Τετάρτη 30 Απριλίου 2014

άλλη μια ντροπή "καλλιτεχνική"



*άλλο ένα ... fame story στα "ποιητικά" πλαίσια, με φόντο αυτή τη φορά τα μάρμαρα του Παρθενώνα.
άλλη μια αηδία "καλλιτεχνική", με παρασκήνιο βαρύ, με αλυσίδες κι άλλες στα μυαλά μας.
άλλη μια ντροπή, Ελλήνων συντελεστών - γιατί προδότες δεν είναι μόνο οι της εξουσίας, είναι κι άλλοι, με βιτρίνα ένα δήθεν κίνημα Τέχνης, και μια απόχρωση ροζ ιστορίας γραφής..πολιτισμού.

όποιος έχει μυαλό να δει..όποιος έχει νου, και έχουμε πολλοί, να σκεφτεί...

Προμηθεύς Πυρφόρος*


_______________________


το κείμενο που ακολουθεί της Κλεονίκης Καλλέργη:

Αχ, αυτή η σκαρταδούρα! Κι είναι γεμάτη η ανθρωπότητα...!

Γελώ! Δε μειδιάζω πια με το ανεγκέφαλο κάποιων, που στήνουν ένα "ποιητικό" διαγωνισμό για να επιστρέψουν τα Μάρμαρα πίσω και που θα είναι μέρος μιας μεγάλης παγκόσμιας διοργάνωσης...Χρόνια την ταλαιπωρούσαμε την Ποίηση, τώρα την αποκάμαμε...

Διαβάζω:"Το μαζικό κίνημα των ποιητών “100 Thousand Poets for Change“ διοργανώνει για τέταρτη συνεχή χρονιά παγκόσμιες εκδηλώσεις σε πολλές χώρες, με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού σε περιβαλλοντικά, κοινωνικοπολιτικά και πολιτιστικά θέματα. Οι δραστηριότητες στις εκδηλώσεις εμπλουτίζονται και με τη συμμετοχή μουσικών, ζωγράφων, φωτογράφων, ηθοποιών και άλλων καλλιτεχνών. Μέσα από το κίνημα των 100 Χιλιάδων Ποιητών για την Αλλαγή, δίνεται η ευκαιρία στις παγκόσμιες κοινότητες μέσω της ποίησης και της τέχνης να υψώσουν τη φωνή τους σε θέματα που αφορούν τον τόπο τους και τη χώρα τους μέσα από απαγγελίες, διαλέξεις, εργαστήρια, συναυλίες, παραστάσεις και άλλες δραστηριότητες".
Μαζικό κίνημα η Ποίηση;;; Από πότε;

Ποζάρει και το όνομα ενός ξένου καθηγητή ( ιδρυτής του γεγονότος αυτού, Michael Rothenberg, είναι ευρέως γνωστός ποιητής, στιχουργός, εκδότης του on-line λογοτεχνικού περιοδικού Bigbridge.org και ακτιβιστής για το περιβάλλον με έδρα την Βόρεια Καλιφόρνια) που μπαίνει πρώτο - πρώτο σε ένα διαγωνισμό ποίησης που θα υψώσει φωνή απέναντι σε συμφέροντα πολιτικά, οικονομικά, ατομικά...Και γιατί το όνομα κάποιου πρέπει να κάνει κάποιον να θέλει να διαγωνιστεί; Με διαλέξεις, εργαστήρια, συναυλίες, απαγγελίες δεν αλλάζει ο κόσμος, ούτε λύνονται τα προβλήματά του...Δόλωμα;Γελώ! Χασκογελώ!

