Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

ΜΕΝΩ ΕΚΤΟΣ και ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΑ



Άτακτη στιγμή, άτακτες στιγμές. Πάντα δίχως πανωφόρι. Αφήνω το τόπι μου να κυλήσει. Χορευτής Ένας - χορόδραμα η ζωή. Και προβολέας Ένας. Ακολουθεί φλύαρα. Τα περβόλια αργούν. Τα κορίτσια αργούν. Οι παπαρούνες εκθειάζουν αντάρτικα τις τρικυμίες του αίματος. Πράξη Μία. Λέξη Μία. Μονομάχος. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Κι ας λένε, πάντα ανερμήνευτος, εξάλλου, ο καημός των φεγγαριών, και μάλλον παρεξηγημένος. Φύλο ανεξήγητον πολλάκις. Φύλο, Μονομάχος, ανάμεσα στον όχλο που κουρδίζεται, για να χειροκροτεί, την ώρα που πέφτεις στο πεδίο της μάχης. Και η γη, να μην παραλείψω να σου πω στο υστερόγραφο. Η Γη είναι η μόνη πρόθυμη ερωμένη όλων μας..

προσθήκες στις προθήκες



Όταν οι ποιητές δάγκωσαν το μήλο της απόγνωσης
γύρισαν πλάτη στο Χάος και
κλείστηκαν στα κελιά τους -
προθήκες μουσείων μεγάλης επισκεψιμότητας
Πάραυτα μελοποιούνται σε βασιλικές αυλές. Έξω ρίχνει χαλάζι.

μη φοβάσαι τις νύχτες -!-



Θ' αφήσω μόνο μια φλέβα ανοιχτή - το παράθυρο θα χτυπά άνεμο -
αν κρυώσεις μπορείς να το κλείσεις, όπως ένα βιβλίο που σε τρομάζει. Ουδέν το πρόβλημα. Το τέλος φιλεύει θάλασσα. Περιθώρια υπάρχουν πάντα για τους σκοτεινούς. Φεγγάρια πολλά για τους περαστικούς. Σιωπή δεν βλέπεις κάπου. Τρικυμίες όπλων που εμπορεύονται δόξες. Πονούν τα μάτια μόνο. Σα να νυστάζουν τα οράματα, ή θέλουν τρενάκια φυγής. Ορθοπεταλιές στριμώχνω στων δονήσεων τις αγκαλιές. Ξεγελιέσαι που ταξιδεύω φυγή. Την παίρνω στο κρεβάτι μου ανεμόπτερο του ύπνου. Μην ξεχνάς να γελάς τις νύχτες. Κι αν χάνεις τους δρόμους, φρόντισε να καρφώσεις τελεία τη σελήνη σου στον κύκλο της φωνής σου. Και μην πεις ότι εγώ δεν σου μίλησα -!-

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

ενημέρωση


Κοντά στο άνοιγμα της " Ένα" διαθήκης μου, (τρίτο βιβλίο των μικρών μου καιρών),  κόντρα πάντα στους ανέμους, που πήραν και σήκωσαν τη ζωή μου, ένα βαθύ ευχαριστώ σε όποιον, κατά καιρούς, και πολλάκις εν' αγνοία του,  ενέπνευσε την παρουσία μου στις μάχες της ζωής.

Ένα βαθύ ευχαριστώ, σε ΄κείνους, που λιθοβόλησαν την ύπαρξή μου - βαρβάτες οι σπουδές κοντά τους -, για να είμαι ακόμα εδώ, κι από το περιθώριο των λούτρινων γιορτών τους, κι ας τρελό με ονομάσανε, να σημαδεύω πορείες στους χάρτες των αιώνων.

Ένα βαθύ ευχαριστώ στον Τιτάνα Προμηθέα, που μου ΄δωσε πυγμή και όραμα, 
καθώς και στις εκδόσεις "vakxikon", που μου άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες τους, και με δέχτηκαν στη φωλιά τους.

...και η πορεία...συνεχίζεται....

έν' άχυρο


Είμαι αιρετικός
το γνωρίζω
Τι άλλο όμως
θα μπορούσα να είμαι
όταν γεννήθηκα από
έναν κρίνο -;-

____________ έμεινε η φάτνη πολύ μες στα κεφάλια μας
και γινήκαμε τα άχυρα..... ____________

_____________ μια εικόνα κάποιου χειμώνα, που η αλήθεια διαστρεβλώθηκε, για να θωρακίσει τον Επικίνδυνο δολοφόνο του ΑνΘρΏπου _________

_______ Προμηθεύς Πυρφόρος _______

παραπονο...


