Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

αντάρτικο φεγγάρι

















Μην κοιτάς το δάχτυλο-!-
το φεγγάρι να δεις-!-
Που κατεβάζει ο ποιητής
στη γεωγραφία του ύπνου σου
σελίδα ν' αλλάξεις
στο αναλφάβητο εγώ σου

Και κατεβαίνω κι εγώ
ανυπόδητος
Τι να τα κάνω τα παπούτσια
όταν
μας λείπει το αύριο-;-

Γδέρνω ανώφελες μέρες
βυθισμένες
σε κουτσές πολυθρόνες
και
ξεφλουδίζω τους ίσκιους
που μάραναν τα μάτια τους
Φεγγάρι να σπείρω
μ' αντάρτικους ήχους

Δεν προλαβαίνω
να σου μαδήσω μαργαρίτες -
Τελειώνει ο αέρας
και μελανιάζουν τα οράματα
Μη με ρωτήσεις..."μ' αγαπάς-;-"
Ρώτα μόνο
αν εσύ αγάπησες εσένα..

Κι άκου-!-
Έξω μάχες μαίνονται
Μην κλείνεις τ' αυτιά σου-!-
Η πείνα κουλουριάστηκε
στα σπλάχνα σου
και τρώει τα παιδιά σου
Κι ο γύπας
γαντζώθηκε απ' τη γλώσσα σου
κατασπαράζει τη χροιά σου..

Δίχως παπούτσια
-τι να τα κάνεις-;-
ξεκάρφωσε τα πέταλα του νου σου
και πολέμα
με το φεγγάρι αγκαλιά
για τ' άλλα πρωινά-!-

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

δηλώσεις















Δεν οχυρώνομαι -
βαδίζω τη νύχτα
και μελετώ την καρδιά της
αρπάζοντας με τα χείλη
τους παλμούς της

Να γείρω-;-
ξέχασέ το
δεν έχω περιθώρια -
τα κατέκτησα όλα
δίχως προκαταλήψεις
δίχως συμπλέγματα

Κι εκείνο που
αγάπησα πολύ -
ένα κοχύλι
που τ' ακουμπούσα
στ' αυτί το δεξί -
να μη φορτώσω
το άλλο της καρδιάς
και σπάσει -
που τ' ακουμπούσα
κι έμαθα
τη γέννηση των υδάτων -
έτσι γνωρίζω τέλεια
τη γεωμετρία της ύπαρξής μου
και δε δειλιάζω
να κλαίω μονάχος
ούτε
μονάχος
ν' αδράχνω
νυχτιάτικους ήχους

Οι ήχοι της νύχτας
αποκαλύπτουν
πέρα απ' τα πεζοδρόμια -
αυτά με τα φανάρια
που σ' οδηγούν
στα φαινόμενα -
πέρα απ' τις βιτρίνες -
που αν ορίζουν γιορτές
σε κάνουν
να χάνεις το δρόμο -
και
πέρα απ' τις αγκαλιές
μεσημεριάτικα
στα νυσταγμένα καφέ
των πεζόδρομων

Έτσι
μπορώ να φτάνω
πίσω απ' τους ορίζοντες
έξω απ' τις ορίζουσες
δίχως διαπραγματεύσεις
και
ν' ακυρώνω σφραγίδες
εντάλματα
κατευθύνσεις
νευρικές παραισθήσεις
και ψυχωτικά προστάγματα

Μάρτυράς μου
ο εαυτός
που
κόβει με λεπίδα
τις μέρες -
τι ζωγραφιά υπέροχη
που κλείνει
το μάτι το μετωπικό -!-
Που
τρυπά τα τετράδια
με των παπαγάλων
τα στίγματα..

Ένας ο παρόντας
τη νύχτα μονάχος
με πυρετό σαράντα
κι έλεος τίποτα

Αν πιστέψεις
στο έλεος
αν το θελήσεις
και κλάψεις γι' αυτό..
γι' αυτό
πετροβολώ το κρανίο μου
πριν με λιθοβολήσουν
οι σύνοικοι..