Υπάρχει λέει, και μια επιτροπή εδώ στην Ελλάδα που θα κρίνει τα ποιήματα όσων γράψουν! Ποιοι είναι αυτοί της Επιτροπής; Νά' χουν τελειώσει το σκολειό; Και αν έχουν τελειώσει και πανεπιστήμιο, τι τους δίνει τη δυνατότητα να κρίνουν τα ποιήματα άλλων; Να ξέρουν άραγε ότι η ποίηση δε βραβεύεται; Να γνωρίζουν -ποιος ξέρει;- ότι η Ποίηση είναι κατάθεση ψυχής και όχι διαγωνισμός και πανηγύρι; Γελώ! Χασκογελώ!
Κυρίες και κύριοι, η παράσταση αρχίζει με καινούργια νούμερα, ακολουθώντας τη νέα μόδα των καναλιών με διαγωνιζόμενους στο χορό, το τραγούδι, τη μίμηση και τώρα και την Ποίηση! Και από επιτροπές; Άλλο τίποτα!

Καημένε Χριστιανόπουλε, τά' πες, τά' γραψες, ποιος ακούει, ποιος διαβάζει; Σε επικαλούμαι:"Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία, απ’ το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Αυτό το απαίσιο «υπείροχον έμμεναι άλλων», που μας άφησαν οι αρχαίοι.
Είμαι εναντίον των βραβείων, γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου -και κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά -και κάποτε θα πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από τη ζωή μας".

Μα ο Ποιητής έγραψε και άλλα, για κλίκες και κουλτουριάρηδες:"Είμαι εναντίον των κλικών. Προωθούν τους δικούς τους• τους άλλους, όλους τους θάβουν. Όποιοι δεν τους παραδέχονται, καρατομούνται. Κυριαρχούν οι γλύφτηδες και οι τζουτζέδες. Δεν έχω καμμιά αμφιβολία πως το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.
Είμαι εναντίον των κουλτουριάρηδων. Όλα τ’ αμφισβήτησαν, εκτός από τις τρίχες τους. Τους έχω μάθει για καλά. χαλνούν τον κόσμο με την κριτική τους. Όλους τους βγάζουν σκάρτους και πουλημένους. Και μόλις πάρουν το πτυχίο, αμέσως διορίζονται στα υπουργεία• από παντού βυζαίνουν και ο ιδεαλισμός τους ξεφουσκώνει μέσ’ στα βολέματα του κατεστημένου".

Και τέλος έγραψε και κάτι για ιδεολογία και ατομική φιλοδοξία: "Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.
Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο• φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετάμε το τσιγάρο μας στον δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δε φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;"

Κι είναι γεμάτη η ανθρωπότητα...από αυτήν τη σκαρταδούρα!

http://tovivlio.net/100%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%AE-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83/

το μαύρο




Πόσο πίσω μείναμε, αδερφέ μου,
κοιτάζοντας το νύχι,
την παρανυχίδα δεν κόψαμε,
το μανό ξέβαψε.
Μας προσπερνάνε οι καιροί.
Κατσαρόλες τσίγκινες
μείναμε άπλυτες  -
με καμένο φαγητό στο τέρμα
του διαδρόμου.
Μας προσπερνάνε με βρισιές
κατσαρίδες - τέρμα τα teza -
εξολοθρευτικά μας παραβιάζουν
teza γίναμε
παίζοντας σοφία στ' άστρα
παίζοντας τα παιδιά τα βράδια,
γιατί οι μέρες,
γιατί τις μέρες,
για να μη μετράμε τις μέρες μας
τρυπώναμε στα λαγούμια των βόθρων
Για να μη μετράμε τις μέρες μας
χάσαμε τους αριθμούς
πώς το επτά - αερόστατο
δε βλέπαμε
Τυφλωθήκαμε σε τεχνητά οράματα -
πού ο θεός -;-
σε ταβάνι άτρωτο -
καταφυγίου
και σε μια υποτείνουσα τσαλακωμένη
απλώναμε τη μπουγάδα μας
να πάρουν λύτρωση οι φίρμες,
και η σάρκα άπορη,
να φουσκαλιάζει πύον.
Έτσι, γινήκαμε τρωκτικά
με νόσο αγιάτρευτη
να τρώγουμε την καρδιά μας
και να μιλάμε αγίους
Nα τρώμε χολή
και να σκουριάζουμε δεμένοι λύματα
Nα βρέχει σκατά
και να λέμε ντουέντε,
κι ο ρόγχος να χειροκροτείται απαγγελία.
Κάπως μουντά
δεν αλητέψαμε
κι ένα μάρμαρο σαφρακιασμένο
επικαλεσθήκαμε ιστορία και χρόνο
Δίχως μυαλό
τιμωρήσαμε αμαρτίες
και χάσαμε τα λάδια.
«Τρίζει το τρένο -!-
Ακούς; Κατέβα!»

