Άδειασέ με από βροχές
μούσκεψα και
κρυώνω
Άτακτος ο νους μου
βρυχάται
στον πόθο
Έξω
λιμάνι έρημο
Μέσα πανικός
Την κόλαση
περιεργάζομαι
νομίζω αμαρτάνω
Τα ΄δωσα όλα
μ' ανάστατη καρδιά
Κι εκείνο το σπαθί απέναντι
δημιουργεί παραισθήσεις
Άμαθο
της νύχτας παιδί
με ύαινες πάντα
πάλευα τις μέρες
Τα βράδια γρυλίζω
να μην ξεχαστώ
Μαζεύω πορείες
ανάκατες με στάχτη
κι αντάρτικο πόλεων
Σου καταθέτω εαυτόν
Μόνο
άδειασέ με απ' τις βροχές
