Ασημόπαπιες κολυμπάνε
σ’ αιθέριο κορμί.
Κάνουν να σκύψουν στη νύχτα,
αλφαδιάζουν τη σκέψη
κι αρμενίζουν στο άπειρο.
Γυμνό σώμα,
νούφαρα επιπλέοντα,
εμπλέκονται φωνές,
πάθους εικόνες.
Θλιμμένες οπτασίες
ξεσηκώνουν ολοφυρμό.
Τ’ ανθρώπου σημάδια
σ’ έναν άλλο βυθό.
Δεν θέλω πια άλλες συμβουλές.
Βραχιόλι λευκό σου φορώ
στο μπράτσο
Της βροχής το υγρό χιτώνιο
ντύνω το κορμί σου.
Τα μουσκεμένα σου φιλώ περιβόλια.
Ασημόπαπιες βουβές
στολίζουν το φαράγγι σου,
που γέμισε ουράνια ύδατα.
Μυρωμένα κορίτσια ξεθωριάζουν.
Κάπου μακριά,
πέφτουν κεραυνοί!..