Κυριακή 27 Απριλίου 2014

λερναία μάτια στη βροχή



ξημερώνει μια ανήθικη βροχή / στα σκουριασμένα βλέμματα -
δρόμοι χαμένοι στις οδούς τους. / κατσιασμένο περιπολικό το δάχτυλό σου /στάζει
χολή. / χολή ψηφίζεις το κουφάρι σου / μ' ελεεινό χρίσμα, κάποιου που πέρασε,
μ' έναν καθρέφτη μάτια - /λερναία μάτια μεσαιωνικής ηγεμονίας- / ξεφτίλα ακόμη,
εμείς. / δε γυρεύουμε - μας τσάκισαν στο ζύγι / ένας που μένει διψά. /
καταραμένη στροφή / η φράση στην ευχή χαμουρογελάει. / και ξημερώνει ακόμα βροχή
και τάφο. / βροχή και σάλια. / βροχή και τάφο,…,εμείς.

Σάββατο 26 Απριλίου 2014

και οι χοίροι έχουν ψυχή




«Ποιητής εκ του προχείρου»
που ΄χε τη μορφή του χοίρου
μεταλλάχτηκε σε μύγα
και μυγιάζει την Κατίνα

Πάνω που ήτο κοιμισμένη
ξετρελάθη η καημένη
μπαίνει μες στο χοιροστάσι
το γουρούνι για να σφάξει.

«Τι να λέει κερά Κατίνα
που ΄ρθες χύμα μες στο κύμα
και μου είσαι ανταριασμένη
μ’ ένα κρίμα μες στο χέρι;
Δεν τον βλέπεις τον προχείρου
πού ΄χει τη μορφή του χοίρου;
Τι σου εκάμα το καημένο
Να πλερώσω το σπασμένο;»

Αχ, ο άτιμος ντουνιάς
που ΄ναι ψεύτης και φονιάς!
Για όλα φταίει ο παράς
που φτιάχνει παραποιητάς
και όχι ο εκ του προχείρου
που ΄χει τη μορφή του χοίρου

ούτε ο χοίρος ο καημένος
που πικράθη αδικημένος.



*ποιητικόν έργον: «τα τρία γουρουνάκια και η κόρη που μυγιάστηκε». ανήκει στη συλλογή: «το σκισμένο
καλσόν»*

Υποσημείωση: «ποιητής εκ του προχείρου», «μορφή χοίρου», εκ
του γνωστού λαϊκού.

Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

"Γιατί εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο." Γ. Ρίτσος



“Είμαστε ακόμη μακριά” θέλω να πω γράφοντας,
και είμαι η κόρη του μπαμπά μου
και ο μπαμπάς μου - πάντα έγραφε πράττοντας, 
μανιασμένους καιρούς - με ανένταχτα ενταγμένα ίχνη
/ απλήρωτα κι αχαμογέλαστα,
μόνο καπνισμένα, δίχως τσουκάλι -
τρίβοντας πέτρες με στάξεις αίμα, νωπό απ' το σφαγείο -
ζωή που λένε /                 
έπραττε και γράφοντας, δίχως βραβείο,
μόνο με γρέζια πολλά στα χέρια του, στο πρόσωπο,
και μουτζούρες πολλές, γράσο, και δάκρυ.
Δίχως σημαίες ντάνιαζε το χρόνο στο μυαλό
ο μπαμπάς,
μαγείρευε πικάντικα μυστικά - προφητικές εγέρσεις.
Μα,
«είμαστε ακόμη μακριά»,
και σαν κόρη που είμαι του μπαμπά μου,
σκίζω πάρλες βιογραφικών
/ τσάμπα στολίζουν ποιητικές συλλογές
και μυθιστορήματα - μπλοκάρουν το χάραμα /
Κράτησα άπειρα γρέζια για ενθύμιο
και βάρος,
να μπορώ να πατώ δίχως να φοβάμαι στ’ αγκάθια.
Έτσι στις χειροποίητες στιγμές μου,
δε φωτογραφίζομαι με φόντο το μπαμπά,
ζητώντας ακροατήριο και ρεύμα
και μιας και είμαστε ακόμη μακριά
δε χαρίζω τον πατέρα ενέχυρο στα μπαλκόνια
/ οι ψηφοθηρίες πάντα μας αηδίαζαν –
οικογενειακό χούι  και
πάει λέγοντας,
κι ας τσακωνόμουν πάντα με τον μπαμπά,
που κοίταζε ΄δω και ΄κει κι μ’ άφηνε στο πέρα.
Έμαθα απ’ το πέρα να μη μασάω τη γλώσσα μου,
κι ας έχουν γεμίσει γρέζια οι φλέβες. /

