Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

ΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ























βραβεύτηκε, λέει, την Κυριακή, η κ. Αγγελάκη - Ρουκ, από την Ακαδημία Αθηνών, για το ποιητικό της έργο.
δεν θα κρίνω εγώ το ποιητικό έργο της κ. Ρουκ, κρίνω όμως την αποδοχή της να βραβευτεί, κρίνω την Ακαδημία Αθηνών, που πάντα υποτάσσεται σε κάθε κατακτητή του τόπου, τον υπουργό πολιτισμού, που παραβρέθηκε, και όπως εκφώνησε στην τελετή απονομής βραβείων: "και είπε ο ..υπουργός...:
"«Καθυστερήσαμε αυτή την τελετή, έγιναν πολλά αυτό το χρόνο που μας ώθησαν να απονείμουμε τα βραβεία με το τέλος του 2015. Φαντάζομαι ότι από εδώ και πέρα θα είμαστε πιο συνεπείς στους χρόνους» τόνισε ο υπουργός Πολιτισμού."
και λέω: καθυστέρησαν, γιατί είχαν πολλά θανάτου συμβόλαια να υπογράψουν...! μα τι λέμε;;;και ποιοι τον άκουγαν και ευχαριστούσαν...!;;
τον άκουσε η κ. Ρουκ και οι λοιποί βραβευθέντες. και τον άκουσαν και χειροκροτητές - θεατές. και θεωρώ ντροπή τους που δέχτηκαν βραβεύσεις ή πλαισίωσαν τέτοια χλιδή- γιατί η Ποίηση δεν είναι για νταβαντούρια, και ούτε να ξεχωρίζει από το πλήθος των ανθρώπων - όλοι στο βάθος μας είμαστε ποιητές και οι ποιητές σκύβουν το κεφάλι και οργώνουν μόνο.
ντροπή τους λοιπόν, που λένε ότι είναι ποιητές και δέχονται βραβεία, αλλά και όταν σε βραβεύει ένα παρακμιακό κράτος - κράτος αστέγων, άνεργων και προδομένων, είσαι άξιος εκπρόσωπός του ή ακίνδυνος λαπάς για κρατική στάχτη στα μάτια των σκλάβων του.

Ευαγγελία Πατεράκη (η φωτογραφία εκφράζει επάξια την ή τις τελετές του είδους)

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

ταχύτητα φωτός



Αγαπώ τα τρένα,
/ δεν ήξερα πώς να σου πω για το ταξίδι,
 στο περιέγραψα κύμα, μέσα στο βλέμμα σου φιλί
το κορμί του φιλιού στο θολό της βιάσης,
στην ταχύτητα που φωτογραφίζει στο σπαθί το ιπποτικό
τον πυρωμένο δρόμο,
μ’ αλλοπαρμένα χιόνια να κατρακυλούν στον ίσκιο μου,
στα βράδια τα χωμάτινα,
στις πέτρες της συλλογής μου, σαν τον γενναίο άνεμο
στη δίνη της ομίχλης, που παραδίνεται σε πέντε
που τρέχει πέντε, να σμίξει τα δάχτυλα
που βυθίζονται στο μαύρο
μαύρο μια μέρα, μια νύχτα φωνή
η φωνή μου ρωγμή στο φλας του νόστου
επιστροφή στο πόμολο
στον τσίγκο βροχή
δαρμένο στερέωμα το μούτρο κολλημένο στο τζάμι
το βαγόνι καλπάζει, το παράθυρο κλειστό –
κλείστρο ανοιχτό στον ορίζοντα τον τρελό
τρέχουν οι ορίζοντες, κι άχνη σιωπή
Ιερός μονόλογος σε ώρα κραυγής
Πώς τα σινιάλα, οι φάροι, η Ψυχή..
Πώς η βροντή δαγκώνεται στα σπλάχνα της -;-
Κατρακυλούσα πάντα να φτάνω τη σωστή
και το λάθος εκπυρσοκροτεί στην υποτείνουσά μου –
αγέρωχος θάνατος είναι ο Έρωτας
ταξίδι βαγόνι κι οι ράγες καρφί
δεν έχει σύνορο το μάτι
εκτοπισμός της θνητής ιαχής
κι όλα τα άλφα φουγάρα
στον κρεμασμένο ουρανό
στο γλυπτό φεγγάρι
στο άτρωτο και
«μίλα!!!» μια φάρσα τα φώτα της ομίχλης
σκίζεται στ’ αποκορύφωμα της πνοής._/

