δαιμονισμένα κύματα

Εξερευνώντας τη σελήνη

απαστράπτοντα μυστικά ∙ τα μάτια σου,

φιλιά – γέφυρες

πάνω από ύδατα μαχαίρια,

για να σκιστεί η σάρκα του απόλυτου,

να γεννηθεί κι άλλο σύμπαν

Με δάκρυα στα δάχτυλα,

κι ιδρώτα στο μυαλό

να σφαγιασθούν κι όλες οι μνήμες –

θυσίες στ’ ολόλευκο των Ιερών

Κορμοί οφθαλμών χαλύβδινοι

δεήσεις αισθήσεων,

πάνω σε χείλη που θηλάζουν φωτιά,

από οπές, που μουγκανίζουν θεϊκές κολάσεις,

και δαίμονες γυμνούς,

σε αμπελώνες τρυγητές,

με άσματα πυροβολημένων αιώνων,

που δε λησμόνησαν στις χώρες των λωτοφάγων,

κι οι τόποι σου, μύρια ξωτικά παιχνιδίσματα

σμιλεύουν τ’ αποτυπώματά μου

καρφώνοντάς με

να λατρεύω αίμα

και ν’ αναδύομαι χορός.

Πάνω στον υπέρτατο διαμελισμό

οι λέξεις «δικός σου»

λύτρωσαν το λυγμό

κι έλαμψε το όνειρο.

Στον τελευταίο κυματισμό,

δεύτε λάβετε Πνοή -!-

το πλοίο έτσι σαλπάρει,

και η ντροπή εξαλείφεται

απ’ τις ρωγμές των ανθρώπων.

Δαιμονισμένα ταξίδια -

δυο μάτια και

χίλια κύματα

ν’ αρμυρίζουν επτά ουρανούς,

σ’ έναν ωκεανό,

δίνη και βράδυ.

Στο κρεβάτι σου

τρελαίνεται η  βροχή

Κιβωτός σου εξακοντίζομαι
κι έξω καταρρέουν τα σκιάχτρα των
κατασκευασμένων τρούλων,
με τα μικρόφωνα καμπάνες
πώς να ζυγιαστούν με το μέγιστο -;- ._