Μεθούσε το φεγγάρι
στην αγκαλιά της θάλασσας
την επιστροφή των αινιγμάτων
μέσα στις άδειες αποσκευές μου.
Ανεξάντλητες κραυγές
καρτερούν την τελική απόφαση,
απόνα παλιό,
γνώριμο σημάδι
στον τοίχο της φυγής μου.
Κι ένα πέτρινο φεγγάρι
παραμιλά στον ύπνο του
με μαρμάρινους καιρούς
σ’ ολέθριες προεκτάσεις.
Κι έτσι λαθεμένη η σιωπή
πώς ν’ αστράψει
μια ωραία συστολή
λευκών κοριτσιών
Σ’ ένα πρωινό
π’ αδικήθηκε
όταν βάλτωσαν
οι νυχτερινοί οραματιστές
των πλέριων οδεύσεων;
Ανάποδες στροφές
απροσδιόριστου χρόνου
σκαλίζουν δυο ύαινες
στην καρέκλα του Βορρά.
Οργή κολασμένων
κι άπληστες ορέξεις
επωάζουν θανατηφόρες ιώσεις.
Ψυχοβόρα μικρόβια
Καρκινογόνα στίγματα,
ξεθωριάζουν τα μάτια μου
Χαμογελώ!
