Οι παλμοί της γης ηχούν βογκητά
Η καρδιά της βουλιάζει σ' έρεβος
Τα χέρια της ικετεύουν για Ειρήνη
Το πρόσωπό της πνιγμένο
σ' αλμύρα δακρύων
Τα χείλη της δαγκωμένα
απ' τον πόνο κομματιασμένων κορμιών
Τα μάτια της δυό άβυσσοι
Τα πόδια της, κάτω απ' τις ερπύστριες τανκ
Το στήθος της άδειο, στεγνό,
μαραμένο απ' την πείνα των χρόνων
Η πλάτη της
οργωμένη απ' τα μαστίγια των βασανιστών
Τ' άλογα,
αγριεμένα απ' τις πολεμικές ιαχές
την κούρσεψαν
Οι φωτιές, της έλιωσαν τις σάρκες
-Ιερά εξέταση, σταυροφόροι...οι σημαίες,
η ατομική ενέργεια, η απληστία, η εξουσία
Ναι, η εξουσία! Αυτές
οι κάστες, οι ελίτ κι η πείνα,
μια ατέλειωτη πείνα
Βιετνάμ, Ιράν, Ιράκ, Ιερουσαλήμ, Σμύρνη,
Αφγανιστάν, Κύπρος...
...Πορνεία, δυστυχία, Γιουγκοσλαβία,
Αφρική...
Αφρική...
Ήχος αλυσίδων
Το γεφύρι των Στεναγμών
Υγρά υπόγεια τούνελ-οι φλέβες της γης
Ο Γιάννης Αγιάννης τρεκλίζει στην Ιστορία
Οι λέξεις, μικρές να περιγράψεις
Ένα ατέρμονο ουρλιαχτό,
μια ατέρμονη δυστυχία
Ένα ουρλιαχτό γιατί;
Τα παιδιά πονούν.
Μεσαίωνας πάντα
Σταυροφορίες πάντα
Η απληστία!
Κι ο Μικρός Πρίγκηπας του Εξπερί
ξεψύχησε πάνω σε σύνορα κρατών,
μ' ένα μετέωρο βήμα πελαργού
Για ένα στάχυ που ζητιάνεψε,
για μια πεταλούδα που ζήλεψε
Για μια αγάπη που έψαξε
Για μια εξουσία που τον καταδίκασε,
στο γιοφύρι των στεναγμών,
στη γκιλοτίνα.
Το αίμα ρέει
Πνίγει τη γη για μια εξουσία
Έγκλημα και Τιμωρία
Χαμίνια του δρόμου
Σιβηρία! Αμέρικα, Αμέρικα!...
Κι αν είσαι θεέ μου,
όπως κι αν είσαι,
ό,τι κι αν είσαι,
κάνε επιτέλους Ανάσταση!