στο τέλος, σου μίλησα για το φεγγάρι μου
- γύρισες πλευρό και κοιμήθηκες μαζί του -
άρπαξα το ταβάνι, κι έγινα η ρωγμή του

_________ Π. Π. ________

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

βάδισμα στο όνειρο



Κι έπρεπε να με ραγίσει ολόκληρος ο αιώνας,
για να καταλάβω,
πως τα χέρια είναι για να περπατάς.
Έτσι, μονάχα, τους βυθούς  σπουδάζεις,
και μπορεί να βαδίσεις, κάποτε, στ' αστέρια..

__________ Κι απόψε, που τυφλώθηκαν τα μάτια μου, απόρησα: άραγες ποια είναι η μεγαλύτερη απόσταση; τα εξακόσια χιλιόμετρα άνοδος στα σύνορα, ή η απάτη μιας αγκαλιάς, που κάνει να λάμπουν στο κορμί σου οι ουρανοί των χιλιομέτρων -;-
____________ Προμηθεύς Πυρφόρος _____________

(αφιερωμένη .... απορία)

http://youtu.be/yezQY9F8T4o

Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

σατανικές προεκτάσεις



Μετά τη γιορτή σας
Δάγκωσα την πόρτα
Ερείπια που ανοιγόκλειναν
Έργα καταναγκαστικά
Σίριαλ δραματικά
Με σκιές, και προδοσίες
Έτρεμαν τα λάφυρα
Να πιούν την σταγόνα του τέλους
Στο τέλος ο ρόλος
Ξεβράστηκε λάβρος -
Εκρηκτικές υποθέσεις
Που έπαιρναν τη θέση τους
Στο μπαράκι της φυγής
Μ’ ένα ποτήρι νερό
Για τον ξενέρωτο φονιά
Και μπύρα fix για το βιαστή -
Μετά
Μοίρασα τους ανέμους –
Σαμάνοι τραγικοί
Κούρδιζαν τα πέλαγα
Χίλια ταξίδια
Και τόσα σκαριά
Στο παγοδρόμιο του  c.d.
Πετροβολώ –
Λίθοι αμύθητοι
Της λήθης τελετή
Με χρυσά κουμπιά
Θαμμένα στη θυρίδα «τότε»
Και μια υπόγεια διαγραφή
Που κατέληξε απροσπέλαστη πορεία -

Έτσι στα τυφλά
Όποιος με ψάξει
Αν δε ναυαγήσει
Θα μείνει στοιχειό θαλασσινό, ή
Γρύλος καλοκαιριού στ’
Ανοιχτά της Κρήτης
Κι εκεί οι ελαιογραφίες
Θα τουφεκίσουν τις συνήθειες
Ν’ αναδυθεί η Αφροδίτη
Απ’ τις ορμόνες που
Καλπάζουν φωτιά
Στο πυρπολημένο εγώ μου.

___________ Προμηθεύς Πυρφόρος ___________

Πάμε στ’ άλλα -!- ______________________

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

στο τελευταίο ............. παρελθόν


Κάποτε - τώρα - είναι μεσάνυχτα / θα ΄χει παλμό - έχει νοτιά / ανασκόπηση βροχών / ανηλεών φρικιών /
Κάποτε - τώρα
α ν α σ ύ ρ ο μ α ι κεραυνοβολημένο ανάγλυφο κάποιας νυχτιάς / παιδικές καταστάσεις ερήμην μου.
Ορώ. Όχι ψηλά. Από ψηλά. Γλιστερό παρελθόν σε χρόνο στιγμή. Κουκίδα, που σβήνει, με σαλιωμένο δάχτυλο.
Πάμε ξανά. Οι δρόμοι με κυλάνε. Αγριολούλουδα - οσμές ονείρων.
Ιπποτικά το σώμα κινείται. Ξίφος - το όραμα, κι ο σκοπός στην απόκρημνη πύλη πανέτοιμος φυγή. Φεύγει.
(23/12/2012. Πανέτοιμη ώρα.)

(το τραγούδι άσχετο, και σχετικό. ο γράφων γνωρίζει. ο αναγνώστης, αν το θέλει, αισθάνεται.
Ξημερώνει..θυμάμαι, μα...λησμονώ παράλληλα)

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

κι ύστερα -;-



μόνο να σε τεμαχίσουν μπορούν, για να σου πάρουν τη μεγάλη πνοή, που θα τους κρατήσει στη ζωή...και μετά θα σου ζητήσουν συγγνώμη, που σε πόνεσαν....κι εσύ, που δεν θα μπορείς να μιλήσεις - νεκρός πια, θα κλάψουν, δεν τους κάνεις συντροφιά στην ζωή τους, που ήταν χτυποκάρδιά σου...

