Πέμπτη 2 Μαρτίου 2017

τίτλος άτιτλος

































τα δόντια της σάρκας μου / το υπερόπλο της κραυγής των επτά αισθημάτων / στη σκιαγράφηση του νου με το μυστήριο του δειλινού απόπλου / στα μάτια σου τα σούρουπα των αινιγμάτων / στα θρύψαλα των λίθων μου που φυσούν νεροποντή, / το σώμα σου στις χούφτες μου μέσα των αιμάτων, με τους ιμάντες στερεωμένο των αναρριχητών στην ακροβασία των πτηνών που γεννάται / και
η σάρκα των δοντιών μου / πυροβασία στις γραμμές των φιλιών σου / στην τρικυμία που ερχόταν καιόμενη οδός με παρόδους και σταθμούς / μια νύχτα στο δευτερόλεπτο των φωνών μου / στους τοίχους των κατακτήσεων και στο μπλε των κόσμων / με δυο παράθυρα και τον καπνό στα σπλάχνα / απ' τη διείσδυση στα ρουθούνια της ορμής / που οι ενέργειες ισορροπούν των αγρίων / με αγίασμα σάλιου, ιδρώτα, κι αρμύρα ψυχής, / στα σεντόνια που σκίζονται στην ανάταση των βλεφάρων / στο θεϊκό ουρλιαχτό του ανοίγματος στους αιθέρες. / όλοι οι μυς καρφώθηκαν στα νήματα των ουρανών μας, / κι η ανθρωπότητα σμιλεύει μαρμάρινους ιππείς / σ' όλους τους Λόγους στα μάτια μας. / τα πρωινά νυχτώνουν φυσικά / κι οι αριθμοί μιλάνε άστρα, με τα ποτάμια στην αποκάλυψη των αιώνων που μονίμως επιστρέφουν / με προσευχές οιδίποδων στους κεραυνούς που ορίζουν τη διαχρονική διέλευση  - / των ασκητών τα βράδια στα υπόγεια χείλη των παραδείσων - / μ' ένα καρφί στο βωμό / να επικαλούνται το πάθος της συνύπαρξης, / και του ναού ο αχός να γιγαντώνεται στην ιερή πορεία του στο εκτός των τειχών (που οι δροσουλίτες άκαμπτοι περιφρονούν τον χρόνο). / Στην πλήρη δύση του κυνός θηλάζουμε αστραπή / με τον κοινό λώρο της ομφάλιας διαδρομής. / (κι όλοι οι δρόμοι μου δέντρα. όλοι οι δρόμοι δέντρα στο χώμα και μόνο η πνοή - μια θλίψη που ξέφυγε τον πανικό των χωμάτων.)