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

πορεία φωνές























άκουσα τόσες διαδρομές
που χάθηκα στις σιωπές των φωνών τους
μόνο σαν τρένο πέρασα, σα σκαλοπάτι τρένου,
σα θύμησή του σε άγρυπνους σταθμούς -
λίγο πριν το σύνορο,
όταν σαρώνεται το σύνορο με χιονοθύελλα,
πάντα βοράς, που τρελαίνεται το μάτι στην ανάβαση,
που λυγάει και το ίχνος, μια κουκίδα, μόριο δακρύου,
που μόνο βουβό λαχάνιασμα σε πόρτα κλειστή,
να ψάχνω δίχως δάχτυλα την υφή του παλμού της,
το χρώμα της, όταν ανοίγει το άπειρό της,
όταν κλείνει, το χρώμα της ποιο -;-
να ψάχνω το κώμα της, όταν
δεν την χτυπάει κανένας
με μάσκα οξυγόνου η κλειδαριά της
να της κρατάω το χέρι μέχρι το τέλος
γονατισμένος, κρατώντας την ανάσα μου,
να μην προκύψει ξαφνικό.
στην ταφή πάλι ακούω διαδρομές. μέχρι το τέλος διαδρομές.
και οι νεκροί να διαδηλώνουν πάνω απ' τον τάφο μου.
και να παγώνω ψάχνοντας κι άλλο μια κουκίδα επιγραφή.
πορεία φωνές σε σιωπές μαρμάρινες
με χρώμα άχρωμο
και μόνη γνώση ιερογλυφικά καμώματα της θάλασσας, 
που συντρίβει τη θάλασσα -
όμοιος ομοίω -
κι ακούω διαδρομές - πάντα βοράς ο ερωτικός
σε πόρτα κλειστή._


Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

μια σκιά






















δεν είμαι οι σημαίες, ούτε "οι Γάλλοι", ούτε ο Λευκός Πύργος για να φωταγωγηθώ, ούτε η Ακρόπολη, ούτε κάποιος δημόσιος σημαίνον χώρος, για να δηλώνω τη φιλευσπλαχνία μου απαστράπτον.
δεν είμαι ο μασώνος, για να εκφράζω τη φιλανθρωπία μου μοιράζοντας τάληρα στις θρησκευτικές εορτές ή όποτε χρειάζεται να εκφραστώ.
δεν είμαι καν οι κάδοι σκουπιδιών, για να ταϊσω με τα σάπια μου τους πεινασμένους μας.
ούτε εφφέ είμαι να τυλιχτώ χρώματα ή ποιήματα δανεικά, πλασματικών ζωών, να μην κρυώνω.
ένας ασήμαντος περαστικός - μια σκιά, μάλλον γυμνή, που της έλαχε να είμαι με δίχως ζε σουί. και θέλω να κάψω τα κίτρινα φώτα._

