Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

γένεση


























κρυμμένη ζωή, κι η εφιαλτική συμμορία του γίγνεσθαι στην βαμμένη ανάσα των νυχιών με τη θηλιά στον ομφαλό του χώρου μας και την κατάρα του φεγγαριού με τα χίλια καρφιά στο προσκέφαλο της φυγής. το σπασμένο μου κρανίο κι η δυστροπία του χάους να παραστέκεται όρθρος στα άυπνα μάτια μου - μέσα στο δέρμα σου νυχτοβάτης του χορού σου. απλώνονται οι πόροι σου στο αίμα μου - σαϊτες στα πάναγνα σκοτάδια με τα μυστικά των βράχων και μύριους θανάτους κρεμασμένους εν τη γενέσει πυρετών στα σπάργανα όνειρά σου. κόκκινα μέλη στη λατρεία των ωρών μας με τις τιτάνιες φλέβες των ατλάντων δειλινών, στην μύηση των ασθενοφόρων μας με τα τραυματισμένα λάφυρα στις ρώγες του έρωτά μας. κρυφός αποβιβάζομαι και κρυφός αποβιβάζεσαι μαζί στους κάβους, στα λυμένα σκοινιά, στη γεύση των μουσκεμένων χωμάτων πάνω απ' τα χώματα και πάνω απ' την οχλαβοή. όλη η αφή, ένα χάδι αμπελώνες στην επιφάνειά σου με το χνούδι του παλμού, όταν στενάζουν οι πλανήτες μου στον ερχομό μας και στο κύμα μας. μην απορείς που η Εύα χτύπησε την ώρα και γέννησε το βήμα των πλευρών.

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

στα πλήκτρα της σιωπής























"κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στη ζωή σου,
είναι σαν να σου παίρνει μια βελόνα γραμμοφώνου, ώσπου, τελικά, πρέπει να τραγουδήσεις μόνος σου" Τ. Λειβαδίτης

και να λείπει ο λαιμός - χαρισμένος στις στροφές των κάποιων περαστικών. οι χορδές να ΄χουν εξαντλήσει τις υποχρεώσεις τους μια ανώφελη νύχτα με βιτριόλι στα μάτια από ειδεχθές φονικό ονείρου, κι ούτε μια λατέρνα..! άλλαξαν οι καιροί, μόνο τα ψέματα μένουν ίδια και, τα ταξίδια - σαλιωμένα τάματα - στη φωτογραφία μου - στο παρατημένο μου μνήμα στον πρόχειρο καταυλισμό των νεογνών. στις στραβές μου αποχρώσεις παλιά βινύλια με το αρχαίο νανούρισμα της φωτιάς στα σωθικά της ανυπαρξίας. οι τελευταίες σκιές αποσύρονται με σύρσιμο φιδιού μετά τη γνώση, κι ανάμεσα στην απόγνωση η μυρουδιά του γραμμόφωνου στην καιόμενη έκσταση του κενού. πότε η πόρτα άνοιγε και πότε έβρεχες στα χείλια μου δεν έμαθα / μόνο σπίρτα βρεγμένα απανθρακωμένου μουσικού - πολλά σπίρτα βρεγμένα, μέχρι που, δεν πρόλαβα να κλείσω την πόρτα και σε ζήτησα στη βροχή. κάθε φορά που έσταζε μια μπόρα, το πάτωμα υποχωρούσε. ώσπου τελικά βλέπαμε την αρχή με τα μάτια γυμνά και οι μουσικές κατέρρεαν στην ανάμνηση των ειδώλων μας εαυτών, κι ούτε μια λατέρνα για αρχή..! ..μόνο τα πλήκτρα της σιωπής κι η σιωπή Σου.


