Όταν τελείωσε τις λέξεις
χάιδεψε τα κλαριά της
κι έσκυψε
στις ρίζες της πάλι
Μάζευα τη φωνή της
που αιωρούνταν -
αντίλαλος
πάνω απ’ τον κόσμο
και
μέσα σ’ αυτόν
Γέμισμα
στα χαράγματα
της καρδιάς μου
Τόλμη,
να προφέρω απλά
το όνομά της
Ποιήτρια… ψιθύρισα
Θυμήθηκε, αλλά δε στάθηκε
Μαρίνα μου…είπα
Κι έκανε στάση
στο τελευταίο σκαλοπάτι
Εκείνο το βράδυ
είχε πυρωθεί η Ποίηση
Λίτσα Πατεράκη
για τη μέρα που σε πρωτοείδα
Σ' εσένα Μαρίνα Γκάτσου
*********************************
Εδώ που η Μαρίνα Ποιεί...
"ΓΙΑΤΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΥΧΑΙΑ... ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΤΙΑΤΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΕΣ..."
Καταδύσεις στην άβυσσο
Τα όνειρά μας ταξιδεύουν στοιβαγμένα
Μ’ ένα καράβι αρματωμένο συνειδήσεις
Χώρος κανείς δεν έχει απομείνει
Εξόν στα έγκατα του καραβιού καρίνας
Μες στα σκοτάδια της, τυφλά αρμενίζουν
Αφώτιστα κι από μιας σταλιάς λιαχτίδα
Ξεμπάρκαραν επαίτες σε κλίμακες
Ουράνιας πολύβουης μοναξιάς
****
Προσευχή…σε δρόμους άνυδρους
Κατρακυλά το «σ’ αγαπώ»
Σε γειτονιές ονείρων…
Πάει ζεστασιά να βρει
Σ’ ανάσες ξεχασμένες
Άλικοι ψίθυροι το παρασέρνουν
σ’ ακτές δύσβατες
Σε μπλόκια λιμανιών αυτόφυτων
σκοντάφτει…
Και «αγαπώ» το όνομά του λέει
Κανείς δε το γνωρίζει πια…
Μ’ αυτό εκεί, επιμένει
Σ’ αγαπώ με λένε…
Φύγε, δε σε γνωρίζω, φύγε…
Φωνή βράχων η ανταπόκριση
Μα, εγώ είμαι…εγώ το «σ’ αγαπώ»…
Φύγε…ακούς…
σ’ αγνώστους δε μιλάμε…
Βράχος ψυχή, γρανίτης νους εμείς,
Κανείς δε θ’ ακουμπήσει
Κανείς,
Εξόν της παγωνιάς
και της αντάρας η θάλασσα
Ένα δακρυσμένο «σ’ αγαπώ»
Πάει ζεστασιά να βρει
σε πίνακα βοσκότοπων
και πεδιάδας νηνεμιά
Δακρύζει, πονάει, αγκομαχά…
Μα πάντα ψάχνει…ληξίαρχο να βρει
Στης παγωνιάς τον τόπο
Και τα’ όνομά του να χαρίσει…
«Σ’ αγαπώ» με λένε…
Ναι; Ε, και;
Εμάς όλους βράχους μας λεν’ γρανίτες
Φύγε, φύγε
Και θέση εδώ δεν έχεις
Μα ούτε ποτέ θα βρεις
Ιυγή…Ιυγή…
απ’ τα σπλάχνα βγαίνει κραυγή
κραυγή …(σιωπής απορία)
Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί…
Θεέ μου θεέ μου…(Πατέρα μου)
Γιατί με εγκατέλειψες;…
Κι εγώ το σ’ αγαπώ
σε δρόμους άνυδρους ακόμα παραπαίω…
***
Πού χαθήκατε γαμώτο;
Tρέχει η άσφαλτος…
ή τρέχω στην άσφαλτο;
Η παράλληλη άσπρη διαχωριστική γραμμή,
τη γραμμή του τέλους στο monitor
της εντατικής στο νου φέρνει…
δεν ήθελα ποτέ τον προορισμό
και το τέλος του ταξιδιού γνώση να έχω….
Τον προορισμό αυτή τη φορά τον ξέρω….
Πληγή λέγεται ...
Σε καθιστώ συνοδηγό…
Σου μιλώ… Σου μιλάω….
σου φωνάζω κυλώντας στην άσφαλτο -
Έμαθα μόνη να ταξιδεύω... - Βρέχει και δυσκολεύομαι -...
- Πόσο εύκολα το « Σ ΄ αγαπάω» λέμε, ε; -
- Μη μου ξαναπείς ότι μ’ αγαπάς,,,
χάρη στο ζητώ -
... - Βρέχει….. -
... - “Βρέχει στην εθνική οδό”….
ωραίος τίτλος τραγουδιού ε; αγάπη; -
... - Μα μίλα μου….είναι δύσκολο αυτό το ταξίδι….. -
... - Μίλα μου σε παρακαλώ…. -
… Δίκιο έχεις ….μιλάνε οι σκιές ;
Μα ερώτηση μόνο ακόμα…
. Όσο τα χιλιόμετρα τρέχω και στην πληγή φτάνω….
Που χάθηκαν;….που χαθήκατε;
Πότε σκιές γίνατε γαμώτο;
Χιλιόμετρα ασφάλτου γίνατε….
Στο 456ο χιλ….Προσκλητήριο μνήμης κάνω,…….
*** Στου νου μου τα σκοτάδια
Ξυπνώ το πρωί....
Στον καφρέφτη σου
που απένατι μου έχω
τον εαυτό μου καλλωπίζω...
Φορώ το χαμόγελο που θέλεις....
Φορώ το βλέμμα που αρκείσαι κι αντέχεις...
Φορώ τα ρούχα της αποδοχής σου...
με κοιτώ...με καθρεφτίζω
"φτου σου....όμορφη!"
στο ειδωλο του ψιθυρίζω ....
κι ισως μ΄ακούσει
Κάνω να φύγω....με χαμόγελο μισό μα...
Στον άλλο μου καθρέφτη γυρνώ....
Σ΄ αυτόν τον " έσω"΄ κοντοστέκομαι....
το ειδωλό του κοιτώ " φτου σου...ξεφτίλα"
του κραυγάζω ...
κι ισως μ΄ακούσει....
χα! χα! χα! εγώ είμαι.....εγώ!
και το ένα ειδωλο....και τ΄άλλο εγώ!
"καλή σου μέρα αν ξυπνάς"....
όταν ξυπνήσεις.......
Ήταν ένα μικρό αφιέρωμα
στην ποιήτρια των παρασκηνίων
Μαρίνα Γκάτσου
