τόσο πολύ, που σε περίμενα, κι εσύ έπιανες σταθμούς, ξέχασα πώς είναι να καλωσορίζεις
έχασα και την ακοή μου, το βήμα μου. ένα στενό έπιασα, να ξενυχτώ τους ανέμους, κι ενός πατώματος τη χλιδή ράγισα, με το πάτωμα της αναμονής μου. συντριβή στους σταθμούς των τρένων. κάποτε, άρχισα να χαμογελώ στην κατάρρευση, των πολυκατοικιών. χτυπάνε ρίχτερ οι σεισμοί στο έπακρον, κι απλά σου λένε: ανασαίνεις ακόμα. κι εκεί πάνω οφείλεις να γελάς ξανά και ξανά. μην ακούτε τι λέω. και, πως σκίζω τις νύχτες, με γόβα στιλέτο, μην ακούτε. μέσα σε τόσα σκοτάδια, ακινητοποιώ την εξάπλωση της επιδημίας των φυγών. δίχως όνειρα, να κάνεις Τέχνη στο μηδέν, είναι Τέχνη.
Καλημέρα ξανά!.. πιάνω τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, για του σταυρού την ακροβασία. με τη γνώση του βάρους του, ζυγιάζω φτερά.
συγχωρέστε με, που αγρυπνώ ψηλαφώντας γκρεμνούς..έπρεπε ν' ακούσω πολλά "σ' αγαπώ", για να γίνω άπιστος.
έχασα και την ακοή μου, το βήμα μου. ένα στενό έπιασα, να ξενυχτώ τους ανέμους, κι ενός πατώματος τη χλιδή ράγισα, με το πάτωμα της αναμονής μου. συντριβή στους σταθμούς των τρένων. κάποτε, άρχισα να χαμογελώ στην κατάρρευση, των πολυκατοικιών. χτυπάνε ρίχτερ οι σεισμοί στο έπακρον, κι απλά σου λένε: ανασαίνεις ακόμα. κι εκεί πάνω οφείλεις να γελάς ξανά και ξανά. μην ακούτε τι λέω. και, πως σκίζω τις νύχτες, με γόβα στιλέτο, μην ακούτε. μέσα σε τόσα σκοτάδια, ακινητοποιώ την εξάπλωση της επιδημίας των φυγών. δίχως όνειρα, να κάνεις Τέχνη στο μηδέν, είναι Τέχνη.
Καλημέρα ξανά!.. πιάνω τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, για του σταυρού την ακροβασία. με τη γνώση του βάρους του, ζυγιάζω φτερά.
συγχωρέστε με, που αγρυπνώ ψηλαφώντας γκρεμνούς..έπρεπε ν' ακούσω πολλά "σ' αγαπώ", για να γίνω άπιστος.
