Ανεστραμμένα μάτια ο πλανήτης,
βροχή η ανοχή των θεών.
Λίθος
βρεγμένος χαρτοπόλεμο,
ξεχάστηκα σε ψηφιακά δράματα.
Αιμορραγώ, αιώνες, φωνή
και πάσχω από ιδιοκτησία.
Λανθάνουν τα χέρια στην καρδιά των χειμώνων
Μόνο τα νύχια – πλήκτρα μεθυσμένα κι
ο τσίγκος να στάζει.
Καπνίζω
το ρεύμα των ψαριών στα βάθη
Μόνη ανάγκη η ροή
κάπου Αθηνάς και περιπολίας.
Με κέρμα ή άνευ,
βιομηχανικά προϊόντα η Τέχνη.
Με κέρμα ή άνευ,
δίχως φωνή
τινάσσομαι στρατιωτικό σεντόνι
σε πλήρη υποστολή, αφού
ο Αχιλλέας ακρωτηριάστηκε
και πέθανε από αθανασία.
Αιμορραγώ μεσαίωνες
πληρωμένων αγίων,
κανίβαλες μέρες,
σε διάτρητες φτέρνες κριτικών,
στα δυαδικά συστήματα,
τυλιγμένη ράκη τρένων,
φυλάττοντας βίους αλλόκοτων προσευχών
στην καρδιά του Αχανούς
που γεννούσαν, κάποτε, ήχους οι ράγες._ δημοσίευση στο "λογοτεχνικό δελτίο 22" https://www.dropbox.com/s/dtztc6nyo26y5l1/%CE%9B%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C%20%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%84%CE%AF%CE%BF%20-%2022%CE%BF%20%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%82.pdf?dl=0
