Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Να με περιμένετε -!-..



Πού πας -;-
Για πού σηκώνομαι -;-
Παρερμηνευμένος κι ένστικτος
Διάφανος τοίχος
Σαν ήχος νεροποντής
Και μ’ υποδέχεσαι
Εκτοπισμένον κι άπειρο
Πυρωμένης θέλξης
Μαγνητισμένης παρακμής
Το πρωί να κοιμάμαι όναρ και
Το βράδυ να γλύφω πλατείες
Γδέρνοντας φώτα ομίχλης
Να συγκρουστούν οι αποστάσεις
Εκεί
Που πέθαναν οι ήρωες των στίχων
Με το φτηνό δηλητήριο
Των μέγιστων αλμάτων

Καμπούρης γελαστός
Βράχος, ρίγος και θύμηση –
Κάποτε κεραυνού ορμή
Που γεννούσε το κάλλος
Στην αέναα απέθαντη
Περγαμηνή μου
Τι γράφεις -;--
Γιατί αγχώνομαι -;-
Όταν μέσα στις φλέβες μου
Ακόμη παραδέρνουν
Αμφίβια κορίτσια
Και στήνουν το μνήμα μου
Στου νου μου το αντίσκηνο –
Μια εξωσυζυγική σας ανερμήνευτη
Διαστροφή των διατροφών σας -!-..
Κι εγώ
Πιλατεύομαι αλιβάνιστος
Προς τη δική μου
Επιδρομή
Εμπροσθοφύλακας πυροβολημένος
Να ψέλνω το δικό μου ρόλο
Με ρολά βιασμένα
Και θάνατο υπαρκτό
Στα φτωχά σας καντήλια
Κατεβάζω καντήλια κι είδωλα
Να έχουν να λένε
Οι εφιάλτες σας εις
Τους αιώνας σας
Παρά των αιώνων μου
Τις σεισμικές δονήσεις
Σ’ έναν επικήδειο ιαχών
Που μόνος μου
Εκφώνησα
Το βράδυ εκείνο
Της γέννησής μου -!-..

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

σΤα ΚαΠνισΜένα ΝέΦη..














Επιστρατεύω
σύρματα καπνισμένα
απ’ τα φουγάρα των
πολυκατοικιών
Φωνητικές χορδές για
αναχώματα στην
ανταρσία των πόλεων
Επιστρατεύονται
κλεπτικά εργαλεία για
αντικλεπτικές συνήθειες ύποπτης
περιβολής
Και υψώνω τοίχους που
γευμάτισαν την
απομόνωσή μου –
δύναμη του εαυτού μου –
με μαθηματική ακρίβεια
και σύμβολα ανελλιπή
Αν σύρω τη μελάνη μου ξανά
να υποκύψει η συνήθεια
Αν δω ξανά
να φυγαδέψω ματιές άβατες
Στο σκότος το θαλασσινό
μη χρειαστεί να με
πνίξει ο φόβος σας
Να γελά το τέρας μου μόνο
Μόνη φωνή
Κατάσαρκη λατρεία
Δίχως τα
αμφιβόλου ποιότητας
υποκοριστικά που
μου δηλώσατε τη
μέρα της
ανακωχής μου με
τα θεϊκά σας σύμβολα και
δίχως την ανακωχή μου
Δε μιλώ με θεούς
Τους ξεκλειδώνω μόνο
Κέντρο στο κέντρο
Κι όχι πέτρες στα
παραθύρια τους
Με ανταρσία αρπάζω
Πυγμές, στιγμές και
σύννεφα
να έχει οσμή ο δρόμος
να μην ερημώσουν τα
χείλη
Επιστρατεύω ψυχή
Σάρκινο φιλί
Τα φουγάρα σας
ας καπνίζουν ακόμη
Ανταρτεύω στα
Φουγάρα σας -!-