Κάποτε, να σας πω, θα ρεμβάσω μαζί του το απέραντο
Και τότε, δε θα διαφωνήσουμε ξανά.

*αφιερωμένο, στο μπαμπά, στις κόρες των μπαμπάδων,
μα και σ’ όποιον χρησιμοποιεί κάθε σπουδαίο....μπαμπά, για ν’ αποκτήσει βάθρο*

Δευτέρα 14 Απριλίου 2014

μαγειρέματα

ποιος σου είπε βρε αθεόφοβε, ότι ο ήλιος ανάβει με αρνί στη σούβλα;
οι αιμοχαρείς σου απολαύσεις, μετά τα κατανυκτικά σου σουρσίματα δυο - τρεις φορές το χρόνο,
σ' έκαναν παιχνίδι στα χέρια του συστήματος. ΗΤΑΝ Ο ΣΤΟΧΟΣ.
κι αφού δε φίλιωσες με το διάολο, ψήνεσαι στην κόλαση του παραδείσου.

κάθε μέρα μαγειρεύω μακαρόνια, για να διατηρήσω τη φαντασία μου στο τίποτα των ημερών σου.

*η Αναρχία δεν είναι βία. Ποίηση είναι*

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

οι νονοί των βραβείων




ειδική έκδοση των εκδόσεων: "το σκισμένο καλσόν"

ΟΛΑ ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΟΥΡΗ ΕΧΟΥΝ:



-ειδικά, αφιερωμένο σε όλους τους βραβευμένους, μα και σ’ όσους τους
χρησιμοποίησαν, για να κερδίσουν κάτι απ’ τη δόξα τους…-

-σε όλους εμάς τους χαύτες.


*αγορασμένα βραβεία, σε αγορά όποια εργασίας - κάτεργο και
στρατόπεδο -, σε διάφορες αποχρώσεις, να μη χασμουριέται το μάτι, από βαρεμάρα,
έτσι, για να νομίζουμε ελεύθεροι κι ωραίοι, σε μια άνεση απ'
έξω, κι από μέσα ας σάπιζαν οι ανθρώπινες οπτικές,
με μυωπικά γυαλιά, να μιλιόμαστε σπουδαίοι στις ανακαλύψεις
με τους λογοκριμένους ορίζοντες,
με πρεσβυωπίας, να καμαρώνουμε τις στάχτες στους κροτάφους,
δίχως να βλέπουμε το όπλο, στο εξ' επαφής πυροβολημένο μυαλό μας,
στο τρενάκι του τρόμου, που παπαγαλίσαμε διέξοδο, και ταξίδι
αναψυχής, για να κερδίσουμε το εισιτήριο της κοινωνικοποίησης, κάτω από
εξαπτέρυγα, λιβανίσματα, τάματα σε στημένες αγιοσύνες, θαύματα για εκτυφλωτική
λάμψη των μυστηρίων, λόγους, φιέστες, παρελάσεις υποκλοπής - τυφλοί εμείς στους
κλέφτες -,
σ' ένα αλλού φαν(ταστικό) παρκ(άρισμα) παιδικά γερασμένοι -
ενώ παίζονταν εκεί οι παραστάσεις -,
αποδεχτήκαμε μοιρασμένους τραπουλόχαρτα θεούς, ομάδες,
κόμματα, ως και ποιητές σε μπαλκόνια σύραμε προεκλογικά, τυλιγμένους αρκούδες,
για να δοξαστούν δοξάζοντας το κρίμα, μέσα σε λησμοσύνη της ουτοπίας τους, ή
τυλιγμένοι σμύρνα και χρυσό με τεμαχισμένες συνειδήσεις,
γαντζωθήκαμε στο τίποτα, και σαπίσαμε αδερφέ, υποκρινόμενοι
το πάθος και τον άνθρωπο, με φιλανθρωπικές ορέξεις κανιβαλιστικού
παραληρήματος.
και, πώς να βρεις οδό, που τυφλώθηκεν η ακοή σου, και
παραπατά η όραση απ' τα βιασμένα χρώματα, που καρφώθηκαν στον αμφιβληστροειδή
σου -;-
κομματικό απόκομμα ζητιανεύεις, με σιδηρούν φίμωτρο, δόξα,
για ξεκάρφωμα της ενοχής σου*


