονται οι νάρκισσοι και οι γυμνές μανάδες, οι γερασμένες κραυγές κι οι τσακισιές των γραμμάτων τα φουγάρα στα νταμάρια που καπνίζουν αναίσχυντα σε μαρμάρινο θάνατο και μια υποταγή Πνίγονται οι αστοί και οι μικροί - τυλιγμένα τα σπλάχνα που τα έντερα τσιρίζουν με τεντωμένη χορδή στο άκρον άωτον παρασιτικών χνώτων με καλύπτρα εωσφορική. Και να κρατώ το στόχο στον τυφλό οφθαλμό, παραβιάζοντας το χρώμα μ’ έναν σπασμένο λίθο και σκόνη σπασμένη / στην παλέτα μου π’ ονόμασα μήνες τις όψεις μιας στροφής κι ας βρέχει._

το αίμα της φωτιάς

τίποτα δε γίνεται ξαφνικά. όλα καλπάζουν. απλά, επιλέγουμε την κώφωση και τον απο μηχανής θεό για να μας σώσει. εξάλλου, είπαμε, πολλά τα αναχώματα του συστήματος, με όλα τα χρώματα της ίριδας. πολλά τα συνθήματα, ακόμη και, με σηκωμένες γροθιές. το marketing έχει ξεκινήσει από χρόνια. τις πράσινες μέρες ξεσάλωσε. τότε ήταν που γέμισαν κι οι κρατικοί θεσμοί με βολεμένους υπαλλήλους μεσατζήδες. κι οι πρώτες ροζ επεμβάσεις ξεπουπούλιασαν και τις τελευταίες αράδες πολιτικής αξιοπρέπειας. έχω, εκ γενετής, επιλέξει την ακοή και τη θύμηση. έχω, εκ γενετής, επιλέξει την ουτοπία και την απομάκρυνση, από τα καρναβάλια και τις ρεκλάμες, σε κάθε τομέα της ζωής. έχω αποκηρύξει την ελπίδα, που κρατά δέσμια τα όνειρά μου. το μόνο χρώμα που αναγνωρίζω είναι του αίματος της φωτιάς. τι θα ΄ταν η φωτιά, δίχως αίμα; - μόνο η καύτρα στο τσιγάρο των φυλακισμένων - στα σπήλαια και στα κομματικά κελιά, απέναντι στον άνεμο, που ουρλιάζει σπαρακτικά, πάνω σε καμμένα ιδανικά._

