Ο χρόνος τρέχει
Πάνω στις σάρκες, ρωγμές
Στις ψυχές, τραγικές ράγες τρένων

Θέλω να είσαι καλά!

Άκου, εγώ εντοπίζομαι ακόμη
Στο μετέωρο,
να μαδήσω μαργαρίτες δεν μπορώ
Όμως, σκουριάζω
Για αντίκα χαρίζω την παιδικότητά μου
Σε θεραπευτήριο μικρών κατοικίδιων
μοιράζομαι την ασπλαχνία του καιρού
με υπό το μηδέν θερμοκρασία
στη ρίγα του Κέλσιου ή,
ίσως και σε τήξης βαθμούς.
Παρ’ όλα αυτά,
οριστικά και αμετάκλητα,
εγώ είμαι
κι είναι κι αυτοί.