Ν’ αποδεσμεύσω την αντοχή
Το όρος του συν να ξεπεράσω
Του θυμού τη γεώτρηση να
συνάψω στο επί της απόφασης –
Με βλέπω να φεύγω απροκάλυπτα
να μην κοιτώ, να
μην ακούω –
άκουσα τόσα πίσω μου, που
νύσταξα κι
είδα ακρωτηριασμούς..
Οσφρίζομαι τυφώνες να
κατρακυλούν στο νότο της
παρουσίας μου. Πάντα
υγρά να ενώνονται με
τη σιωπή της
δίψας μου..
Κι αγενώς, πες, αποχαιρετώ, αφού
πάντα αγενώς έγλυφα τις
εκχυμώσεις των κεριών όταν
ίδρωναν τα
στερεότυπα κορμιά τους
μέχρι που
στέγνωναν σβηστά –
δάχτυλα δίχως νύχια –
και ζητούσαν διεκδικητικά
μια θέση
στο μανουάλι του ιερού σας..
Νομίζετε ότι
αρμένισα ξανά, στη
μήτρα του θαμμένου, σαν
αγενής και
σαν παρηκμασμένος..
Στο συμπέρασμα, το
φεγγάρι οργώνω, να
του φυτέψω φως των
κεριών που
καταβύθισε η ευπρέπεια της
άγνοιάς σας -!-
..Δυστυχείς απορημένοι
το ανυπόφορό σας είναι ότι
ακόμη σας φορώ, όταν
στα δάχτυλα που
μου μισήσατε
γέννησα πάλι νύχια -!- και
ναι! ..Ν’ ανάψω τα
κεριά που
δε λησμόνησα, με
καταιγίδες κεραυνών
πάνω που
η νύχτα ξημερώνει νύχτα -!-
Πόσο τα βράδια
όνειρα ονειρεύτηκα -!- με
δίχως φραγμό, με δίχως οίκτο –
ανελέητα και
καταχρηστικά σας να
με ξηλώνω από
τους κάβους
να σκαρφαλώνω την αλήθεια
των οίκων της ενοχής σας -!-
Μέσ’ στα πορνεία σας καταδικάστε με απόψε-!-
Εγώ σας είπα δεν
ορώ και
ανυπάκουα κατασκευάζω το
διάβα μου –
προκλητικός σας κι
απερίγραπτος για
να θηλάσω το ψέμα της
εποχής σας και
ν’ αλητέψω στην αλήθεια σας!..
