Μόνοι μας είμαστε, στο θανάσιμο λάθος της υπεραστικής φυγής μας, απ’ τη σπαραχτική κραυγή της μνήμης - “μην ξεχνάς”.
Μη με ξεχνάς που κρατώ μια πένα για ΄σένα, να γράφεις ανυπόταχτα για ΄μένα τα βράδια. Να γράφεις για ΄σένα, κι ας υπήρξαμε αίμα, κι ας βρέξαμε αίμα τις ιερές απορίες μας, τις πορείες μας και τις εξεγέρσεις στην αστική μυδρίαση με την πλήρη τάξη της ευυποληψίας των ανυπόληπτων πολιτών.
Απορείς, που γέρνουν τ’ αστέρια τις νύχτες μονάχα. Που απεικάσματα – σπίθες – ακτίνες φωτός ναυαγούν στα βαθιά. Βυθίζεις την αφή με της οσμής την αίγλη, στα δαρμένα φεγγάρια από πειρατικές λιτανείες. Στις εξορύξεις ζητάς το Θεό ίσος προς ίσον, στου κολασμένου Παράδεισου να βάλεις φωτιά, για μια στιγμή, για ένα λεπτό, να γίνεις Εκείνος. Κι ύστερα, ισορροπώντας στο ποδήλατο το παιδικό, να φουμάρεις αντρίκεια - “κοίτα πατέρα!”, με δίχως χέρια μπορώ τις στροφές – ορθοπεταλιά στους εφιάλτες με τα φωταγωγημένα σαλόνια, τα πλαδαρά χαμόγελα του θανάτου, που ούτε καν μυρίζονται, στις κάλπικες φιγούρες σκονισμένων αγίων και θυμιάματα.
Περιφερόμενος σε δαιμονικές πηγές – θαμώνας της αμαρτίας, με την αγιοσύνη του Οδοιπόρου και του Σίσυφου, που δεν έχουν το χρόνο της στάσης και νοούν το χωροχρόνο και το άπειρο του Σταυρού. Ιδρώνεις στρώνοντας ουρανό τα βήματά σου, για την γνώση του αμέτρητου στα σκληρά πεζοδρόμια, ακόμη και στων νεφών τα σπλάχνα.
Ασκητεύεις, αδελφέ μου, στην Ποίηση, και μονάζεις στην Ουσία της ύπαρξης, με το μαύρο να βρυχάται στα βράχια, που αρνήθηκαν να ξαρμυρίσουν τους ίσκιους τους. Και θυμάσαι, τινάσσοντας το χρόνο στο εξώτερο το πυρ των πραγμάτων.
Ξωτικό σε μνήμες ξωτικών, Γρηγόρη Χαλιακόπουλε, για όλα τα τρένα που μας προσπέρασαν, για όλους τους σταθμούς που μας σήκωσαν, για τις αποσκευές μας γιομάτες κεριά αναμμένα και θλίψεις αγρίων, που αμάρτησαν για μιαν αγιοσύνη, με δίψα καπνισμένου παιδιού._ Ευαγγελία Πατεράκη