Προμηθεύς Πυρφόρος

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

έρωτας μες στον καθρέφτη



Οι απουσίες
γδέρνουν τις
φωτιές τους.
Φωτιά μου
στο αδέσποτο της
νύχτας, και
νομίζεις πως ζεις.
Φορτηγά συνήθειας
καθημερινής –
ένα πιάτο φαγητό
κοχλάζει ανέσπερο
δείγμα φιλί.
Μετά τη ζωή
δείγμα ζωή.
Κι ας είμαι -
Ο καθρέφτης
θρύψαλα μένει.
Παίρνω τον
καθρέφτη
φτιάχνω γιορτή
Σκισμένη αορτή
Σε ποτίζω στο κόκκινο..

της Μαρίας Π. 

....................


Οι μέρες κλειδώνουν τα σπλάχνα τους στις αποθήκες των τρένων. Χαιρετώ τα φουγάρα μόνο, και τους λόφους, που μέθυσα τα βράδια των αμαρτιών. Κάπως έτσι, γεννιέται η τρέλα, τρέλα μου -!- Τρεκλίζοντας, πότε στην αντοχή, και πότε στα χείλη του ποτηριού, που ήπιε ο διάβολος το αχ, της ηδονής..

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

όνειρο..

βυθίζοντας τη γλώσσα στην ομίχλη της νύχτας
μπουσουλάνε τα θεριά στ' ακροπέλαγο της δίψας
σκορπιοί λυκαβηττών ουρλιαχτών
κόβουν ανάσες
στον απόκοσμο των ποιημάτων

μέχρι, που η συλλογή
τερματίζει την ανάγνωση της φυγής
σα να γνωρίζει από τα πάντα
τα μυστικά της λατρείας
στα πυρωμένα μάτια
των κολάσεων
________ νέρινα τα σινιάλα τ’ ουρανού.
Αυτό το βράδυ .. κάηκε στις χούφτες μου ____________

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

βαθύ φιλί



Με παίρνεις μαζί Σου
Στην αποθέωση του ταξιδιού
Σκουντουφλάμε στ’ αστέρια
Δεν πονάμε. Αρπάζουμε ύψη.
Μαυροφορεμένα φιλιά
Αρπάζουμε φωτιά
Δεν έχει να λουφάξει η ζωή
Δε μένουμε σ’ επιφάνειες
Εσύ η Πρώτη μου –
Φυγή βραχνιασμένη,
Κι έμεινε η φωνή μου βαριά
Στο βεστιάριο των παραστάσεων
Ζω το απόλυτο
Σκοτάδι -;-  Το βράδυ, ξέρω,
Το χορό των λεπτών
Τα ντύνω σκιές. Μην
Τρομάζεις -!-
Χέρι με χέρι. Καρδιά με καρδιά.
Η Πρώτη μου πνοή.
Το πρώτο μου δάκρυ.
Το κλάμα του μωρού.
Μένεις εδώ,
Και πάμε μαζί.
Δεν κουράζονται τα σπλάχνα
Να γεννούν μάτια μου -!-
Μήτρα του ποιητή
Ανάστησέ με -!-
Δε βαρέθηκαν τα δέντρα
Να χορεύουν. Οι άνεμοι
Δε βαρέθηκαν να μουγκρίζουν.
Βαπόρια ταξιδεύουν μαζί μας.
Είμαστε τα πλοία των βαποριών
Πάντα ξενύχτες στις
Αστραπές του ονείρου
Βυζαίνω απόψε ξανά
Οι  ρώγες μάτωσαν.
Πίνω αίμα.
Πάμε μαζί.
Νανούρισμα και όνειρο.
Έχει απέραντο.
Έχει απέραντο!
Έχει και πάντα.
Στιγμιότυπο στη νιοστή
Χορεύοντας
Σφυρίζοντας
Ξεφτιλίζοντας τα σύνορα
Πάμε.
 
αν τρέξεις να προλάβεις της χαράς το τρένο
θα χάσεις την πτήση.
να το θυμηθείς που στο ΄πα, πριν ξημερώσει, γιατί θα χάσεις και τ' αστέρια...


(της Μαρίας Π.)