Εκείνο το κοχύλι π'
αγάπησα
μια μέρα θα σπάσει
όταν απόντας θα είμαι
των περιγεγραμμένων κύκλων
Με τα κομμάτια του
θα κοπούν νήματα
κι οι μαριονέτες
θα ξεψυχήσουν στη σκηνή

Κι έτσι
θ' αποκαλύψω
τη δολοφονική απόπειρα
των σχιζοφρενών προεστών
με τα μεγάλα λόγια
και τις υποσχέσεις
των μπαλκονιών
δίπλα απ' τις γλάστρες -
εκεί η μικρή λεμονιά
πιο πέρα η ελιά
κι ένα κυκλάμινο μονάχο
που ξέμενε απότιστο
και μόνο η βροχή..

Και μόνο η βροχή γνωρίζει
το μεγαλείο
της νύχτας
και τη βαρύτητα
των ανθρώπων-!-..

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

ανάσες καπνού ή, η τελική αφιέρωση..















δικό σου


Εδώ

εδώ στο περιθώριο το εξώτερο
χύνει την άμμο
έρημο δικιά σου να φτιάξει
εκεί
εκεί που το πυρ άδειασε στάχτη
μάτια γαλάζια κι ανυπόφορα
στάχτη, γυαλιά και λείψανα
σε προαστίων βορείων πορνείο
η Χαρά...
...μην την πιστεύεις
βιάζει μυαλά
κι ερπετών δηλητήριο στις φλέβες σου
Η καρδιά σου παρούσα
στο δικό σου φόνο -
προμελετημένη συνήθεια
Η Χάρις με την
Πόρτα του χάους, δηλαδή
κι η τελεία ανάγλυφο
στο μέγιστο της έντασης
μια μουσική ανεξάντλητη
...μην την πιστεύεις
μοιράζει καραμέλες
και περίστροφα
υποβάλει απόλυτο σκότος
σε νύχτες έναστρες
που σπαρταρούν τα ψάρια
στα δίχτυα
ανάμεσα στο Χι και στο ςςςςςςςςς

Σςςςςςςςς...
Στο λέω σιγά
στο ελάχιστο της έντασης
ν' απομακρύνεις τη σκόνη απ' τα μαλλιά
δυο μέρες μόνο σου χαρίζει
σ' ένα τανγκό σκιών
χορό με τη σκιά της που ονομάζει..

Σςςςςςςςςς... στο λέω και φεύγω...
Τα βράδια
τρέμει η φωνή της
εκεί που απαγχόνησε τα άσματα
στο κατάστρωμα του ταξιδιού

Και να θυμάσαι
τα χέρια της
που στάζουν αίμα -
έτσι θέλω, λέει -
ζωγραφίζοντας κορίτσια
γυναίκες αδιάβατες
σα σελίδες αδιάβαστες
ήχων νεκρών συνθετών
που προσμένουν το φως...
Έκρηξη ηφαιστείου
η σκόνη, η σκόνη παντού-!-

Τη σκόνη
με λουλούδια της ερήμου
θα σου αφήσει
κι ύστερα
θα κυλιέται στη βροχή
θα κουρελιάζει τα ρούχα της
να σου γράφει
ανάσες καπνού πλοίου που
ναυάγησε τον έρωτα
με το βάρος των νεκρών ποιητών της
να χορέψει, θα πει, ρίμες
στα δαγκωμένα χείλη της

Και άκου
η Χαρά φιλά με ηλιοτρόπια
μην την πιστεύεις
να πηγαίνεις τοίχο τοίχο...
λέγω
κι εγώ..

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

η διαθήκη μου





















Ρωτάς-;-

Τώρα ρωτάς-;-

Έναν αιώνα που άργησα

να φύγω-;-

Έναν αιώνα που μάτωνα

που ήσουν-;-

Εγώ χαμήλωνα τους ίσκιους

πιο έντονα να φαίνεται

που έβραζε το αίμα

Εγώ βουτούσα την πυγμή

στου άνεμου το πιόμα

κι έξω απ’ τις πόρτες των θεών

σεργιάνιζα

κρατώντας τσίλιες

στα χέρια μου

ν’ αρπάξουν τη φωτιά τους..


Ρωτάς για ΄μένα-;-

Να με γροικάς σαν το πουλί

στου ανέμου την αντάρα

και σαν αρμύρα

στα χείλη σου

θαλασσινή


Κι αφού ρωτάς

και θέλεις να θυμάσαι..