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

ΦυΓάς και ΑπΡΟκάλυΠτος

















Ν’ αποδεσμεύσω την αντοχή
Το όρος του συν να ξεπεράσω
Του θυμού τη γεώτρηση να
συνάψω στο επί της απόφασης –
Με βλέπω να φεύγω απροκάλυπτα
να μην κοιτώ, να
μην ακούω –
άκουσα τόσα  πίσω μου, που
νύσταξα  κι
είδα ακρωτηριασμούς..
Οσφρίζομαι  τυφώνες να
κατρακυλούν στο νότο της
παρουσίας μου. Πάντα
υγρά να ενώνονται με
τη σιωπή της
δίψας μου..
Κι αγενώς, πες, αποχαιρετώ, αφού
πάντα αγενώς έγλυφα τις
εκχυμώσεις των κεριών όταν
ίδρωναν τα
στερεότυπα κορμιά τους
μέχρι που
στέγνωναν σβηστά –
δάχτυλα δίχως νύχια –
και ζητούσαν διεκδικητικά
μια θέση
στο μανουάλι του ιερού σας..
Νομίζετε ότι
αρμένισα ξανά, στη
μήτρα του θαμμένου, σαν
αγενής και
σαν παρηκμασμένος..
Στο συμπέρασμα, το
φεγγάρι οργώνω, να
του φυτέψω φως των
κεριών που
καταβύθισε η ευπρέπεια της
άγνοιάς σας -!-
..Δυστυχείς απορημένοι
το ανυπόφορό σας είναι ότι
ακόμη σας φορώ, όταν
στα δάχτυλα που
μου μισήσατε
γέννησα πάλι νύχια -!- και
ναι! ..Ν’ ανάψω τα
 κεριά που
δε λησμόνησα, με
καταιγίδες κεραυνών
πάνω που
η νύχτα ξημερώνει νύχτα -!-
Πόσο τα βράδια
όνειρα ονειρεύτηκα -!- με
δίχως φραγμό, με δίχως οίκτο –
ανελέητα και
καταχρηστικά σας να
με ξηλώνω από
τους κάβους
να σκαρφαλώνω την αλήθεια
των οίκων της ενοχής σας -!-
Μέσ’ στα πορνεία σας καταδικάστε με απόψε-!-
Εγώ σας είπα δεν
ορώ και
ανυπάκουα κατασκευάζω το
διάβα μου –
προκλητικός σας κι
απερίγραπτος  για
να θηλάσω το ψέμα της
εποχής σας και
ν’ αλητέψω στην αλήθεια σας!..

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011

ΔεύΡο έξΩ -!-






















"Ήρθα για εσάς..."

Ακριβές μου ερωμένες
να έχετε να δολοφονείτε
με πλήρη ανευθυνότητα
το...ανοιχτό μου παράθυρο..

Τα κάγκελά μου
Ξεσκονίζω
Το τελευταίο φιλί
Να εξαφανίσω
Να τρίξω τα δόντια –
Θεμέλια του κελιού μου
Να τρέξουν τα αίματα
Τα βλέμματα
Το μυαλό
Να χυθούν και
Να πνίξουν
Εκείνα τα ψεύτικα
Πνιγερά χαμόγελα
Που τότε
Τυφλά
Σερνόμουν
Στα πόδια σας
Να ξεχυθούν
Τα ρίγη μου
Ο πυρετός του
πάθους μου
Όταν αγγίζω το
Φεγγάρι
Και κλαίω σαν
Παιδί
Όταν γκαζώνω και
Τρέχω
Να πάω στην άβυσσο
Να πω τα τραγούδια μου
Στην αγκαλιά
Που δε ρωτά
Και δε ζητά
Μόνο σε κρύβει
Δίχως να κρίνει
Και τι να κρίνει
Όταν κατέβαινα
Στο τέλος
Ακούμπαγα τα χέρια
Στα πόδια σας
Να δώσω
Το ύστατο χάδι
Κι έμεινα χωρίς παλάμες
Τα δάχτυλά μου
Στολίσατε στο σαλόνι σας
Τα ξεκρεμάω αυθαίρετα
Να θάψω τις εποχές
Της αθωότητάς μου
Δεν ξέρατε μικροί
Ότι μπορώ
Να ζωγραφίζω με το
Στόμα κρατώντας
Τα πινέλα μου
Και κάνω το θαύμα ∙
Σπάω την αλυσίδα
Του λαιμού μου
Γκρεμίζω το σταυρό μου
Γαυγίζω στις ανάσες σας –
Σαπίζουν τον καιρό –
Ακολουθώ τη
Νεκρική μου πομπή
Αφήνω να φύγουν όλοι
Νυχτώνω
Και: Δεύρο έξω-!-
Μου λέω
Τρίζουν πάλι τα δόντια μου
Ξεκλειδώνονται
Οι αισθήσεις μου
Με κουβαλώ στην πλάτη
Και με στηρίζω στο
Παράθυρό μου
Έτσι ανανέωσα το φίλημα
Το γνωστό
Κι ήταν το πρώτο
Επικό μου ποίημα
Όταν δυο αντίπαλοι ήρωες
Συναντώνται
μετά τη μάχη
Εγώ
Μ’
Εγώ..