Τρίτη 25 Απριλίου 2017

στα πλήκτρα της σιωπής























"κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στη ζωή σου,
είναι σαν να σου παίρνει μια βελόνα γραμμοφώνου, ώσπου, τελικά, πρέπει να τραγουδήσεις μόνος σου" Τ. Λειβαδίτης

και να λείπει ο λαιμός - χαρισμένος στις στροφές των κάποιων περαστικών. οι χορδές να ΄χουν εξαντλήσει τις υποχρεώσεις τους μια ανώφελη νύχτα με βιτριόλι στα μάτια από ειδεχθές φονικό ονείρου, κι ούτε μια λατέρνα..! άλλαξαν οι καιροί, μόνο τα ψέματα μένουν ίδια και, τα ταξίδια - σαλιωμένα τάματα - στη φωτογραφία μου - στο παρατημένο μου μνήμα στον πρόχειρο καταυλισμό των νεογνών. στις στραβές μου αποχρώσεις παλιά βινύλια με το αρχαίο νανούρισμα της φωτιάς στα σωθικά της ανυπαρξίας. οι τελευταίες σκιές αποσύρονται με σύρσιμο φιδιού μετά τη γνώση, κι ανάμεσα στην απόγνωση η μυρουδιά του γραμμόφωνου στην καιόμενη έκσταση του κενού. πότε η πόρτα άνοιγε και πότε έβρεχες στα χείλια μου δεν έμαθα / μόνο σπίρτα βρεγμένα απανθρακωμένου μουσικού - πολλά σπίρτα βρεγμένα, μέχρι που, δεν πρόλαβα να κλείσω την πόρτα και σε ζήτησα στη βροχή. κάθε φορά που έσταζε μια μπόρα, το πάτωμα υποχωρούσε. ώσπου τελικά βλέπαμε την αρχή με τα μάτια γυμνά και οι μουσικές κατέρρεαν στην ανάμνηση των ειδώλων μας εαυτών, κι ούτε μια λατέρνα για αρχή..! ..μόνο τα πλήκτρα της σιωπής κι η σιωπή Σου.