"Γιατί εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο." Γ. Ρίτσος

“Είμαστε ακόμη μακριά” θέλω να πω γράφοντας,

και είμαι η κόρη του μπαμπά μου

και ο μπαμπάς μου - πάντα έγραφε πράττοντας, 

μανιασμένους καιρούς - με ανένταχτα ενταγμένα ίχνη

/ απλήρωτα κι αχαμογέλαστα,

μόνο καπνισμένα, δίχως τσουκάλι -

τρίβοντας πέτρες με στάξεις αίμα, νωπό απ' το σφαγείο -

ζωή που λένε /                 
έπραττε και γράφοντας, δίχως βραβείο,

μόνο με γρέζια πολλά στα χέρια του, στο πρόσωπο,

και μουτζούρες πολλές, γράσο, και δάκρυ.
Δίχως σημαίες ντάνιαζε το χρόνο στο μυαλό

ο μπαμπάς,

μαγείρευε πικάντικα μυστικά - προφητικές εγέρσεις.

Μα,

«είμαστε ακόμη μακριά»,

και σαν κόρη που είμαι του μπαμπά μου,

σκίζω πάρλες βιογραφικών

/ τσάμπα στολίζουν ποιητικές συλλογές

και μυθιστορήματα - μπλοκάρουν το χάραμα /

Κράτησα άπειρα γρέζια για ενθύμιο

και βάρος,

να μπορώ να πατώ δίχως να φοβάμαι στ’ αγκάθια.

Έτσι στις χειροποίητες στιγμές μου,

δε φωτογραφίζομαι με φόντο το μπαμπά,

ζητώντας ακροατήριο και ρεύμα

και μιας και είμαστε ακόμη μακριά

δε χαρίζω τον πατέρα ενέχυρο στα μπαλκόνια

/ οι ψηφοθηρίες πάντα μας αηδίαζαν –

οικογενειακό χούι  και
πάει λέγοντας,

κι ας τσακωνόμουν πάντα με τον μπαμπά,

που κοίταζε ΄δω και ΄κει κι μ’ άφηνε στο πέρα.

Έμαθα απ’ το πέρα να μη μασάω τη γλώσσα μου,

κι ας έχουν γεμίσει γρέζια οι φλέβες. /

Κάποτε, να σας πω, θα ρεμβάσω μαζί του το απέραντο

Και τότε, δε θα διαφωνήσουμε ξανά.

*αφιερωμένο, στο μπαμπά, στις κόρες των μπαμπάδων,

μα και σ’ όποιον χρησιμοποιεί κάθε σπουδαίο....μπαμπά, για ν’ αποκτήσει βάθρο*