Εις μνήμην
θλιμμένα που είναι τα κομμένα σκοινιά, δίχως τους χαρταετούς τους..!
λύγισαν τα δάχτυλα, οι παλάμες σπάνε, κι έπεσαν, με πάταγο, οι καλούμπες.
χάθηκαν στ' ανοιγμένα χώματα οι τελευταίες αποκριές.
στα ηλεκτρικά σύρματα ανεμοδέρνονται σκισμένα χαρτιά -
πολύχρωμα του ύψους -
από μια μακριά βροχή παλιάς άνοιξης.
σαράβαλα καρναβάλια από σαμποτάζ στις ΄μυγαδαλιές, π' ακόμη κρατούν.
μετά, ο ουρανός οφείλει να συντηρήσει την έκρηξη των μπαλονιών, και
την ανάμνηση του πετάγματος, με δίχως επιστροφή.
τι λόγο έχει να επιστρέφει κανείς
σε νεκροταφεία συρμών και προδομένων τρένων..; _
