"Ήρθα για εσάς..."
Ακριβές μου ερωμένες
να έχετε να δολοφονείτε
με πλήρη ανευθυνότητα
το...ανοιχτό μου παράθυρο..
Τα κάγκελά μου
Ξεσκονίζω
Το τελευταίο φιλί
Να εξαφανίσω
Να τρίξω τα δόντια –
Θεμέλια του κελιού μου
Να τρέξουν τα αίματα
Τα βλέμματα
Το μυαλό
Να χυθούν και
Να πνίξουν
Εκείνα τα ψεύτικα
Πνιγερά χαμόγελα
Που τότε
Τυφλά
Σερνόμουν
Στα πόδια σας
Να ξεχυθούν
Τα ρίγη μου
Ο πυρετός του
πάθους μου
Όταν αγγίζω το
Φεγγάρι
Και κλαίω σαν
Παιδί
Όταν γκαζώνω και
Τρέχω
Να πάω στην άβυσσο
Να πω τα τραγούδια μου
Στην αγκαλιά
Που δε ρωτά
Και δε ζητά
Μόνο σε κρύβει
Δίχως να κρίνει
Και τι να κρίνει
Όταν κατέβαινα
Στο τέλος
Ακούμπαγα τα χέρια
Στα πόδια σας
Να δώσω
Το ύστατο χάδι
Κι έμεινα χωρίς παλάμες
Τα δάχτυλά μου
Στολίσατε στο σαλόνι σας
Τα ξεκρεμάω αυθαίρετα
Να θάψω τις εποχές
Της αθωότητάς μου
Δεν ξέρατε μικροί
Ότι μπορώ
Να ζωγραφίζω με το
Στόμα κρατώντας
Τα πινέλα μου
Και κάνω το θαύμα ∙
Σπάω την αλυσίδα
Του λαιμού μου
Γκρεμίζω το σταυρό μου
Γαυγίζω στις ανάσες σας –
Σαπίζουν τον καιρό –
Ακολουθώ τη
Νεκρική μου πομπή
Αφήνω να φύγουν όλοι
Νυχτώνω
Και: Δεύρο έξω-!-
Μου λέω
Τρίζουν πάλι τα δόντια μου
Ξεκλειδώνονται
Οι αισθήσεις μου
Με κουβαλώ στην πλάτη
Και με στηρίζω στο
Παράθυρό μου
Έτσι ανανέωσα το φίλημα
Το γνωστό
Κι ήταν το πρώτο
Επικό μου ποίημα
Όταν δυο αντίπαλοι ήρωες
Συναντώνται
μετά τη μάχη
Εγώ
Μ’
Εγώ..