μισός κουπί - η Ιθάκη μου

πρώτη ημέρα - εμπορεία τραγικά / με Λαιστρυγόνες και με Κύκλωπες. / ( Λάμες με κουβαλούν ) Κι αν πεις, "ηδονικά μυρωδικά" τι φρίκη εξαίσια ( ! ) η σκουριά στη γλώσσα το αίμα η διαταγή, το σχέδιο στον Αίολο - μέσα στον ασκό η βαριά εντολή του θανάτου (ή της δολοφονίας το ανάγνωσμα) κι οι Σειρήνες - με τραβηγμένα μαλλιά και κερωμένο δέρμα. - κεχριμπάρια το βλέμμα της πλάνης στην Ιθάκη που ακόμα να φανεί. - εβδόμη μέρα - και "σεντέφια" και "κοράλλια" κι έβενοι σούρουπο - "λιμένες πρωτοϊδωμένοι" και βράχια κόκκινα νωπό αίμα - σ' απόβραδο συγχορδιών. /όσο με βασανίζουν παίζουν βιολιά κι οι γούρνες πλημμύρισαν νεκρά όνειρα/ κι όσο ευχόμουν - τότες που ευχόμουν.. - δεν πρόκαμα να ευχηθώ. πάντα προλαβαίνουν οι πέτρες. (με πρόλαβαν οι πέτρες.) είμαι σταχτί περιστατικό. ο αλγόριθμος με ξεβράζει. εδώ στο Νότο, είσαι εσύ. με δάγκωσες στα χείλη. / μου έκοψες το βλάστεμα και ξέρεις..; όσο αργούν τα μεταξωτά και τα στολίδια - είναι που δίψαγα πολύ - ο άγιος Ποσειδώνας έκαψε όλα της Γης, της οικουμένης λιβάνια και μνήματα. (δεν έχω τάφο. και κολύμπα!. μισός φτερό μισός κουπί μισός κουρέλι μισός μυαλό - καρβέλι θάλασσα κουτσός μισός κι άλλο μισός αθέατος βουβός ο που κουβανεί μες στην ψυχή το θρήνο και τη σφαίρα. ένα σπίτι ολάκερο στην πλάτη - το σπίτι μου / γι' αυτό κολύμπα γρήγορα. / το δάκρυ, φτερό στον άνεμο στους πέντε τους ξερριζωμούς. μόνο η κατάρα φλέγεται από μετάνοιες κι οι υποκριτές από νοιάξιμο φλέγονται και πένθος εξαίσια μυρωδικό. / δεν με λένε, κάπως, ως συνηθίζουν οι ποιητές σου (να εντυπωσιάζουν) συριακά, ή όπως... ούτε πρωτοδημοσιεύτηκα σε κάποιο περιοδικό - έγκριτο που λένε και γελώ (μα γέλασα ποτές μου; απορώ.. - και "ξέχασα" να διαφημιστώ μες σε γιρλάντες. επιτηδίως πάντοτε ξεχνώ όσο μπορώ. πολύ μπορώ - ν' απέχω από τον οχετό. κάλλιο στης θάλασσας βυθό. /

"αγέννητη μάνα"

κενή πορείας - η μάνα αγέννητη ακόμη. γι' αυτό τα σπλάχνα μου - πυρετωδώς - ράβουν και ράβουν πάνες, μωρουδιακά, λώρους - με μανταλάκια - πλένουν γάζες, αποστειρώνουν καρφίτσες, λάμες μαχαιριών ακόμη και αγκίστρια δολώνουν. γαζώνουν σάβανα για διψασμένες αγκαλιές και κινδυνεύουν στη γέννα μου. κρατώντας το καρεκλάκι της - η μάνα διαδηλώνει στο στήθος μου. - αιμάτινες θέσεις στους βυθούς των ρόλων. .., όπως οι έρωτες._

του φεγγαριού

με πόση ευκολία οι άνθρωποι υμνούμε την αίγλη των προσωπείων και νομίζουμε ότι ποιούμε την αλήθεια...! αυτό το βράδυ ένιωσα τη μοναξιά του φεγγαριού. - κάτω από τόσες μάσκες του - για την εκπλήρωση του σκοπού - μπορεί ν΄ ανασαίνει μυστικά, και να ορίζει τους κύκλους των καιρών.- / καρφώνοντας πασσάλους στους ουρανούς, ερμηνεύει τα σύνορα στους θρήνους των ψυχών. - αυτό το βράδυ θρήνησα την πλάνη της προσελήνωσης και την αδειοσύνη στις κόγχες των ματιών μας. -

"Άνοιξη επιβίωσης"

 Συντεχνίες, τσιφλίκια και μικρομάγαζα
Όλοι οι χώροι σφύζουν συμφέρον
- Εξυπηρετούν την αδηφαγία μας -
- Ακόμη κι οι γιορτές. - Ειδικά, οι παγκόσμιες -
αυτή η στημένη απόλαυση.
Παγκόσμιοι ποιητές -
δομημένες αρπαχτές -
υπερρεαλιστές κοκόροι -
και
ρομαντικοί, ακόμη -
πνευματικοί εκμεταλλευτές κι
ηγέτες μιας
στείρας μέρας - της επιβίωσης.
Σκάνε τα χρώματα - πυροτεχνήματα -
φανφάρες ιδεών και λατρείας
/ Στη συνέχεια των πανηγυριών
το βαρύ καθήκον και χρέος - της
τρομοκρατικής παρέλασης των
δημοκρατικών και ριζοσπαστικών, ακόμη,
προϊόντων σανού. /
Δαγκώνουν οι μέρες.
Κι οι καιροί - φιλολογίζοντα περιοδικά
με τυχοδιώκτες κριτικούς
στα κέντρα των χορών.
/ Κάτω απ' τη μαρκίζα,
πάλι μόνος σφυρίζεις._

