Το Δύο
μαντρώθηκε στο νου
Εγκεφαλικά και μόνο
Ανοίγω τα χείλη
σε ύψιλον στόμιο
Από νεκρή θάλασσα
σημαδούρες άκαμπτες
αποχαιρετούν τα βαρίδια τους
Λυτρώνεται μια πασχαλιά –
το βλέμμα σου
στο κοίταγμα μου– .
Μόνο οι ρώγες σου
Αλητεύουν.
Με μια ιαχή,
κι ένα θάνατο
κλείνει το δάκρυ.
Δρασκελώ κύκλους
Επιτρέπω εκτροπή
στο πιο ψηλό κλαρί
Καιρός να θυμηθούμε
την αβεβαιότητα
Καιρός να γνωριστούμε
με τα κοχύλια, και
τα λέπια μας.
Να θυμηθούμε -!- Ακούς;
