Πάει κι αυτή η απεργία..
Εν απεργία άνεργος.
Λέω, είμαι, και είμαι
κι όπως και να ΄μαι.
Κι αυτό έχει σημασία.
Δε ζήτησα ποτέ ακροατές,
ακούω τον κρότο μου και
υπάρχω ακόμα και σιωπώντας.
Κάποιες φορές,
στα σκονισμένα παπούτσια μου,
με το δάχτυλο, ζωγραφίζω τελείες.
Ο ατελής εγώ, μιλώ και
στα κορδόνια μου
τι λέω πάλι -;- ....
Μαγνητοφωνώ κάποτε
τους ψίθυρούς μου,
να μην τρομάζω
τη σπηλειά του αγροίκου εαυτού μου.
Ε, λοιπόν, δύσκολο να καταρρεύσω,
όταν μπορώ να γλύφω
τα σκονισμένα μου δάχτυλα,
μετά το έργο Τέχνης,
που αποτύπωσα στα παπούτσια μου
