Ο ποιητής
έχει το χρώμα
της νυχτιάς
μια πινελιά πόνου
ριγμένη
στην καρδιά του
Και τα εφτά,
τ' ουράνιου τόξου,
περίβλημα
της φαντασίας του
Κι όλο
χαράζει όνειρα
να βγουν αληθινά
Ικετεύει και παραπαίει
σε λυγμούς ανθρώπινους
σε πάθη της σκοπιάς
Εκεί που τάχθηκε
να κρατά τσίλιες
για σαλταδόρους
Να τραγουδά
και να δακρύζει
να χάνεται
και πάλι εδώ
Να τρέμει
με πόδια αλκοολικά
στων στεναγμών
το μετερίζι
Κι ύστερα,
να φτιάχνει ονείρατα ξανά
μες στη βαθιά του ζάλη
Και να χαρίζει
στα παιδιά
μια θάλασσα μεγάλη
Ο ποιητής θυμώνει
ερωτεύεται
αγωνιά
πυροβολεί κι εκρήγνυται
Σαν άνθρωπος μου μοιάζει
Καπνίζει και στενάζει
δεν είναι ξωτικό
Είναι
ο μικρός μας
άσωτος αδερφός