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

από χρόνια πενθώ


















Ναι, δεν πενθώ τώρα εγώ! Από χρόνια πενθώ, με την κατρακύλα των μυαλών μας! Με το στοχοποιημένο μυαλό μας! Με την άδεια ψυχή μας! Με το φασισμό μας, κι ας το παίζουμε δημοκράτες κι αγκαλίτσες.
Λαπάδες ήμασταν και είμαστε! Άθλιοι σκλάβοι του συστήματος που μας παραμύθιασε ότι είμαστε κάποιοι - με αμάξι, με σπίτι, με φράγκα, που τώρα μας παίρνουν πίσω, πετώντας μας στο δρόμο. Σε μια κοινωνία ρατσιστική, γυαλισμένη με φανφάρες και "αγιοσύνη". Σε μια κοινωνία υποταγμένη σε τιμωρούς θεούς, σε κοινοβουλευτικά συστήματα, σε προεδρευομένες "δημοκρατίες", σε παιδεία μπάχαλο - του κώλου, να έχουμε να λέμε. Σε μια τεχνολογία ενάντια στη φύση. Ενάντια στη Φύση μας. Δουλεύουμε μαλακισμένα στα εργοστάσια, στις εταιρείες που στήνουν ξώβεργες ενάντια στη Φύση μας! Και πληρωνόμαστε συμμετέχοντας στη δολοφονία μας, και τρώμε τα σκατά μας - που σκατολόγοι προμηθευτές μας ποτίζουν. Σκατολόγοι προμηθευτές διεστραμμένων ηγετών, που ψηφίζουμε. Εμείς, που δεν πιστέψαμε σε ΄μας! Εμείς, που πήγαμε με το ζόρι τα παιδιά μας στα σχολειά της κοινωνικοποίησης σκλάβων, και δεν αντισταθήκαμε! Εμείς, που τεμαχίζουμε τα παιδιά μας, βορά της εξουσίας! Εμείς, οι άθλιοι! Τα νούμερα! Το τίποτα! Εμείς, που αδειάσαμε τη Γνώση μας, για να γεμίζουμε με βοθρολύματα! Εμείς, που πολεμήσαμε κάτω από σημαίες, με ύμνους πατριωτικούς, για να γεμίσουν κι άλλο οι αχόρταγες κοιλιές των δολοφόνων εξουσιαστών! Εμείς, που καμαρώνουμε τα αγόρια μας φαντάρους, για τα στρατά - κρέας στα νύχια του συστήματος, που φιλοδωρεί τη βλακεία μας, να μας ρίχνει στάχτες στα μάτια, να κοιμώμαστε νηστικοί κι άλλο. Εμείς, που καμαρώνουμε τα κορίτσια μας, κουκλάρες και γκόμενες, τσαχπίνες στα κάθε λογής παζάρια - που δε χαμπαριάζουμε για παζάρια και λέμε μόδα της μοδός ή νοικοκυρές στο σπίτι τους. Στον τάφο - σπίτι τους, που γκαβοί είμαστε και δε βλέπουμε.

ΔΕΝ ΠΕΝΘΩ ΑΠΟΨΕ! Μ' ΑΚΟΥΣ; ΠΕΝΘΩ ΠΑΝΤΑ ΚΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΨΩ ΝΑ ΠΕΝΘΩ! Αγωνίζομαι για Ζωή! Έχουμε πόλεμο! Πολεμάω τον πόλεμό τους!

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ αποικίας Ελλάς




















ΕΙΔΗΣΗ ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΤΡΕΧΟΥΣΑ: ξαφνιασμένοι οι βουλευτάδες της Νέας Τρομοκρατίας για το ξύλο που έφαγαν από τα τρομοκρατικά χαϊδεμένα τους.

ΕΙΔΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΡΕΧΟΥΣΑ: ο πρωθυπουργός της αποικίας Ελλάδα δεν ξέρει που να πάει διακοπές το καλοκαίρι: Λέσβο ή Μυτιλήνη;

ΕΙΔΗΣΗ ΤΡΙΤΗ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΡΩΤΩΝ: η Μαργαρίτα Παπανδρέου στα εκατό χρόνια της είπε να σβήσει τη μοναξιά της και να συγγράψει βιβλίο. ο Πάγκαλος έφαγε τον άμπακο σε αυγά μαζί της στην παρουσίαση του τόμου - ευελπιστώ στον επόμενο τόμο να φάνε τα σκατά τους -.

ΑΝΤΙΕΙΔΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΥΧΕΣ:

ΠΡΩΤΗ: Η ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΕΚΚΡΕΜΕΙ ΑΣΥΣΤΟΛΑ μέσα στη "δημοκρατία" της αποικίας.
οι νεκροί απ' τα χέρια των νεοναζιστών πονάνε στους τάφους τους και οι "δημοκράτες" κυβερνήτες μας καλά τους κρατούν τις θέσεις τους στη βουλή των αχρείων.

