Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020

Φοβάμαι

 

Φοβάμαι τους ανθρώπους, που τόσα χρόνια κάνουν πως δεν έχουν πάρει χαμπάρι, και μια ωραία πρωία - μεσούντος κάποιου μήνα - βγήκαν στο facebook με τσιρίδες κραυγάζοντας "θα πεθάνουμε από κορωνοϊό, ανεύθυνε".
Φοβάμαι τους ανθρώπους, που με μολυσμένο νου και ψυχή, πασχίζουν τώρα να μολύνουν τα δικά σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους, που σου πουλούσαν μούρη και καλλιτεχνία, μη τυχόν και τους ξεδιπλώσεις το άδειο τους, και τους βλέπεις τώρα να καταθέτουν δάκρυ και έγνοια.
Φοβάμαι τους ανθρώπους, που στήναν πάγκους στις αίθουσες του πολιτισμού και ξεπουλούσαν ακατάσχετα με χαμόγελα τιτάνιου ύφους και πνεύματος, για τη δόξα,
και τώρα ξαναπουλάνε, όταν τους πιάνει το μεράκι του ξεπουλήματος και έχουν "απόψεις" και σουξέ.
Φοβάμαι τους ανθρώπους, που πετούσαν λάσπη στην αυθεντικότητά σου και την αθωότητα, και τώρα σε λοιδορούν, γιατί, λέει, δεν συμμερίζεσαι τα δικαιώματά τους και τη "δημοκρατία" τους.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Αυτό το χρόνο, φοβήθηκα ακόμη περισσότερο._ (παραλλαγή του ποιήματος "Φοβάμαι" του Μανώλη Αναγνωστάκη / προσαρμοσμένο "στα έργα και στις ημέρες μου" - Ευαγγελία Πατεράκη)

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2020

η τραγικότητα του γελοίου

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ανάμεσα απ' την τραγικότητα του γελοίου και τη φρικτή πληγή μου, περνά, κάθε βράδυ, στερεμένη η ανθρωπότητα μ' ένα ξεκούρδιστο σφύριγμα, που η φύση γίνεται λυγμός στα σπασμένα πατζούρια του προσώπου μου. και πάντα την ακολουθεί, λαχανιασμένος, ο γερασμένος σκύλος τ' ουρανού, που ξέχασε να πεθάνει, αφού του διέγραψαν τη μνήμη, εκεί, πίσω απ' τα ναυάγια των τρένων στον παλιό σταθμό.

"να δεις, που στο τέλος, θα σωθεί το δάκρυ με όλα τα μυστικά της κατασκευής, κι έτσι, θα αποκαλυφθεί η αιωνιότητα των τραγικών με το γελοίο καπέλο που μόνιμα στάζει νερό και, θα σωθούν τουλάχιστον τα σκυλιά - ό,τι μπορέσαμε να ρημάξουμε από την άθλια στάση μας στον κεντρικό σταθμό μιας πόλης".

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2020

από τη νέα ποιητική μου συλλογή "πλουτώνιο άλγος μου"
































"μέδουσα"

Με γεννάει, αδιάλειπτα,
ένα ψέμα θανάτου
στην αναπνοή αδιάφορων πλοίων
πως έφτανες χίλιες πτυχές
με ξελιγωμένη γλώσσα
ν' ακούς σπαραγμούς χρωμάτων
και να μην μ' ακούς
στον κυρίαρχο νου των δειλινών
που μυούν τις νύχτες των
δακτυλικών μου δακρύων
μέσα στην μήτρα του επόμενου τοκετού
που σπαράζει το Ποίημα
με την Μέδουσα των υπογείων μου.
Στο τελευταίο κεφάλι μου
τα σκαλοπάτια σου σκόνταφταν εξονυχιστικά
στα καλπάζοντα νερά μου
και η διαπλανητική μου προσευχή
από σπασμένη βάρκα στον σταυρό των αγίων
που δεν έφταναν ποτέ μαζί σου
δεν έφτανες να αναδείξεις την
θλίψη της προσοχής μου.
Με τρένο προσμένω
της θυσίας το όνειρο
και του καθρέφτη σου την σιωπή στο
ψήγμα της αφής μου.







 ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ
και ON LINE https://24grammata.com/product/00096/
καθώς και τηλεφωνικά στο 210 612 70 74 / αντικαταβολή
ΔΩΡΕΑΝ έξοδα αποστολής σε όλη την επικράτεια (ανεξάρτητα από το ποσό παραγγελίας)

Τρίτη 14 Ιουλίου 2020

η αθανασία των νερών

























ήμουν ό,τι δεν έβλεπες
και ό,τι λησμονούσα να μην είμαι
να βρίσκομαι εν τη απουσία μου τακτικά.
στη χαώδη επιφάνειά μου
το μόνο που γνώριζα ήταν το κενό των σελίδων
από αιώνες και ψιθύρους ανερμήνευτους.
τυφλή από χέρια της ανάγκης.
ένα δέντρο παράδοξο
που ρίζωσε στη Γη των νεφών
ανάποδα, σαν τον κρεμασμένο πυρετό -
γι' αυτό μπορούσε να ταξιδεύει και
να μην ελπίζει -
γι' αυτό, να μη φοβάται να χάνεται
χαμένη μονίμως.
περιστασιακά καθρέπτιζα άγονους τόπους
και γενικώς σε τρομάζει ακόμη
το κινούμενό μου πρόσωπο - τριάντα μοίρες φυγάς
και τριακόσιες εξήντα αναζητήσεις σε φλόγες που
αν έσβηναν
θα χανόταν η σκηνή μιας ολάκερης περιφοράς
του κόσμου μου.
το μόνο που μπορώ, με βεβαιότητα, να σου πω
είναι πως τα νερά δεν πεθαίνουν ποτές - ακόμη
και στους δεινότερους βάλτους
τα ύδατα παλεύουν τους δαιμόνους τους και ζουν -.
έτσι, περνούσα ατάραγα τις βροντές μου,
ζώντας όλο και πιο βαθιά την υποψία της κοσμικής μου άγνοιας.
με δίχως οπαδούς να μου γυαλίζουν τους δρόμους
μ' αρνιόσουν από φόβο που
ήμουν ό,τι δεν έβλεπες
δύσκολα κι απλά,
κρεμασμένα άστρα. να μην περιμένω
αναμένοντας την απόλυτη σιγή
από την σπλαχνική μου την πιο κρυφή μάχη -
όταν πάλλεται το τίποτά μου
στον ελάχιστο οίκο του Ήλιου μου.
με βήμα βαρύ
που διψά ανεπηρέαστα
την ακατάσχετη μάνα να κολυμπήσω
σ' όλους τους γύρους της Σελήνης
σε μια Στιγμή π' αρνείσαι με βροχή.
κι όμως, δεν σε ξεγέλασα ποτέ._ Ευαγγελία Πατεράκη, από την υπό έκδοση συλλογή: "Ανώνυμη Αποκάλυψη"

Κυριακή 21 Ιουνίου 2020

στο σταυρό

ο τρόπος μου να τιμηθεί Εκείνος
είναι ο Σταυρός,
με τη Σφαίρα καταμεσής μου στο μέτωπο
Απ' την κοψιά του φεγγαριού
να Ρέει ο Ήλιος και
τ' αγκάθι στο σκισμένο μου νύχι και
στο πουκάμισο του φιδιού
που αδειάζει κλάμα
και φλέγεται._ Ευαγγελία Πατεράκη