** δεν είναι βία. Οργή είναι**

Προμηθεύς Πυρφόρος

Παρασκευή 11 Απριλίου 2014

καρέλια γι' απόψε

Επιθεώρηση στον όχλο που σαπίζει στα κελιά
Στα έργα τα απλήρωτα, τα καταναγκαστικά, επιθεώρηση
Επιθεώρηση στις γύψινες σαβούρες των βουλών,
που κουφές και άλαλες σοδομίζουν ακόμη
Επιθεώρηση, σ' ό,τι απόμεινε φλογερά παιδικό,
με φλογέρα στο στόμα, να καλεί το Όνειρο
Επιθεώρηση, το Όναρ να παταχθεί απ' τη ρίζα του
Τελευταία επιθεώρηση, πριν τον τελευταίο ασπασμό
Στους βουβούς θεατρίνους βολευτάς, επιθεώρηση κι εντολή αυστηρή,
λίγο πριν σου καρφώσουν την τελευταία χαριστική,
την ώρα που σαν πόρνη φτηνή πεοθηλάζεις,
για ένα σεντς το σκουπίδι του κάδου,
να πιεις μπουκιά τ' αποφάγι -
να κρατηθείς ακόμα, νομίζεις, για την επόμενη πίπα.
Κι όλα κατρακυλούν, σε πτώση ανεξέλεγκτη
κι η επιθεωρήτρια καταγράφει φρίκες, χαμόγελα και
σπέρμα χαλασμένο
Φοράει μπότα με δέρμα σφαγιασμένου μέλλοντος,
με φερμουάρ, το στόμα σου ραμμένο,
κι η σόλα της το βλέμμα του παιδιού σου,
με καρφιά και κουρέλια μυαλά.
Καρέλια θα καπνίσω κι απόψε -
τα λίγα που έμειναν. Το τελευταίο τσιγάρο, πριν την εκτέλεση.

*Ξυπνήστε Σκλάβοι! η Επιθεωρήτρια είναι εδώ. _* , Αθήνα, Γερμανία,....ξεπεσμός
(άφιξη της Μέρκελ στην Πρωτεύουσα της Ελλάδας)

