Γεννήθηκα το 1962, 27 του Οχτώβρη, στο προάστιο Πετρούπολη της Αθήνας.
Στα παιδικά μου χρόνια, πολλούς Οχτώβρηδες χιόνιζε. Έτσι, έκαιγε πάντα η ξυλόσομπα στο χωλάκι μας. Ή, έβρεχε… Μ’ εντυπωσίαζαν τα τζάμια του σπιτιού μας, που θάμπωναν. Κολλούσα το πρόσωπό μου ή, την παλάμη μου ανοιχτή, συνήθως στο τζάμι της κρεβατοκάμαρας των γονιών, κι άφηνα τα σημάδια μου.
Το σχολείο δε μ’ άρεσε. Το ένιωθα ξένο, παγωμένο κι άδικο. Έτσι, η αρχή της μαθητικής μου ζωής ήταν πολύ δύσκολη. Όμως, αγάπησα το βιβλίο. Αγάπησα τη γνώση. Σεβάστηκα τη δύναμη και την ευρύτητα του πνεύματος, όσων τα διέθεταν. Όπως, αγάπησα και το νυχτερινό ουρανό. Έμαθα να ξεχωρίζω αστερισμούς και πάντα με πολιορκούσαν ερωτηματικά κοσμογονίας. Αγάπησα τη μυρωδιά απ’ τα κάστανα, που ψήνονταν πάνω στη σόμπα μας. Τη φωνή του γαλατά, που περνούσε τ’ απογεύματα απ’ τις γειτονιές μας, του παγοπώλη τα καλοκαίρια που έπρεπε να έχουμε κρύο νερό. Του κυρ-Κανέλλου τη φωνή, που γύριζε στα φτωχικά χωμάτινα δρομάκια μας με το γαϊδουράκι του και διαλαλούσε την πραμάτεια που εμπορευόταν: Κουβαρίστρες, βελόνες, δαχτυλήθρες, δαντέλες, κεντήματα…
Άρχισα να ωριμάζω τα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας. Έμαθα ότι τους υπερασπιστές των αξιών τους σκοτώνουν, τους βασανίζουν ή, τους απομονώνουν. Ανακατεύτηκα σιγά – σιγά με τους απομονωμένους. Τότε ήταν που, ένιωσα τη βροχή στο κορμί μου. Την αρμύρα της στα ρουθούνια μου. Ερωτεύτηκα τη βροχή και τη θάλασσα τους χειμώνες, καθώς και τη φωτιά στα βλέμματα των ανθρώπων.
Στο D.N.A. μου, χαραγμένη η προσφυγιά της Μικρασίας, η ποιητικά αντάρτικη λεβεντιά της Κρήτης και τα στενά σοκάκια της Παλιάς Αθήνας, με το τραμ, τις λατέρνες και τις μεγάλες αυλές των σπιτιών της.
Στο συρτάρι του γραφείου μου, το κρεμαστό ρολόι τσέπης του μεγάλου θείου, όπως έλεγε πάντα ο πατέρας, του Μελέτιου του Β΄, ανεκτίμητη προγονική ανάμνηση.
Στο D.N.A. μου επίσης, χαραγμένο το άγχος της επιβίωσης, η θλίψη για την αδικία, η μελαγχολία.
Τώρα, νοσταλγώ τον παιδικό μου φίλο, το Βασίλη. Πώς τρέχαμε στα χωράφια και ξεφαντώναμε τον τόπο με τις φωνές μας. Πώς ανταλλάζαμε μυστικά και όρκους αιώνιας φιλίας.
Νομίζω, παραμεγάλωσα τώρα και δεν μπορώ να συγκρατώ τη βροχή των ματιών μου.
Το όνομα που χρησιμοποιώ στο blog μου,το "Προμηθεύς Δεσμώτης" είναι ψευδώνυμο γιατί αυτή η ψυχή, η ψυχή του Προμηθέα εκφράζει τον εσωτερικό μου κόσμο. Το κατά κόσμον όνομά μου είναι Πατεράκη Ευαγγελία (Λίτσα).
Έχω εκδώσει μία ποιητική συλλογή, με τίτλο "Ενδιάμεσος αντίλαλος", εκδόσεις Ίδμων και σύντομα θα κυκλοφορήσει το ποιητικό μου αφήγημα "Ο Δραπέτης" από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος.
Το βιογραφικό, το οποίο αναρτώ εδώ, εμπεριέχεται στο νέο μου βιβλίο.
