Ημίθεο με είπαν οι θνητοί
Έρωτας είμαι
Πάντα λανθάνουν όσοι
φοβούνται να λυτρωθούν
Για αποδράσεις δε μιλούν
αποστρέφονται το σύμπαν
Βροχή!!! Ομπρέλες έγχρωμες
τους στερούν την έκρηξη
Ο φόβος τους γέρνει
τρυπώνουν στα λαγούμια τους
Σκιές, όλοι ίδιοι, ανυπόφοροι
Αγάπη μου, βροχή μου εσύ
Φωτιά σου εγώ,
Νεράιδα ήσουν
της περασμένης μου ζωής
Μισώ το φόβο τους
τις έγχρωμες ομπρέλες
Ανάμεσα σε πτώματα
πτώμα
αρχίζω την εξόρυξη
Θα αποδράσω γυμνός
να με βλέπουν ματωμένο
κι ενώ θα γατζώνομαι στη φωτιά μου
θα πίνω τη βροχή σου
Θα σε κοιτάζω στα μάτια
θα σε τυλίγω μέχρι
να λάμψεις
Να με πονέσεις
να εκραγώ
πυροτεχνήματα στο άγνωστο διάστημα
Κι ύστερα,
ενώ δεμένος εγώ στο άξεστο βουνό,
με την καρδιά πυρακτωμένη
μέσα στα ουρλιαχτά του οργασμού
να χορεύεις γυμνή παραίσθησή μου
δείχνοντάς μου την όαση
της άγριας ομορφιάς σου!
Τότε θα πω: Τελείωσα κι Αρχίζω!
Μες στη βροχή
Έρωτας είμαι.