ΔΕΥΤΕΡΗ: ο πρωθυπουργός της αποικίας που λέγεται Ελλάδα θα πάει και στα δυο νησιά διακοπές: Λέσβο και Μυτιλήνη, για να δει αν κουνιώνται οι βάρκες, αφού ο φράχτης στα μυαλά των σκλάβων και τα κάγκελα παντού επικρατούν των καταιγίδων.

ΤΡΙΤΗ: η Χρυσηίδα Δημουλίδου ζήλεψε μετά την παρουσίαση του βιβλίου της Μαργαρίτας Παπανδρέου στον Ιανό, και σήμερα εκδίδει τόμο χιλίων σελίδων για της μπει στο μάτι.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΓΕΝΙΚΩΣ:
1, η κυρία Δημουλά, που είχε διαμαρτυρηθεί για τον κώλο της που δεν έβρισκε παγκάκι να καθίσει στην πλατεία Κυψέλης, δεν ακούστηκε να διαμαρτύρεται για την κατάντια της χώρας της που έγινε αποικία. ούτε η ποιητική της ευαισθησία, της έφτασε να διαμαρτυρηθεί για τους αυτοκτονημένους συμπολίτες της.
2, περιμένω να ακούσω κάποιον βραβευμένο Έλλην ποιητή να πυροβολήσει το αίσχος που βιώνουν οι αναγνώστες τους, γιατί αυτοί του διαδικτύου (εκτός ελαχίστων στα πέντε μου) γυρεύουν γκόμενες και γκόμενους ή στήνουν πανηγύρια ή ψυχολογικές υποστηρίξεις, ως και αστρολογικές προβλέψεις ακόμη, επί τοις χρήμασι πάντα, και δεν έχουν χρόνους. άδικα περιμένω, ε;
3, το άι στο σιχτίρι γράφεται με γιώτα ή με έψιλον γιώτα;

πάμε για "γαλάζιες ερωμένες":

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2015

αμαρτίες






















Κύματα ασφαλίτες καρφώνουν το ιστίο μου στη μπλε πουτάνα της άβυσσος, φωτιά να μην έχει η θωριά μου και ξεβρακώνονται οι ομίχλες τους.
Τα κρατητήριά τους, σφαγεία υδάτινα στο μακιγιαρισμένο κλάμα κρανίου δουλικών φερέφωνων της εξουσίας.
Στις ρωγμές των βράχων, στ' ατσάλινα δίχτυα μασκαρεμένων κρατικών ψαράδων - φάλαγγες και σκισμένα τα πέλματα μπλαβιασμένων ονείρων.
Βαρέθηκαν οι φιλοσοφίες. Τα σοφά κόκαλα διαλύονται στους ανέμους, κι οι ρήσεις μόνο φουμπού γεμίζουν τις ώρες ανίας των οικιακών λειψάνων.
Τα λόγια μπούχτισαν την ασέλγειά τους και δικάζουν με ειρωνεία και σιωπή.
Στερέψαμε στα κόμματα και στις τελείες, κι οι υποδιαστολές βγάζουν γλώσσα στα πληκτρολόγια, που η κατσαρόλα βράζει βαμμένα νύχια και δόντια τσίγκινα.

*κι οι φίλοι, αφού ξεφούσκωσαν, περιτονίτιδα έγιναν στην κοιλιά του inbox. η γάγγραινα προχωρεί και νυστέρι, έχει κανείς;;;*