** στον Πατέρα μου
και στον Πολύ μου Άνθρωπο**

Τρίτη 2 Ιουνίου 2020

άτιτλο



 "Οι συγγραφείς φαίνεται να γράφουν με στόχο να είναι γνωστοί ως συγγραφείς. Δε γράφουν επειδή κάτι τους ωθεί προς τα άκρα...." Τσαρλς Μπουκόβσκι - *Για τη γραφή*
Οι λογοτέχνες συμπληρώνω. γενικά οι λογοτέχνες.
**Οι άνθρωποι φοβούνται τα άκρα. Γιατί τα άκρα έχουν τα μήκη του αχανούς. Όμως, τι ποιητής είναι αυτός που δεν τολμά το αχανές; Έτσι, οι άνθρωποι βολεύονται στην εικόνα της πλάνης. Ζουν στα ψεύτικα και αυτοπροσδιορίζονται κάτι ξεγελώντας τους εαυτούς τους. Τα βράδια ονειρεύονται εφιάλτες. Τα πρωινά καμουφλάρουν τους τρόμους τους.
* κάποιοι που κολύμπησαν στο Αχανές, τους νόμισαν νεκρούς. όμως, αυτοί κρατούν στις ράχες τους το αίνιγμα και τη λύση του. κατέχουν το σφύριγμα τ' ανέμου στ' ακέραια δάχτυλά τους και σφυρίζουν. κι όταν βρέχει δεν δραπετεύουν. δεν περιγράφουν σταυρούς και ορίζοντες. δεν επαγγέλονται τον τίτλο και την πένα. μες στη νύχτα καρφώνουν τα σπλάχνα τους στο σταυρό. το πρωινό τους βρίσκει, με πέλματα σκισμένα, να σιωπούν - σα σκιές που γέννησαν την οντότητα και το δάκρυ κι επιμένουν στη φλόγα και στο κύμα που ορίζουν το Άναρχο._* Ευαγγελία Πατεράκη. **



Σάββατο 25 Απριλίου 2020

στο όνειρο




Κοιμόμουν.
Στο περίγειο των αγαλμάτων σου
μόνο οι θεοί ξενυχτούν
και τα νυχτερινά πουλιά
στα βάθη των ανεμώνων.

Στις ελλειπτικές του προσώπου σου
οι υπερπανσέληνες κόρες σου
κι οι πνοές του αιθέρα
θαυματουργούν στα κλειστά παράθυρα
Τα παραθυρόφυλλα τρίζουν.

Κοιμόμουν
στον εσπερινό της φωτιάς,
πριν η φλόγα κοπάσει,
με τον λέοντα ν' ανιχνεύει το κοπάδι του
στη σπηλιά των σιωπών.

Στου δείκτη τον οδικό
οι φανοί γεωμετρούν
αχαρτογράφητες παραλίες
και σήμαντρα βράχων
που χτυπούν επικά
στις γεννήσεις μου
στον κάθε θάνατό μου και στον ύπνο
στην τυφλή πολιτεία με τα θανάσιμα επτά
και στο σκάφανδρο του χρόνου
που με άδειασε και με άδειαζε
μέσα στο φόβο μου
να μην οργώνω τα χαρτιά μου
και τα μολύβια μου να σκεβρώνουν
από την άπειρη ανυπότακτη
στην αιώνια της στιγμής υποταγή

Κι ακόμη η πόλη κοιμάται
Σαν πάντα κοιμάται
που σβήνει κι άκαρπα χάνεται._




Τετάρτη 15 Απριλίου 2020

άτιτλο


οι ληστές φέρουν τον τοκετό
οι αδαείς γεννούν το αίμα
οι σιωπηλοί υπαγορεύουν τον πανικό
οι δάσκαλοι ηγούνται της εκτέλεσης
και οι πιστοί σταυρώνουν την Αλήθεια.
ο πιο πιστός της καυτηριάζει τις φλέβες της
κι εκείνος ο τυφλός, που σκοντάφτει μόνιμα
στην πέτρα και στο άλμα
και γιόμισαν τα πνευμόνια του πίσσα και σκοτάδι,
εκείνος είδε, μόνος, το σπάραγμα και τον ήχο
του όντος, που έκλαψε βαθιά όταν γέννησε τη φωτιά._


Σάββατο 11 Απριλίου 2020

" Δεύρο έξω!"