οικόσιτοι θρήνοι

 Χούντα ήταν και δεν πέρασε. Έγινε πιο βαθιά. Άπλωσε ρίζες. Πίσω από τις ηλιόλουστες βιτρίνες μαγειρεύει ιδέες, έννοιες, λέξεις, πολιτισμούς, ρεύματα και κάνει κρύο. Φτιάχνει τσίρκο, παρελάσεις χρωμάτων, γιορτές δημοκρατιών, διαφάνειας και αξιοκρατίας. Μοιράζει παραμορφωτικά γυαλιά προσώπου και καθρέπτες. Γεννά χειροκροτητές και ψηφοφόρους. Ένα γλεντοκόπι ιδεολογιών, έγνοιας και πρόνοιας. Γεννά μαριονέτες, ανοιγοκλείνει θέατρα, σκοτώνει με δόσεις εξευγενισμένες. Επιστημονικά εξελιγμένοι δούλοι, δίποδα οπαδοί και κουλτουριάρηδες ανθρωπιστές εκδίδουμε τα χάλια μας και πως θα φάει ο ένας τον άλλον τρώμε τα κομμάτια μας. Κάποιες φορές, βράδυ, ακούγονται πνιχτοί λυγμοί. Πετάγονται τα σκυλιά και γρυλίζουν. Στους οικόσιτους θρήνους, κάπου κάποτε, στέκονται προσοχή τα σκυλιά._

"Δεύρο"

 

Όγδοη μέρα
της άντλησης των νερών.
Ο ερωτικός των πέντε
χωμάτων,
με τις τρεις σάλπιγγες
πλαγίων ουρανών,
- κόκκινος πηλός - Ακόμη νωπός.
Ένα δάκρυ
κλείνει, μονίμως,
την πόρτα
/ εκεί που δύουν οι ορίζοντες. /
Κι η Φωνή - λεγκάτο μες στα σούρουπα.
- Δεύρο, οι θνητοί όλων των Ημερών..!
Την ένατη μέρα ντύθηκε λευκό
η κοίτη
κι ο βυθός της. Τόσο όσο να μένει το αύριο._

μη με πάρεις όταν φτάσεις..!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Εις μνήμην

θλιμμένα που είναι τα κομμένα σκοινιά, δίχως τους χαρταετούς τους..!
λύγισαν τα δάχτυλα, οι παλάμες σπάνε, κι έπεσαν, με πάταγο, οι καλούμπες.
χάθηκαν στ' ανοιγμένα χώματα οι τελευταίες αποκριές.
στα ηλεκτρικά σύρματα ανεμοδέρνονται σκισμένα χαρτιά -
πολύχρωμα του ύψους -
από μια μακριά βροχή παλιάς άνοιξης.
σαράβαλα καρναβάλια από σαμποτάζ στις ΄μυγαδαλιές, π' ακόμη κρατούν.
μετά, ο ουρανός οφείλει να συντηρήσει την έκρηξη των μπαλονιών, και
την ανάμνηση του πετάγματος, με δίχως επιστροφή.
τι λόγο έχει να επιστρέφει κανείς
σε νεκροταφεία συρμών και προδομένων τρένων..; _

“Βροχή”