Τετάρτη 9 Απριλίου 2014

δαιμονισμένα κύματα




Εξερευνώντας τη σελήνη
απαστράπτοντα μυστικά ∙ τα μάτια σου,
φιλιά – γέφυρες
πάνω από ύδατα μαχαίρια,
για να σκιστεί η σάρκα του απόλυτου,
να γεννηθεί κι άλλο σύμπαν
Με δάκρυα στα δάχτυλα,
κι ιδρώτα στο μυαλό
να σφαγιασθούν κι όλες οι μνήμες –
θυσίες στ’ ολόλευκο των Ιερών
Κορμοί οφθαλμών χαλύβδινοι
δεήσεις αισθήσεων,
πάνω σε χείλη που θηλάζουν φωτιά,
από οπές, που μουγκανίζουν θεϊκές κολάσεις,
και δαίμονες γυμνούς,
σε αμπελώνες τρυγητές,
με άσματα πυροβολημένων αιώνων,
που δε λησμόνησαν στις χώρες των λωτοφάγων,
κι οι τόποι σου, μύρια ξωτικά παιχνιδίσματα
σμιλεύουν τ’ αποτυπώματά μου
καρφώνοντάς με
να λατρεύω αίμα
και ν’ αναδύομαι χορός.
Πάνω στον υπέρτατο διαμελισμό
οι λέξεις «δικός σου»
λύτρωσαν το λυγμό
κι έλαμψε το όνειρο.
Στον τελευταίο κυματισμό,
δεύτε λάβετε Πνοή -!-
το πλοίο έτσι σαλπάρει,
και η ντροπή εξαλείφεται
απ’ τις ρωγμές των ανθρώπων.
Δαιμονισμένα ταξίδια -
δυο μάτια και
χίλια κύματα
ν’ αρμυρίζουν επτά ουρανούς,
σ’ έναν ωκεανό,
δίνη και βράδυ.
Στο κρεβάτι σου
τρελαίνεται η  βροχή
Κιβωτός σου εξακοντίζομαι
κι έξω καταρρέουν τα σκιάχτρα των
κατασκευασμένων τρούλων,
με τα μικρόφωνα καμπάνες
πώς να ζυγιαστούν με το μέγιστο -;- ._

Δευτέρα 7 Απριλίου 2014

το αιώνια ντροπιαστικό

Χαίρεται, περάστε..! Καθίστε, περάστε..! ο θρόνος σας, καθίστε, περάστε, να  χαίρεσθε. μην κάθεστε, σταθείτε. το βήμα..! το βήμα σας. ο θρόνος, το βήμα σας, καθίστε, σταθείτε, περάστε..!
το φουλάρι σας, το κομψό παπούτσι σας. η γόβα σας, το σκαρπίνι σας, το σάλι σας. Χαίρεται, περάστε, το παπούτσι σας..!
το κουστούμι σας, το σακάκι σας κύριε, το κουστούμι σας..! το φόρεμά σας, κυρία μου, το σάλι σας...!
τα σάλια σας, χαίρεται κυρία μου, κύριέ μου, τα σάλια σας..! τα ερπετά σας, τ' αυτιά σας, ο θρόνος σας..! τα χέρια σας..κυρία μου περάστε..! κύριέ μου το λουστρίνι σας.
το προφίλ σας, το ανφάνς σας, τα χάλια σας..ωπ..! το χαλί σας, το χαλί μας..καθίστε, σταθείτε, το αιώνιο ωραίο σας, περάστε!
το σπίτι του τρόμου, πιο ΄κει, μα καθείστε, σας παρακαλώ, τα λόγια σας..! τα φτερά σας, τα πασούμια σας, τα χάλια σας..! Κυρία μου, Κύριέ μου, θεός φυλάξει, η αθανασία σας..!
περάστε, παρακαλώ, ο λόγος σας, τ' αχαμνά σας, τα φούμαρά σας, η μαθητεία σας..! η διδασκαλία σας, μας αυνανίζει περάστε! η αθανασία σας, το στέμμα σας, το χάλι σας, καθίστε!..

* τ' αυτιά σας! μη σκοτίζεστε! ο λαός σας πεινάει, κι ο όχλος, σας χειροκροτεί. μη μασάτε..! Κύριέ μου η ωραιότητά σας.. μη μασάτε. τρίζουν τα κόκαλα των νεκρών. αυτό. απλά... περάστε τα χάλια σας, κι οι τιράντες σας κύριε..προσέχτε τις τιράντες σας*



Προμηθεύς Πυρφόρος

Τετάρτη 2 Απριλίου 2014

δικός

















κι όμως οι κοινοί σε κοινοποιούν στο κενό.
αναγκάζεσαι να αναπροσαρμοστείς μοναΔικός.