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015

προςΠοιούμενοι καιροί
























κι αφού με τόσα ποιήματα που ξεφυλλίσατε,
που αποστηθίσατε και χειροκροτήσατε,
που βραβεύσατε και αναρτήσατε,
που κλάψατε μα και που γράψατε,
κι αφού με τόσα, λαπάδες μείνατε
να σας σέρνουν σα ζώα στα σφαγεία
στη δουλοπρέπεια μιας κάλπης
στα συνθήματα, στα δήθεν ονείρατα μιας χαραυγής,
να πιστεύετε σ' ελπίδες, προσποιούμενοι άνθρωπο,
προσποιούνται ποιητήν οι ποιητές σας
την εποχή που θάβετε τα παιδιά σας
και δεν το βλέπετε, και δε γρονθοκοπείτε
και υποκλίνεστε στο σαδιστή σας,
στον κυβερνήτη σας, στον τρόμο του ξεβολέματός σας
απ' τη συνήθεια της μισής μπουκιάς σας,
οι μορφωμένοι απάνθρωποι, τα ανθρωπάρια των χορών σας,
κι οι κύκλοι κλείνουν χτυπώντας προσποιούμενοι αρχή,
κι οι προσποιούμενοι ποιητήν οι ποιητές σας
χορεύουν μαζί σας προσποιούμενοι έρωτα.

Οι τάφοι ανοίγουν ομαδικοί και δεν προσποιούνται.
κι οι χειμώνες έπαψαν να είναι ρομαντικοί._

Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

Κατερίνα
















ένα πρωί, άνοιξε την πόρτα
- είδε μακριά: οι μπάτσοι μεταλλάχτηκαν σε ματατζήδες
τα σκουπίδια είχαν γεμίσει τα στομάχια των νηστικών
η Πατησίων έφευγε μαδημένη χάος -
και την έκανε. ήταν πολύ ψηλή για να χωρέσει στους κάδους.-

*δεν είναι βία. αποστροφή της ήταν* κι εγώ να φωνάζω: "τρέχα Κατερίνα!!!!"


__________ της Κατερίνας της Γώγου

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

και συνεχίζουμε!








Ευχαριστώ, από καρδιάς, εσάς που με τιμήσατε με την παρουσία σας, κι εσάς που με τη θετική σκέψη σας εκεί βρισκόσασταν, στο ξεδίπλωμα της ποιητικής μου διαδρομής!
Κάθε μου τέτοια στιγμή, είναι ένα μου, ακόμη, γενναίο βήμα στο γύρο του Κόσμου και μέσα σ' Αυτόν. Είναι μια ώθηση δυνατή και μια επιβεβαίωση: ΑΞΙΖΕΙ έστω και για ΕΝΑΝ!

Στις μαύρες μέρες που διανύουμε, "ο Δραπέτης", σαν "Ενδιάμεσος Αντίλαλος" συμπαντικών μυστικών - "Μονομάχος" πάντα ξεκρεμάει "το σκισμένο καλσόν" που ντροπιάζει τον Άνθρωπο, και σμιλεύει τη "Διαθήκη" του για το αύριο των λεπτών.

Ευχαριστώ τη Εύα Λουκάτου, για την Τιμή που μου έκανε, να ερμηνεύσει Κατερίνα Γώγου!

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

"σιγά τα αίματά σας εκδότες..!"


μακριά από τα εκδοτικά ψυχοπάζαρα και τις πάμπολλες λούτρινες ποιητικές φιέστες,

που κλείνουν τα μάτια και τ' αυτιά στις κραυγές του κόσμου, στη μεσαιωνική εποχή που ζούμε,

στη μόνιμη ιερά εξέταση, που υποβάλεται κάθε ελεύθερο πνεύμα.

κόντρα στην κόντρα των καιρών,

η Ευαγγελία Πατεράκη και η Μαρία Ροδοπούλου τολμούν,

σ' ένα ακαταχώρητο σύμπαν δίχως επικήδειους,

να πετάξουν τις δικές τους κραυγές αντίδρασης στον απάνθρωπο συνωστισμό


Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

στο "παραμύθι ας είναι..."




 .....
Πες μου: Μ’ αγάπησες -;-
(Περιπολικά οι αισθήσεις μου
στα ρήγματα του κορμιού σου.)
Ακολουθώ τη ροή σου,
όταν το φύλο σου ρέει –
φύλλα κίτρινα οι αυλές σου,
στις ουλές μου φθινόπωρα.

Πάλι γέμισαν ποιητές τα σπλάχνα μου –
περιπολούν τους κοινοβουλευτισμούς σου
Μεταναστεύεις στον καθρέφτη μου –
Κομμάτια με κομμάτια οι ερωτήσεις μου.
Δεν ακούω -!- Απάντησες -;-
Αίματα που θροούν ανατριχιάζω.

