Ποιος έσπασε την πόρτα
κι έμεινε το σπίτι άδειο;
Ξέφυγαν -
τα σκεύη,
τα ψωμιά
τα σπάργανα των φωνών
οι ίδιες οι φωνές
κι εκείνο το ανείπωτο δράμα
του σουμιέ,
που σήκωνε τ’ ανέφικτο,
- ο εσωτερικός κήπος
με τις αλκοολούχες ανάσες
έγινε καπνός -
σα σθένος που
πολυκαίρισε
κι εκφράστηκε ατμός,
ο κήπος με τις γλάστρες
ντυμένος μαύρο,
σε φίλμ νουάρ
που κλαίγαμε απαγορέψεις
και χέρια ληγμένα
όταν κατέβαζαν το διακόπτη στο χωλ
Διακόπταμε το συνεχές των αποσιωπητικών
και δε μιλούσαμε
και μήτε κοιταζόμασταν
και κραυγές
μέσα στα φέρετρα των αριθμών,
καθώς το κενό άδειαζε
και γέμιζαν πτηνά τα δωμάτια
και..
Και πώς άδειασε η πόρτα
και ρήμαξαν οι πόλεις από
ρόπτρα κι απαντοχές;
κάποιος μέσα
θα μαδούσε το στέρνο του
θα γέμιζε το τραπέζι με ψωμιά
και μέλη οικόσιτων περιστεριών
ποτισμένα βροχές μακρινές -
που πάντα χάριζαν ένα χτενάκι,
να ισιώνονται οι θαλασσινές βροντές
της μπανιέρας που
κρέμασε τον καταρράκτη φυλακτό
στον πανικό των σειρήνων
με τις χυμένες αυλές,
όταν κάποιος -
- ποιος…; -
χτύπησε την πόρτα
και το σπίτι γέμισε ουλές; _