Τρίτη 18 Απριλίου 2017

καιόμενες σάρκες


























τις ενοχές που τα σκαλοπάτια σου μάτωναν στις χούφτες μου / τα μύχια νύχια μου στις νύξεις της νυχτιάς / με τις ανταύγειες των βραχιόνων που έσταζαν νεύρα, / στραβά καρφιά και χρησιμοποιημένη φωνή των χρόνων / που πέτρωσαν σε άδυτα κομμάτια φονευμένων αιώνων / στις καιόμενες σάρκες της τελευταίας κραυγής δεν μίλησα, / διψούσαν τα χείλη μου. / νηνεμία σου στο αγρίμι μου / που παλλόταν σιωπηρά και / αλυχτούσε στους ιδρωμένους στεναγμούς μας - πάντα από δύο που εκπορεύεται η Αυγή - / το άλικο άλογο με τ' απλωμένα λάφυρα μιας βροχής σε στέγη θνητή / με το μπόι των λυγμών του τέλους που άρχισε / και της αρχής στη συνουσία, με το τέρμα στην πυραμίδα των αγίων / που αγριεύτηκαν στα λειψά τα δείπνα / ηλιθίων βατών στις ντροπιασμένες μέρες με τα φτηνά καμάκια στα βρώμικα στενά, έσπειρα την ανάσα μου κι ένα σάλιο κύκλο. / ο νοητός μου εαυτός στα πόδια σου κι / η φωτιά στο ανάμεσα των δακρύων μας, / να μιλούν οι ιστορίες στο ξαγνάντεμα του πατώματός μας, / να μιλούν ιστορίες αγρύπνιας μας και/ στέρηση τω καιρώ εκείνω, / που γυμνά πορευτήκαμε κι άγνωστα / στις άγνωρες πόλεις αγορασμένων ανθρώπων / με το σπασμένο άστρο στον θολό καθρέφτη και / με το φιλημένο είδωλο των τύπου θεών. / πού με βρήκες να γεννιέμαι υπνοβάτης / με το στιλέτο παρά πόδας πυράς και λατρείας -;- / πώς με βρήκες μέσα σε τόσες σκιές / κι ενόψει γαλάζιας ημέρας να περπατώ μελλοντικός αέναος και πώς σε βρήκα στη σύνθεση της φλόγας / ενώ τα κεριά παρέπαιαν μεθυσμένα / στα σχηματισμένα στήθη με τις βιασμένες θηλές -;- / πάντως, όταν άνοιξαν οι καταρράκτες των κορμιών / η περιφορά των χειλιών μου / τεκνοποίησε ένα βορινό ταξίδι στη μήτρα του νότου σου και / ο καπνός σου σφύριξε ν' αρχίσει. / όταν η θάλασσα σκίστηκε στα δυο / τα μάτια μας άγγιζαν κιόλας το χάραμα. / τρεις μέρες πέρασαν κι έμαθα να μετρώ. πόσα φιλιά -;- άμετρα ύψη που σ' αγαπώ.

Παρασκευή 14 Απριλίου 2017

απέθαντοι διωγμοί






























ο δίδυμος θεός αδίκησε την παραφροσύνη του να επιμένει νεκρός και σάλεψε τα νερά του Αχέροντα / να επικαλούνται το κύμα, να επιστρέψει ο θνητός στη βάρκα του, ν' ανοίξουν οι τάφοι για να μιλήσουν οι ναυαγοί με τον υπέργηρο Γολγοθά των βυθών, κι ο ποταμός να ξεχειλίσει απέθαντους διωγμούς μήπως και κλείσουν οι οπές των σάρκινων φονικών στα χαχανητά των άσχετων νεογνών που έχασαν τις μέρες/

Δευτέρα 10 Απριλίου 2017

σταυρωμένος έρωτας
































η ασφάλεια έχει το χείλος του γκρεμού στην προστακτική υποταγή φιλιών, που εξέπεσε η λατρεία τους σ' ένα κλικ αλύσων και, χειραγώγηση γίνεται αποσυντεθειμένων εκδρομών σε δέντρα με ρίζες πεταμένες σπλάχνα στα χάη των βάλτων. ....τόσα τα ψεύδη και οι ρόλοι στεγνοί που τα φίδια δάγκωσαν τις ουρές τους και, σπαρτάρισαν στις μαύρες οπές των κάποτε βλεμάτων / να ηχούν τη θλίψη πως κάποτε σταύρωσαν τον Έρωτα για ένα κελί στου τρόμου το ανάστημα και μιας τρύπιας αγκαλιάς τη φρίκη.

Τετάρτη 5 Απριλίου 2017

πυρετός στα σύνορα



























συμπληγάδες ζωές τα χείλη σου, κι η γλώσσα θάνατος που κοροϊδεύει τις ζωές σου. ύστερα, η ανάπαυση του πυρός στις πολεμίστρες - τα νεκρά σου χέρια σε πλήρη καχυποψία από άγνοια πλοήγησης, κι η εισπνοή κοιμητηρίων να αυθαδιάζει στο δάγκωμα του Κυναίγειρου και στα πλωτά του άστρα - σε σχήμα παλάμης - στον τρούλο του στόματος, μέσα στη φυλακή των βημάτων σου που τελεύουν τα όνειρά σου. πόσους ουρανούς πρόδωσες για να νομίζεις ότι φιλάς νέφη -;- σε μιαν άλλη εκδοχή θα περιμένω την αξία των νερών και τη χρησιμότητα των χειλιών σου. πυρετός στα σύνορα και όλα απόντα.

Σάββατο 1 Απριλίου 2017

αλήθεια ή ψέμα -;-


































ποια αλήθεια μου κοιτάς, όταν το μεγαλύτερο ψέμα είναι ότι είμαστε -;-
και ποια ατραπός κρέμασε το στέρνο μας στον μανδύα του θανάτου, να μοιάζουμε εποχιακοί με πόδια που αιωρούνται στο άδειο μας κρανίο - μια ατελεύτητη τελεία διαμαρτυρίας του αίματος που κάποτε υπήρξαμε χορηγοί της καταγωγής μας. - μήπως τα φιλιά μας αιμορραγούν σε ξεφτισμένα χείλη, αφού στη σπηλιά μας οι σκιές μας λατρεύονται ήχοι θεών σε ανάπαυση θανάτων και ειρωνία έρωτα -;-
παραλλαγή χαδιών η απλούστευση των ονομάτων, όταν χθες μου ψιθύρισες "σ' αγαπώ" και "μ' αγάπησα".