 

"η Αποχή της συνείδησης"



δε σας φταίει η ΑΠΟΧΗ!

η ΑΠΟΧΗ σας έσωσε από την ξεφτίλα των μνημονιακών σας!

45% περηφάνια, κι οι άλλοι ντροπή!

η τροπή σας

μνημόνευσε τη δυστυχία των μυαλών σας, για άλλη μια φορά

στην επικινδυνότητα του τρόμου σας.

ανθρωπάκια της συνήθειας, που γυρεύετε άλλοθι

και ξεσπάτε ζητιανεύοντας το ψίχουλο.

εσείς είσαστε οι συστημικοί του πηγαινέλα

με τα τέσσερα του λίγου σας, που λέτε λεβεντιά και συνείδηση

οι απέχοντες, τιμήσαν τα παπούτσια τους -

αυτά με τη σκόνη του κόσμου
και τις οπές του σύμπαντος
για να απορροφήσουν το βλαβερό
μήπως και σώσουν το αύριο των παιδιών σας

που εσείς γαντζωμένοι στα κομματικά κάγκελα
αναδυόσαστε το γρέζι


Το ΟΧΙ μετακόμισε στην απαξίωση των μόνιμων σουλάτσων σας -
εκλογικό και σπίτι
σπίτι και δουλεία
δουλεία και βόμβα - ατομική στα κρεβάτια των παιδιών σας
όταν ονειρεύονται
κι όταν αγαπούν.

________ δεν είναι βία. πίκρα μου είναι, και ντροπή σας στη ζέψη
των κρατικών μηχανών.
και πιότερο απ' όλα με τρομάζει ο Φασίστας με Σιγαστήρα στην κάνη του!_ ____________

μίλα μου γι αστέρια, σύντροφε! δεν αντέχω άλλο σκοτάδι..!


Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

εισαγωγή μου - αφιέρωμα στις Ρίμες της Μαρίας Ροδοπούλου






















* με αφορμή το νέο της, ηλεκτρονικό βιβλίο: "Υποστολή"* http://issuu.com/850121/docs/ypostolh

Δηλώνει "dark".
Αν την αναζητήσεις, θα την βρεις, να γδέρνει μάρμαρα τις νύχτες - ενώνει το φιλί της με βαθιές φωνές, που δεν αντέχουν οι άνθρωποι ν' ακούν, γι' αυτό τους έγινε η ζωή αποφορά.
Θα την δεις Πολλές - τόσο Μία στην αιωνιότητα των ταξιδιών -!-. Ίσως και μία βαλίτσα μ' ανεμπόδιστα φτερά, στο περιεχόμενο σκουριασμένων κλειδαριών, να νυχοπατά ξωτικό, περνώντας τις οπές, με ξέπλεκη σφραγίδα στο πάντα της Ρίμας.
Ακούει και στο "Μυρτώ" - το κορίτσι που μαζεύει μάραθο αμίλητα, ενώ μονίμως φεύγει και πάντα βρίσκεται εδώ.
Δε φοβάται τις νύχτες να ξεπορτίζει με δαιμόνια, και να τα πίνει χωρατεύοντας τις μέρες τις άδειες που ερωτοτροπούν με το τίποτα.
δεν έχει "πυροσβεστικούς δρόμους", μόνο γυρεύει φλόγιστρα. τότε την ακολούθησα.

_____ εισαγωγή μου στο συνεχές άκουσμα: Μαρία Ροδοπούλου. πάντα την αποκαλώ Ποίησή μου, και πάντα μου χαμογελά.
στους κοινούς μας τόνους, μιλάμε φωτιά _____

τώρα λέει:"οι δυο σου λόγχες σε χαιρετούν. Κάνουν υποστολή Φωτός". http://issuu.com/850121/docs/ypostolh

Ποίησή μου, Μαρία Ροδοπούλου ή και πολλές Myrto Nun σου κλείνω σέρτικα το μάτι.

Προμηθεύς Πυρφόρος