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ο καιρός περνούσε κι η Περσεφόνη δεν επέστρεφε απ' τους νεκρούς. το χάος της νύχτας βροντούσε καταιγίδες στη φύση και κανείς δεν μπόρεσε να δει τους σπόρους που σάλευαν κάτω απ' τις μνήμες και τ' αναμμένα κεριά, στον τόπο των αοράτων. εκεί που οι Αχανείς ζυγιάζουν τα φτερά τους κι αναμετράται το μπόι τους στο αβαρές της Σελήνης.
ώσπου ο Ήλιος χτύπησεν την ώρα και το χάος της πυράς κραύγασε με βλαστούς και περίσσευμα Αγάπης: " Δεύρο έξω!". κι η Περσεφόνη αναλήφθηκε, περπατώντας στον Κόσμο, βέβαιη για Ζωή και αποκάλυψη.
 

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2020

αναρχικόν ιόν

η χώρα διήρχετο μίαν παράκρουσιν αλώσεως από έναν αναρχικόν ιόν, κατασκευασμένον σε γιάφκα εξαρχείων και περιχώρων συν κωλοπετινίτσης, κουκακίου και βοσκοτόπων με επιδρομή ακριδομόρφων κομμουνιστών και γκέι ιατρών και νοσηλευτών, καθώς και αντιχρίστων ανέστιων και λιμασμένων περιθωριακών.
η κατάστασις αυτή η οποία είχε επιβληθεί εις όλα τα άτομα της κοινωνίας πλην ιατρών - ιεροψαλτών και μαξίμου παίδων είχε δημιουργήσει νέον κύμα αντιδράσεων γριών οι οποίες απαιτούσαν συνταξιοδότησιν και προκαλούσαν με ήθος τραγικόν πωλώντας τερλίκια και κάστανα και ανέπνεαν κατά παράβασιν της εννόμου τάξεως και αρχής του ενδόξου νιοστού Ράιχ και της παγκοσμίας ιεροτάτης μίας αρχής, ενός οφθαλμού και ιερής αδελφότητος των παρακειμένων συγγενών προς τάξιν και συμμόρφωσιν των μιασμάτων δουλικών. αναζητούσα διέξοδον εις την δεινήν κατάστασιν εις την οποίαν περιήλθεν η χώρα από των τρομακτικών έργων και ημερών με κίνδυνον να επέλθει αποτόμως ανακοπή και τύφλωσις από την αναρχίαν και τον κομμουνισμόν των επαιτών, των τραγουδοποιών, των περιπατητών και των ποδηλατοδρόμων και ήκουσον ήκουσον ονειρευτών.
Ήλθον προ αμνημονεύτων ετών να φέρω τον εθνικόν και πατριωτικόν κρυμνόν εις την υγείαν της χώρας η οποία αποτελεί υπόδειγμα κλινικών ερευνών προς γνώσιν και συμμόρφωσιν τιτανίων προσπαθειών λεσβιών και αδελφών.
κατόπιν μακράς σκέψεως, ήλθον να σφραγίσω την ελληνικήν παιδείαν εις μόνιμον εξευγενισμόν διά της ενδόξου χειρονακτικής μεθόδου των αυνανισμών με την διαδικτυακήν παιδαγωγικήν κατά την επίσης ένδοξιν ιστορίαν του τόπου εναντίον των Μηδών και μειδιαμάτων.
Απαγορεύουμε τους γέλωτες διά μακρόν. Ζήτω οι εκλέκτορες μας! ο Οφθαλμός ποτέ δεν πεθαίνει!


Κυριακή 1 Μαρτίου 2020

παρακμή


καπιταλιστικές συμμορίες
και μαφιόζικες τρίπλες
η ζωή μας..
στείλαμε τη ζωή μας στο διάολο
με καρναβαλίστικα γέλια
και την αμεριμνησία του ηλίθιου
που πιπιλάει το δάχτυλο
με τη στάλα μέλι που του έσταξαν.