Ανεστραμμένα μάτια ο πλανήτης,
βροχή η ανοχή των θεών.
Λίθος
βρεγμένος χαρτοπόλεμο,
ξεχάστηκα σε ψηφιακά δράματα.
Αιμορραγώ, αιώνες, φωνή
και πάσχω από ιδιοκτησία.
Λανθάνουν τα χέρια στην καρδιά των χειμώνων
Μόνο τα νύχια – πλήκτρα μεθυσμένα κι
ο τσίγκος να στάζει.
Καπνίζω
το ρεύμα των ψαριών στα βάθη
Μόνη ανάγκη η ροή
κάπου Αθηνάς και περιπολίας.
Με κέρμα ή άνευ,
βιομηχανικά προϊόντα η Τέχνη.
Με κέρμα ή άνευ,
δίχως φωνή
τινάσσομαι στρατιωτικό σεντόνι
σε πλήρη υποστολή, αφού
ο Αχιλλέας ακρωτηριάστηκε
και πέθανε από αθανασία.
Αιμορραγώ μεσαίωνες
πληρωμένων αγίων,
κανίβαλες μέρες,
σε διάτρητες φτέρνες κριτικών,
στα δυαδικά συστήματα,
τυλιγμένη ράκη τρένων,
φυλάττοντας βίους αλλόκοτων προσευχών
στην καρδιά του Αχανούς
που γεννούσαν, κάποτε, ήχους οι ράγες._ δημοσίευση στο "λογοτεχνικό δελτίο 22" https://www.dropbox.com/s/dtztc6nyo26y5l1/%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%84%CE%AF%CE%BF%20-%2022%CE%BF%20%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%82.pdf?dl=0

ψάρια εγκεφαλικά νεκρά

 

* Αδιαφορώ να σχολιάζω εστεμμένους, πρώην και νυν, κάθε είδους και σε κάθε τομέα. Εξυπηρετούν όλοι, εγκληματικά, το σύστημα.

Αποστέφομαι την, γενική, υποκρισία της αγέλης μας. Τις, κάθε είδους, συντεχνίες, σε κάθε τομέα, τις ανταλλακτικές εξυπηρετήσεις, τους κριτές, τις "πολιτιστικές" ομάδες συμφερόντων.

Για τα εξυπνακίστικα στιχάκια, και τα συνθήματα - που υπογράφονται ως ποίηση, τα ημερολόγια και τα ληξιαρχεία. Για τα περιοδικά και τις εφημερίδες, δημοσιοσχετίζονται ή και χρηματίζονται και αδιαφορώ.

Αποστρέφομαι όσους, με ξελιγωμένη γλώσσα, αγκομαχούν για μια καρέκλα, και μια επώνυμη αθανασία - Γλείφουν για αναρρίχηση.

Αποστρέφομαι τα τάληρα, τους πολυελαίους και τους ρόλους. Τα προσωπεία μας και τις ταμπέλες λοιδορώ. Τις συμβουλές ζωής, τα βιβλία με συμβουλές ζωής - γράφονται για το κέρδος. Τους "ειδήμονες" της "δημιουργικής γραφής" - κερδίζουν χρήματα και μάταιη δόξα. Τους πλείστους κριτικούς, της διαδικτυακής εποχής μου, του δούναι και λαβείν.

Γενικώς, εντοπίζεται εγκεφαλική αιμορραγία στα ψάρια των ιχθυοτροφείων. Τι κι αν λάμπουν, φιλολογώντας, στους πάγκους της ιχθυόσκαλας;

Και τι να αποδώσουν οι εκλογές σε μια κλινικά νεκρή "ατμόσφαιρα";

άτιτλο

 

Απ' τα σπασμένα χείλη της θαλάσσης
ήπια την κοσμολογία όλη
κι αποκαλύφθηκαν
γεμάτες οι φλέβες
νου και ύδωρ.
Ο Λόγος -
βράχος αρμυρός
με σπλαχνικές πυξίδες δασών
στα ραγίσματα των
ιστοριών του._