Πέμπτη 30 Μαρτίου 2017

πειρατικός


































αν ήμουν, νεκρώνει η θάλασσα τις χούφτες μου. στις σταματημένες μου παλάμες κύλησαν τα κλειδιά κι οι ράγες μου ανισορρόπησαν στην τρέλα των βροχών.
αν ήμουν Κύκλωπας, στις κενές μου βαλίτσες θα κρατούσα τα ακοίμητα καφενεία των σταθμών και τα ξυλοπόδαρα των φανταστικών ταξιδιών για του μεσαίωνα την αποκαθήλωση.
αν ήμουν Πυθία, θα κάπνιζα τους αντίχειρες για την αποκάλυψη της Στιγμής που ο πόνος μου σε θυμήθηκε στα δειλά μου μονοπάτια με την μαγκιά του αξεδίψαστου επιζώντα των σπαραγμών.
αν ήμουν Τειρεσίας θα ξέπλενα τα μάτια μου στις νότες των γρύλων από κάποια καλοκαίρια που ξεχάστηκαν στο λαβύρινθο των φιλιών που δεν φιλήθηκαν - να πάψω να βλέπω που φεύγουν τα τρένα στην άβυσσο. / πανωλεθρία ο κόσμος που ταξιδεύει απών. /
δεν είμαι αξέχαστος και πλανιέμαι θίασος με βουτηγμένα μέλη σε σένα που έκλαψες στο χνώτο του σφυρίγματός μου.
πού γέρνω, πού είμαι και πού πονάω -;- το μόνο που θυμάμαι είναι που έφτασες στην αργοπορία μου.
πού ήσουν, πού είσαι και πού πονάς -;- πονέσαμε - το μόνο που θυμάμαι είναι οι ράγες μας στ' απόβροχο των γραμμών μας.
αν πάψω να ρωτώ, μην απορείς που χιονίζει και χάνομαι.
κι αν πάψω να μιλώ, μην απορείς που λιώνω και βυθίζομαι.
πώς ακούς τη σιωπή μου, κι ακούς τη σιωπή μου στην εστία που έσβησε -;- αν σταματήσω ν' απορώ μην αργήσεις ν' απαντήσεις -!- πάτησε τη σκανδάλη στον κρόταφο του ίχνους μου να γίνει χαμός. έχω τα Κύθηρα πόδια μου στο πλατύσκαλο στης καρδιάς σου. κι έτσι τρελός με θάβω και με θάβω, για την απόδειξη της ανάστασης στο καρνάγιο των ωρών μας. θυμήσου μόνο τον πόνο μας. τι κι αν χάθηκα μια νύχτα μεθυσμένα -;-

Τρίτη 28 Μαρτίου 2017

στην άκρη των λεπτών σου


































στην αλήθεια μου, εγκυμονώ μια ανεμόσκαλα πυροδοτημένη από τετράγωνο κάτοπτρο ασκό. στην πραγματικότητα, η κινούμενη έγνοια μου εκδράμει ερωτικά στη χαώδη μου απορία - πού ζούσες πριν η βροχή στάξει στα μάτια σου φλυαρία και νόστο -;- - . στο αίμα μου, κυλώ τη σκιά μου, σκαλί το σκαλί, μέχρι το πέρας των ρόδων, που νόμισα ότι είδα στην άκρη των χειλιών σου. στη ροή μου, η απογείωση της ώρας σου σπέρνει τα φεγγάρια μου στο άδυτο της φωνής σου - εν ώρα σιωπής της μεγίστης λατρείας της φυγής σε σμίξη της ανύψωσης -. κάτω στα νέφη η επιστροφή μας, σε κάθε μου στροφή, έπαιρνε τον άνεμο - θύμα των μυαλών που πάτησαν τη γη. - στο φιλί, ο άνεμος έσκισε τον υμένα της εκτροπής και τα νερά μας έσπασαν την επιφάνεια της Αυγής. Παίρνει και χαράζει στο πλέγμα των δαχτύλων μας. Μην παρεκτραπείς -!- άκου μόνο την κίνηση των ορίων που πέφτουν τα σύνορα.

Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

άτιτλο


























άφησα την έρημο στη σκιά, τη φωνή στη σκιά, και γλίστρησα στο δάκρυ του περασμένου θανάτου. / σαν ψάρι γλίστρησα σε σκασιαρχείο απ' το δίχτυ της ανακοπής μου /. με βρήκα στα χέρια σου, να χαράσσω τις γραμμές στις παλάμες σου. το πρώτο βράδυ μου το πέρασα μακριά πολύ, στην πιο βαθιά ρυτίδα του φιλιού σου. το πρώτο ξημέρωμα κρύωνα - σκοπός στο σκοπό μου. η πίστη σου στα αλγεινά μου μάτια, στην μνήμη μου - μιας δύσης η στιγμή -, και η παραπομπή της πόρτας μου στο κάπνισμα του τρένου σου την αυγή, προκαλείται η όρασή μου να εκπέμπει ουρανό - Μόρς σήματα - στη δύσβατη πέτρα σου. απάντησες "μαζί" στην ανθρωπότητα των νυχιών μου που ΄στελναν οξυγόνο στους τάφους μου. κι η πόρτα μου άνοιξε τρένο ανεξάντλητο αιώνα σε βροχή.

Πέμπτη 2 Μαρτίου 2017

τίτλος άτιτλος

































τα δόντια της σάρκας μου / το υπερόπλο της κραυγής των επτά αισθημάτων / στη σκιαγράφηση του νου με το μυστήριο του δειλινού απόπλου / στα μάτια σου τα σούρουπα των αινιγμάτων / στα θρύψαλα των λίθων μου που φυσούν νεροποντή, / το σώμα σου στις χούφτες μου μέσα των αιμάτων, με τους ιμάντες στερεωμένο των αναρριχητών στην ακροβασία των πτηνών που γεννάται / και
η σάρκα των δοντιών μου / πυροβασία στις γραμμές των φιλιών σου / στην τρικυμία που ερχόταν καιόμενη οδός με παρόδους και σταθμούς / μια νύχτα στο δευτερόλεπτο των φωνών μου / στους τοίχους των κατακτήσεων και στο μπλε των κόσμων / με δυο παράθυρα και τον καπνό στα σπλάχνα / απ' τη διείσδυση στα ρουθούνια της ορμής / που οι ενέργειες ισορροπούν των αγρίων / με αγίασμα σάλιου, ιδρώτα, κι αρμύρα ψυχής, / στα σεντόνια που σκίζονται στην ανάταση των βλεφάρων / στο θεϊκό ουρλιαχτό του ανοίγματος στους αιθέρες. / όλοι οι μυς καρφώθηκαν στα νήματα των ουρανών μας, / κι η ανθρωπότητα σμιλεύει μαρμάρινους ιππείς / σ' όλους τους Λόγους στα μάτια μας. / τα πρωινά νυχτώνουν φυσικά / κι οι αριθμοί μιλάνε άστρα, με τα ποτάμια στην αποκάλυψη των αιώνων που μονίμως επιστρέφουν / με προσευχές οιδίποδων στους κεραυνούς που ορίζουν τη διαχρονική διέλευση  - / των ασκητών τα βράδια στα υπόγεια χείλη των παραδείσων - / μ' ένα καρφί στο βωμό / να επικαλούνται το πάθος της συνύπαρξης, / και του ναού ο αχός να γιγαντώνεται στην ιερή πορεία του στο εκτός των τειχών (που οι δροσουλίτες άκαμπτοι περιφρονούν τον χρόνο). / Στην πλήρη δύση του κυνός θηλάζουμε αστραπή / με τον κοινό λώρο της ομφάλιας διαδρομής. / (κι όλοι οι δρόμοι μου δέντρα. όλοι οι δρόμοι δέντρα στο χώμα και μόνο η πνοή - μια θλίψη που ξέφυγε τον πανικό των χωμάτων.)



Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

μεσαιωνικά φώτα
























θέλω την Άνοιξη μέσα μου / να μην την πιάνουν οι εποχές κι οι χρόνοι / κι έξω φθινόπωρα και χειμώνες. τι δυστροπία μου κι αυτή να γυρεύω και στις καρδιές των πάντων την Άνοιξη και γύρω να νυχτώνει με καταιγίδες..! ..είναι που τα πρόσωπα στα σκοτάδια συναντιούνται, ενώ στα φώτα γύρευε μάσκα για να βγεις / μεσαιωνική η φωταγωγημένη πόλη /