μη μου μιλάς για Άνοιξη
και μη φωτογραφίζεσαι σε ήλιους ψεύτικους!
παντού κανίβαλοι και όσοι
κλείνουν τα μάτια στη ντροπή -
μ' ευχές θαμώνες στ' αναγκαστικά
κι ακόμη διαφημίζονται σαν κάτι
να ξεπουλήσουν ακόμη λίγο
πραμάτεια κι άλλη για τη δήθεν αρετή
στων κατακτήσεων τη χθόνια ματαιότη
στα κόλπα, στις στρατηγικές και
μες στην παρακμή
μη μου το παίζεις άμεμπτος
κι ενάρετος πατριώτης
μη μου το παίζεις άνθρωπος
κι ακόμα και της Τέχνης εραστής.
είναι οι μέρες άβυσσος
και χάος τ' ασυνείδητο "εγώ"
μη μου μιλάς για Άνοιξη προς κάλυψη
οι μάσκες έπεσαν
τεράτων δόντια δάγκωσαν
τη γελοία μας υποταγή._

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

φτηνές χάντρες

































κι όμως, ο Χρόνος είναι Δάσκαλος. ο μεγαλύτερος δάσκαλος.
ποιος λέει ότι είναι εχθρός; μα, ο καθημερινός, ο αναλώσιμος, ο μίζερος ανθρωπάκος. αυτός, που μέσα στην ψευδαίσθηση της πραγματικότητάς του, την φτηνή καθημερινότητά του, κατασπαράζει τα πάντα, κατασπαράζοντας όλα τα δώρα που του δόθηκαν - της αιωνιότητας και αέναης αρμονικής μελωδίας.
Ο Χρόνος υπερβαίνει τα γυάλινα μάτια μας, του καθορισμένου πεδίου της ασυνείδητης σκέψης για το εφήμερο "εγώ". αυτό το "εγώ" που πυροβολεί ασταμάτητα τον ρυθμικά ατέρμονο κυκλικό χορό των πάντων και του όλου.
Αυτό το Όλον σταυρώνουμε καθημερινά, έρποντας, γλείφοντας, κλαίγοντας, και λέμε τη Μνήμη πόνο, τον Έρωτα κίνδυνο, και τη μετάβαση θάνατο.
κι ύστερα, παρερμηνεύοντας, ποίημα λέμε τη χάντρα στο κομπολόι μας, και τον δημιουργό της χάντρας, τον λέμε ποιητή, και τον έχουμε ένθρονο σημαιοφόρο της αρρώστειας μας, να νομίζουμε ότι ζούμε εν γνώση και ανθρωπιά.
η συμπαντική Αχρονία έγκειται στην απειροσύνη του Χρόνου, που διδάσκει την τάξη και την πειθαρχία. το μέτρο και τη σύνθεση. που φέρει στην οδό της σοφίας, αποκαλύπτοντας την πίσω πλευρά της Σελήνης και τον γύρο του κόσμου σε ένα "τσακ" της μνήμης, που κάποτε σου δόθηκε ο Λόγος κι εσύ, έχοντας την επιλογή, τον αρνήθηκες για ένα πανηγύρι. για ένα καρναβάλι, που πρόδωσε το Ποίημα της αυθεντίας και τον Ποιητή και, γίνεσαι χάντρες. φτηνές εφήμερες χάντρες κι ατέλειωτη κλάψα._

Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2020

ακούω φωνές





κι όπως περνούσε η ώρα μου απ' τις φωνές μου / ένα ένα ξηλώνονταν τα σπλάχνα μου  κι οι φλέβες, / και γέμισε αίμα το κρανίο μου. / κάτω, από κάτω απ' το χώμα, / το σύμπαν γεννούσε το κενό μου, κι οι φωνές - καταρράκτες / χτύπησαν την ύπαρξή μου. / στο κενό που μετεωρίζομαι πνιγμένα, / το δάκρυ του φωτός, / με περιέχει τραγικό κοιμητήριο. / στους λεπτούς, του εγκεφάλου μου, δείκτες, ο χρόνος μου θύμισε την ανυπαρξία του, / και τη μόνη γενναιότητα - του χάους στα βήματά μου. / η διάρκειά μου τρίζει το αχανές. /  ξηλώνονται και τα κουμπιά του. /στο γυμνό του στήθος κράζουν οι αγέννητες εποχές /. κι ενώ το κελί μου γεμίζει νερά με θανατώνουν οι σιωπές. / οι μόνες γενναιότητες το λαχάνιασμα να προλάβω και τ' άλλο κύμα και τις απενοχές, που πνίγηκε το κελί μου με φωτιές. _