θυμήσου με σα δειλινό

που γέρνει στο κορμί σου

Φλεγόμενο να με θυμάσαι

να σου ζεσταίνω την κάμαρη

και να σου σπέρνω όνειρα

Ένα καΐκι να θυμάσαι

στ’ ανοιχτά των νερών

με μια λησμονημένη

φυσαρμόνικα παιδιού

πάνω στις στοίβες με τα δίχτυα

Σκοινί να με θυμάσαι

που λύθηκε απ’ τον κάβο

και σέρνεται

στ’ άγριο το τσιμέντο


Χίλιες πληγές να βλέπεις

σε λάθος κορμί κι αγέρωχο

Μαστιγωμένες μέρες

σε ψυχή μήτρα φιλιών

Δυο μάτια βουρκωμένα

να θυμάσαι -

παράπονο τ’ αδίκου

που ήπιανε τη νύχτα

και σου φέξαν στο σκοτάδι

να μη χαθείς

μη ξεχαστείς κι αργήσεις ν’ αρμενίσεις…


Ρώτα, λοιπόν-!-

Για να θυμάσαι-!-

Στα σκοτεινά

αντάμωνα κορίτσια

Ξημέρωμα γεννούσα τα αγόρια μου

Κι ένα μαντήλι κόκκινο -

φουλάρι στο λαιμό μου

με μαύρα ρούχα

πυροβάτης οργισμένος

Μποτάκια

λυμένα συνθήματα -

τα κορδόνια

Κατρακυλούσα τα βράχια τους

να ΄ρθω να σ’ ανταμώσω

μ’ ένα κλωνάρι πυρετό

του πάθους μου λουλούδι


Ρώτα με-!-

κι αν θέλεις κάπως να με πεις..

Έρωτα κι Επανάσταση

και Προμηθεύ Πυρφόρο

Αυτά έχω ονόματα

Κι άλλα από τούτα

δε θα πω…

Θα φύγω…

Γιατί Εσύ

Εσύ έφυγες πρώτα…

Κι αφού το θες να θυμηθείς…

Θυμήσου με…

με δυο φτερά σπασμένα

που πετούσα


Χειμώνα και Φθινόπωρο

τότε να με θυμάσαι

Αγριεμένη θάλασσα

τρέλα μες το μυαλό μου..

από εκεί ανασύρθηκα

κι εκεί

φλεγόμενος

θα περπατήσω

μια νύχτα με φεγγάρι..

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

έρωτας

















αφιερωμένο


Οι γλώσσες σου

θωπεύουν

τη σάρκα


Τα χρώματά σου

χύνονται

μαχαίρια

στο κορμί


Οι κραυγές σου

σκίζουν
θηρία

την καρδιά


Τα χέρια σου

τρυπώνουν

ψίθυροι

στους πόρους


Τα δόντια σου

οργώνουν

τις αισθήσεις


Το σώμα σου

καίει

δροσίζοντάς με


Καίγομαι

κι ερμηνεύω
τα φαινόμενά σου


Δεν στερεύει η δίψα -

υψούται στο σύμπαν

καθώς

τ' αλμυρό μου
πρόσωπο

καθρεφτίζεται
στο
είναι σου

Δε ρώτησες
για ΄μένα..
Mε άδραξες

Ξετύλιξα
τις ίνες μου
Άπλωσα
τη φωνή μου
Σε κάπνισα
Φύτεψα
τριαντάφυλλο -
τη γλώσσα μου
στο στήθος σου..

Ξαγρύπνησέ με
να γεννήσουμε μαζί
τη φωτιά-!-

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

άδοξα




















Έτρεχες

να προλάβεις
τους αιώνες
κι έγινες
το αντίο
των ανέμων...

Έβλεπες
από μακριά
το άπειρο
κι έκοβες
τα δάχτυλα
ένα ένα -
βρώση στιγμών
που δεν άγγιζες...

Κι έφτιαξες
μια ακολουθία
κενών μηνυμάτων
Τα πεφτάστερα
σχημάτιζαν
όμορφες τελείες
στο τετράδιό σου-!-

Έτσι
έμαθες
την έννοια
του αντίλαλου
κι έχασες
εμένα..

Κι όμως
ήμουν εκεί -
ένα μήνυμα
στη σκοτεινή πλευρά
του μυαλού σου

Όταν το ρολόι
χτύπησε ημίωρο
σου θύμησα
τις θύμησες όλες
κι έφυγα...
το δάκρυ σου
σου άφησα
αντίο σου
στο άπειρο
μιας μάταιης ακολουθίας..