________ Προμηθεύς Πυρφόρος _______

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

ζεϊμπέκικος ήχος




Χρόνια πολλά πολιορκία
Διείσδυση και πάθος
Η ομίχλη των ηδονών
Σε όρια απροσμέτρητα
Διάτρητων αναγκών  -
Μέχρι που αφαιρέθηκε
Η έννοια των συνόρων
Απ’ το νεώτερο λεξικό –
Βροχή οι κλήσεις και
Τα μηνύματα μπόρα
Κελεύω ματιές
Για αρχή –
Σταθερός βηματισμός
Στων άστρων τους κύκλους
Γυρίζω αργά,
Πάντα αργά στο χρόνο
Να μην αποχωριστώ
Της νύχτας τα νεφελώματα
Το βαγόνι σπάργανο
Σε σύζευξη χεριών -
Γάζα και πληγή
Πληγή και γάζα
Σε θυμάμαι καμιά φορά. Στέκεσαι αμυδρά – θολή προέκταση της εποχής που μαθήτευα.
Αγνάντι αιώνων, θεέ μου, μια ζεϊμπεκιά η δρασκελιά σου στο χρόνο, κάνε να λυτρωθώ -!- Φύγε -!- δεν κάνεις κάτι. Φωτογραφία είσαι – φύση νεκρή.
Τραβάω κουπί. Λύνω σκοινιά σφυρίζοντας.

________________ Προμηθεύς Πυρφόρος ____________

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

το πάτωμα

τόσο πολύ, που σε περίμενα, κι εσύ έπιανες σταθμούς, ξέχασα πώς είναι να καλωσορίζεις
έχασα και την ακοή μου, το βήμα μου. ένα στενό έπιασα, να ξενυχτώ τους ανέμους, κι ενός πατώματος τη χλιδή ράγισα, με το πάτωμα της αναμονής μου. συντριβή στους σταθμούς των τρένων. κάποτε, άρχισα να χαμογελώ στην κατάρρευση, των πολυκατοικιών. χτυπάνε ρίχτερ οι σεισμοί στο έπακρον, κι απλά σου λένε: ανασαίνεις ακόμα. κι εκεί πάνω οφείλεις να γελάς ξανά και ξανά. μην ακούτε τι λέω. και, πως σκίζω τις νύχτες, με γόβα στιλέτο, μην ακούτε. μέσα σε τόσα σκοτάδια, ακινητοποιώ την εξάπλωση της επιδημίας των φυγών. δίχως όνειρα, να κάνεις Τέχνη στο μηδέν, είναι Τέχνη.

Καλημέρα ξανά!.. πιάνω τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, για του σταυρού την ακροβασία. με τη γνώση του βάρους του, ζυγιάζω φτερά.
συγχωρέστε με, που αγρυπνώ ψηλαφώντας γκρεμνούς..έπρεπε ν' ακούσω πολλά "σ' αγαπώ", για να γίνω άπιστος.

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2012

άτιτλο



Θα ΄ρθει μια μέρα ξεκούρδιστη
-          μην πανικοβληθείς -!- -
που δε θα ΄χεις μάτια να λάμψεις
Τα σχόλιά σου
θα κρεμαστούν χαρτονομίσματα
στο παγκάρι της κενής λεηλασίας σου
-          δε θα ΄χεις
που να καλύψεις ντροπή.
Η δειλία σου –
στο ΄χα πει –
όσα καρφιά κι αν έμπηξε,
η σάρκα μου έμαθε τον έρωτα
δεν ωφελεί
Η μετριότητά σου –
κακοήθεια μηδαμινή
στους κυματισμούς του ονείρου
κι η φυλακή σου
μαραμένο παράσιτο
εν ώρα τίποτα.
Όσο κι αν πάλεψες να
με θάψεις –
μια χούφτα ακόμη χώμα,
ένα αναπότρεπτο δάκρυ
κονιακάκι και καφέ γλυκό –
τη φήμη, πώς να ξεχάσεις -;-
Πήραν διαστάσεις τα σπλάχνα μου
στη μικρή σου φωλιά,
και ξετίναξαν τη στέγη σου.
Μαρτυρίες λένε
πως αγιογραφείς καταδότες –
εδώ ωφελεί τη διαιώνιση
του εγκλήματός σου
Εν ώρα νεκρή, λοιπόν,
σε κερνάω λάφυρα
του δικού μου αγώνα –
υπέρ των πάντων ο αγών,
υπέρ του άδειου βλέμματος
σάπια καθημερινότητα,
να κοιμάσαι μ’ ένα γλείψιμο
στην πλάτη
επαίτης λίγου χρόνου
νυσταγμένης απόλαυσης
Εγώ
διακατέχομαι κατάρα τρελού
στην πλατεία  των θηρίων – τα θηρία
ξέρεις φιλούν στο στόμα
τα αινίγματα
και θυμούνται να τιμούν.
Σχολάσαμε απόψε.
Είναι το πισώπλατο
της αμαρτίας βαρύ
Κι ο Ιούδας κρεμάστηκε..

