Σάββατο 23 Μαρτίου 2013

ξέχασε απλά....

είναι ο λόγος της σιωπής
η σιωπή και ο λόγος της
ο λόγος έχει σιωπή
η σιωπή σιωπά λέγοντας
κλαίγοντας ο λόγος, που σιωπά

αφιερωμένη αλλοπρόσαλλη Στιγμή, 10:12 μ.μ. του Σαββάτου του δυο χιλιάδες δέκα τρία

Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

έλα πάρε με στο Δύο _______________





Το Δύο
μαντρώθηκε στο νου
Εγκεφαλικά και μόνο
Ανοίγω τα χείλη
σε ύψιλον στόμιο
Από νεκρή θάλασσα
σημαδούρες άκαμπτες
αποχαιρετούν τα βαρίδια τους
Λυτρώνεται μια πασχαλιά –
το βλέμμα σου
στο κοίταγμα μου– .
Μόνο οι ρώγες σου
Αλητεύουν.
Με μια ιαχή,
κι ένα θάνατο
κλείνει το δάκρυ.
Δρασκελώ κύκλους
Επιτρέπω εκτροπή
στο πιο ψηλό κλαρί
Καιρός να θυμηθούμε
την αβεβαιότητα
Καιρός να γνωριστούμε
με τα κοχύλια,  και
τα λέπια μας.
Να θυμηθούμε -!- Ακούς;

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013

η Διαθήκη μου


" η Διαθήκη μου *το ΕΝΑ*" σε όσους με νιώθουν, διατίθεται απλόχερα. http://www.vakxikon.gr/content/view/1534/8877/lang,el/

- σε έντυπη μορφή, για όποιον τη ζητήσει, θα σας ενημερώσω σύντομα -

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ ΟΛΟΥΣ!


Επειδή γεννήθηκα στο άχρονο μιας Ζωής που βάλτωσε τη ζωή μου, ανταρτεύω στο βάλτο και κρατώ μόνο το άχρονο - σαν αντίσταση στις επιβολές των ηγετών που κατευθύνουν τους ρυθμούς μας. Θα πεθάνω, επίσης στο άχρονο. Άτιτλος είμαι. Με ρόλο Άστεγου Πολίτη των Αξιών - φταίει που στον ύπνο μου βλέπω πάντα φωτιές.

Κι αν γουστάρεις, πυροβόλησέ με! Δεν φοράω αλεξίσφαιρο... μόνο αρβυλάκια φοράω χειμώνα - καλοκαίρι.

Άχρονα επίσης, κι ανεκδιήγητα, λαξεύω τις δονήσεις στη δίνη των ημερών, με μοιρασιά απλόχερη σε ό,τι με νιώθει. Αποφεύγοντας, όσο μπορώ, την παγίδα – χρήμα, που μας επέβαλαν για θεό, δίνομαι, χάρισμα, ηλεκτρονικά, σε όποιον θέλει ν’ ακούσει τους παλμούς μου.

Με το άνοιγμα της Ένα διαθήκης μου (τρίτο βιβλίο των μικρών μου καιρών), κόντρα πάντα στους ανέμους, που πήραν και σήκωσαν τη ζωή μου, ένα βαθύ ευχαριστώ σε όποιον, κατά καιρούς, και πολλάκις εν' αγνοία του, ενέπνευσε την παρουσία μου στις μάχες της ζωής.

Ένα βαθύ ευχαριστώ, σε ΄κείνους, που λιθοβόλησαν την ύπαρξή μου - βαρβάτες οι σπουδές κοντά τους -, για να είμαι ακόμα εδώ, κι από το περιθώριο των λούτρινων γιορτών τους, κι ας τρελό με ονομάσανε, να σημαδεύω πορείες στους χάρτες των αιώνων.

Ένα βαθύ ευχαριστώ στον Τιτάνα Προμηθέα, που μου ΄δωσε πυγμή και όραμα, καθώς και στις Eκδόσεις Vakxikon.gr, που μου άνοιξαν τις πόρτες τους, και με δέχτηκαν στη φωλιά τους.

Ευαγγελία Πατεράκη

H Eυαγγελία Πατεράκη ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Ενδιάμεσος αντίλαλος (Εκδ. Ίδμων, 1995) και τη νουβέλα Ο δραπέτης (Εκδ. Μπαρτζουλιάνος, 2009).

http://www.youtube.com/watch?v=D2tzQjJ2TdUhttp://www.youtube.com/watch?v=D2tzQjJ2TdU

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Μυρωδια καλοκαιριου

 και, μήπως, τι είναι το χαμόγελο;
- μια ακόμη γκριμάτσα με θέα το αθέατο εγώ.
- μια ακόμη γραμμή στη σάρκα της ανάμνησης. όλα ανάμνηση. ακόμη και το έργο, που προσεχώς, θα σκουντήξει την οθόνη σου.

________ Προμηθεύς Πυρφόρος _______

αν κοιταχτούμε.. -!-

Γδέρνω πλασματικά παράθυρα –
Παράθυρα χωρίζουν τα όνειρα
σε χειμωνιάτικες φυγές
Η άνοιξη φαντασίωση
σχιζοφρενούς διάνοιας –
Διχασμένοι δρόμοι -
πότε το πλην του θέρους
πότε το συν των βροντών –
Στάζω μελάνι μαύρο
να διαβάσεις μνήμη
Στάζεις νερό
να ξεκλειδώσει μυστικό
/ Καπνισμένες οι λέξεις μου /
Της κοίλης μου γης  
τα θηρία κερώνουν  
τα νήματα,
να κυλήσουν παράλληλα
τα τρένα μας
σε αινίγματα πάχνης
των κρυμμένων αιώνων μας.
Συρμοί τα δάχτυλα  λυμένων δακρύων, με συρματόσχοινα φιλιά, που κύματα τρέχουν στα συνοριακά ρίγη. Κουρσάροι οι δαίμονες της αδάμαστης τρικυμίας σου, που λοξοδρομούν στην απώλειά σου. Στην απώλειά μου, σιωπηρή η βροντή.
Αν κοιταζόμασταν, η θάλασσα αλλάζει όψη. Κάπου ανηφορικά μικραίνουν τα μυστήρια, και, δεν είναι όλα δρόμοι. Υπάρχουν σταθμοί , που οι  εξομολογήσεις αποκωδικοποιούν το γρύλισμα της λατέρνας στις ανήλιαγες στράτες.
Να σου πω ακόμη, ότι έβαλα «στοπ» την καρδιά μου στο ρολόι των κόσμων, να πλαγιάσουν οι κόσμοι μας.
Σε θωρώ.

________ αφιερωμένο ________

http://youtu.be/9aXcnpuqL_g