Αποπροσανατολίζω τη νύχτα
δημιουργώντας λαβυρίνθους
Εγείρω στα θεμέλιά της
τριγμούς τρισδιάστατους,
μ’ αλλεπάλληλους στίχους οργής
Παιδεύομαι
να στερεώσω τα βήματά μου
στ’ αέρινα μόρια
Ληστεύω φωτόνια
να χτίσω γέφυρες αλλού
Καυτηριάζω
τις ορμές του φονιά
με τα χίλια πρόσωπα
Παίρνω μαζί μου ένα σπίρτο
ν’ ανάψω τα βλέμματα του πρωινού
Κι εντάσσω στο λεξιλόγιό μου
το χρέος