Αφιερωμένο

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

παράκληση



Επέστρεψα ταξιδεμένος θάνατο
Βρήκα συντριβή πτωμάτων
Κι αν γυμνός
Αρνήθηκα τα ρούχα της ήττας τους
Αρνήθηκα το πρόσφορο της αποσύνθεσής τους
Περιπατώ δειλινά χειμωνιάτικης παραλίας
Αδάκρυτος στοχαστής  των ξενιτεμένων
Κάπου καλεί ο ήχος σου
Μα δε σε βλέπω.
Μέσα σε τόσα πτώματα,
Όμοια μεταξύ τους τα φουγάρα των σκυφτών –
Δεν είμαι θεός -
Χειμερινές αναθυμιάσεις η εξαΰλωσή σας
Ο καθρέφτης μόνο
Κυλάει νοτιά -
Κάποια μακρινή βροχή,
Κι ένα «γιατί;» ανεκπλήρωτο
Στο ξεκάρφωτο των παγετώνων. 
Μη μου ζητάς να μιλήσω για
Σένα. Θα υψωθούν τείχη
στο πλησίασμα των αιώνων..

 ____________ Προμηθεύς Πυρφόρος ___________

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Δεκέμβρης Σκέτος



Με πέντε δέκα φώτα ομίχλης -
να κάνουμε και φέτος μια γιορτή
κι ας λάκισε, ρε φίλε, η
προστασία του πολίτη  
έχω φτερούγες ξέμπλεκες
κι ας μίκρυναν οι άνθρωποι
τα φτερά πάντα μένουν,
έστω και βρεγμένα,
μ’ ένα σεισμό.
Ακόμη κι αν
δεν κουδουνίζει πλέον
το σκουπιδιάρικο,
μόνο γκαρίζει με την κόρνα του –
μην πάρει τ’ αποφάγια μόνο,
να προλάβω να μαζέψω
τα ψίχουλα.
Δεν έχω χρόνο για πυρετούς τώρα –
πολυτέλειες τα θερμόμετρα, τα παυσίπονα,
κι οι σούπες
Έχουν απεργία τα φαρμακεία
και τα κρεματόρια ανθίζουν πάραυτα
Στα νοσοκομεία ψείριασαν οι στίχοι
με τοίχους μαστουρωμένους
απομαγνητίστηκαν οι μαγνητικές
Θέλουν κορτιζόνες τα θεμέλια
μα η προφύλαξη κηδεύτηκε από νωρίς
κι οι χημειοθεραπείες έσπασαν τη
χημεία με τους ναυαγούς τους
Μια πολιορκία ακόμη τρομάζει –
Θα σ’ έσωνε νομίζω ένα φορτηγό
μ’ αντάρτες ναυλωμένο,
ακόμη και τα άσματα των
παραμεθόριων τραγουδοποιών
Κι αν και τα υπουργεία φωταγωγημένα
δοξασμένες υπογραφές, και
χαλιά περσικά,
υποτροπιάζουν οι ιώσεις των εποχών μας.
Με προβολέα ανατροπής θα
ξετυλίξω τα νύχια μου
να ξεφλουδίσω το λεπρό καθεστώς
Ένας Δεκέμβρης οργισμένος αρκεί
στο σκέτο βαρύ της καταχνιάς μας
κι ας τρέμουνε τα πόδια μου
πάνω απ’ τον κάδο των σιωπών
Κι όμως εκεί
ανάμεσα στα πεταμένα
ένα τρενάκι,
αν και τυφλό,
μου θυμίζει πως
ταξιδεύουν ακόμη
οι απροστάτευτοι πολίτες,
και πως μας γελάνε τα Χριστούγεννα -!-..
Ένας θεός στα κρατητήρια της
ασφάλειας πόλεων, σε
πόλεις
που θυμήθηκαν να
κρεμάσουν σκουλαρίκια
ένα έλατο και πέντε δέκα
φώτα ομίχλης
μου σκουπίζει τα δάκρυα.
Δεν είναι ώρα γι’ αστεία..