Αθωράκιστες ομίχλες βαγονιών
σε πετρέλαιο τζάμι,
όταν καπνίζεις νοητά
κι αυθαίρετα και
το φλέγμα βουλιάζει
την ψυχή σου,
σαν τη μέρα που
σε πότισε εκρηκτικά νέφη
και δεν κοιμάσαι κλινήρης,
μα ορθός σε
στοίχημα κούρσας.
Κούρσα λεπτά που
σου τινάζουν το γιακά
που ξήλωσες με
πέντε ανέμους κι
ένα θλιμμένο μυστικό.
Πουτάνες οι πόλεις που
πιπίλισες μια καραμέλα υγρή
κι ένα σαξόφωνο -
ναυάγια του Βοσπόρου,
σε ξερόκλαδα θανάτου
μουσειακών ξενοδοχείων
που σ' απάτησαν με
νεκροταφεία να ωχριούν,
και να τινάσσονται μετά -
ανυπέρβλητες αξίες σταθμών,
των χνώτων που προδόθηκαν
σε αγοραίες φωτογραφίες
μιας καταιγίδας ο έρωτας
κι ενός φιλιού η μπόρα. ..
πάλι τρένα ονειρεύομαι
με ήχους κρεμαστούς
