Δρεπανίζω τη Βροχή.
Μίλα μου -!- στο
Αποκορύφωμα των φεγγαριών
Που βασιλεύουν οι ανάσες
Των φευγάτων.
Ένα με τον τοίχο.
Αποκεντρώνω φιλιά,
Πυρωμένα βέλη –
Δάχτυλα,
Νεύρα,
Ουλές αγριμιών
Σκαλίζω Σου
Τη μεγίστη ρίμα
Του χάους μου
Και βρήκε οδό
Για τον ωκεανό
Στον έρημο κόλπο
Των νεκρών λιμανιών σου
Έιιιιιιι, μη μ’ ακούς -!-
Σφίξε με -!-
Η άπληστη κραυγή
Έτσι μονάχα
Δραπετεύει. Από ΄να
Βλέμμα σκαρφαλωμένο αίμα
Σκοτεινό, π’ αγγίζει το Μαύρο
Των σκορπιών, π’ αυτοκτονούν
Στην αδικία του ελάχιστου
Δρεπανίζω βροχή.
Μίλα μου -!-
Ικέτης. Σε
Ικετεύω στο Όναρ
Ξανά και πάλι.
Αν τρέμουν τα δόντια
Τα πετάω. Τρέμουν
Στο χείμαρρο του ρου
Που ιδρώνει δέρμα, που
Οσμίζεται πληγή
Πληγές αξέχαστες
Με ράμματα σπασμένα
Για την αυτοκτονία
Της λήθης
Σε φιλάω. Παντού
Τρεκλίζω επανάσταση –
Μουσκεμένο σαλάγισμα
Στα βουνά τα Ιερά.
Χτύπα τον τοίχο -!-
Θα σε πιεί
Έρχομαι κι εγώ –
Σκιά και Τιτάνας σου
Αρμαθιάζω τις σταγόνες όλες
Της βρόχινης πυγμής
Σε ποτίζω δάκρυα
Τα μάτια σου
Τα δικά μου μάτια
Δεν αντιστέκονται. Πωρώνονται
Στο κύμα το πρώτο
Το τελευταίο κρέμεται -
Το κρέμασα στο αυτί σου –
Σκουλαρίκι της πιο
βαθιάς μου κόλασης
Να θυμάσαι..
Όλα βροχή
Μιας ιστορίας
Πόρνης
Στο οκλαδόν
Της δοξασμένης γέρικης στριγκλιάς
Του αλήτη,
Π’ αρνήθηκε τίτλο
Και στερέωμα..
