Πέμπτη 28 Μαΐου 2009

επανάσταση, λοιπόν



υπότιτλος:

λίγο πριν την κάλπη (την κάλπικη)



Κι έπρεπε

είπαν
να μεταλλαχτώ
σε ξίφος

Μου ΄δώσαν θηκάρι
να κρύβω τον ύπνο μου
στις διακοπές
της νύχτας -
μες στων ονείρων
την αβεβαιότητα
να μπορώ να δακρύζω
δίχως να φαίνομαι-
τα ξίφη δεν κλαίνε
κι αν κλάψουν
δεν το ξέρει κανείς

Ξίφος
λοιπόν
να
στάζω αίμα
και πύον -
ενίοτε χολή
και φαιά ουσία -
για μια ευκαιρία
στο σήμερα -
να υπερασπίζομαι
το κενό
να βυθίζομαι
στο αντίο

Πριν αποφασίσω
άνοιξα το στήθος μου
στα δυό -
δυό φτερά
μαγαρισμένα κατάθλιψη
καταμέτρησα
και πολυκαιρισμένη Άνοιξη
με βιτρίνα πολυτελείας
σ' εμπορικό δρόμο
πουτάνας πόλης

Άκουσα
να μιλάνε -
μάχη, λένε,
σώμα με σώμα

Πήρε να νυχτώνει
κι έγειρε αγέρας παγερός
στην παλιακή μου
φιγούρα

Άκουσα
τριξίματα πόρτας
που έμπαζε στην άβυσσο

Άκουσα
βρυχηθμούς
πανικούς κραυγάζοντες

Μύρισα αίμα

Δεν είναι ζούγκλα εδώ
σκέφτηκα
είναι ανθρώπων κοινωνία
λίγο πριν
την ανακήρυξη του βασιλιά

Αηδίασα τα κουρέλια τους
τις πλαστικές τους σημαίες
τις υποσχέσεις τους
κι έγινα θύελλα

Και πήρα να ξεθεμελιώνω
τις στέγες τους

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

μην κλείνεις τα μάτια



...μας πεθαίνουν σου λέω
- το βλέπω -
γι' αυτό
μην κλείνεις τα μάτια σου
να προλάβεις
να πεις "σ' αγαπώ"

Αναλώθηκες
μέσα στις σχολές
των αιώνων
Σ' έβλεπα
απ' τα εκάστοτε πεζοδρόμια
να ξύνεις
το κεφάλι σου
με τη μύτη του μολυβιού σου
για ν' αφουγκραστείς
καλύτερα να μάθεις
έλεγες
τα μυστικά
των διαφορών
φυλετικών και άλλων

Αυτοχρίστηκες αστέρας
κι έσπειρες σκοτάδια
για να λάμψεις
Τρύπησες -
με τη γλώσσα σου λεπίδι -
τα μυαλά των ήχων
κι άστεγους
αγγέλους παραμέρισες
για να περάσεις

Μια απ' τις νύχτες των παθών
αγκομαχούσα να σου πω -
μην απολησμονάς τον έρωτα
και μη χαλιέσαι
οι ρίμες είναι κύματα
στη ράχη της θαλάσσης
τι κι όπου ξεβραστούν-;-

Έτρεξες
τροχιά
αγίου φωτοστέφανου
αμήχανα
και
γκρεμίστηκες
σε ματοτσίνορα μαρτύρων
σύνορα ψυχών
που χάραξες

Δεν το ΄πες ποτέ το "σ' αγαπώ"
κι ούτε καν
να το συλλαβίσεις
πρόλαβες

Παρασκευή 22 Μαΐου 2009

μια έμπνευση της στιγμής

(σχόλιό μου σε ανάρτηση της Φαίδρας Fish)

Δικό σου Φαίδρα



...Και μακριά
και βυθισμένος
σχεδιασμένος
χαμένος σε ήχους
που ο ηχολήπτης
δεν πρόλαβε
να κυβερνήσει
σ' ένα μνημόσυνο
αργόσχολης Κυριακής
Δίχως γιατρούς
και δίχως φάρμακα
και γάζες
...Γάζα-;-...
Ίσως
μπορεί και
μάλλον, γιατί
η πολιτεία
ξυπνάει τώρα

κι όλα φεύγουν
(πόσο γρήγορα!)
Πόσο γρήγορα
αλλάζεις τοπίο
Αλλά
μπορεί
και το τοπίο
ν' αλλάζει εσένα
κι εμένα
με εμβαθύνεις

αφού
δεν πρόλαβες
να φιλήσεις
την ανάσα μου


"ΟΤΑΝ ΤΑ ΤΟΠΙΑ
ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ,
ΑΡΓΑ Ή ΓΡΗΓΟΡΑ
ΚΟΒΟΥΝ ΟΙ ΑΚΡΕΣ ΤΟΥΣ" (ΦΑΙΔΡΑ ΦΙΣ)

...Κι ύστερα μένουν
ερημονήσια στον ωκεανό
Πρόλαβα ένα
απ' αυτά
λίγο πριν ριζώσει
στον Ειρηνικό
Το κατοίκησα
κι έμεινα για πάντα εκεί
ερωτευμένος
κι άξιος ναυαγός
Κι αφού δεν έκανα
βάρκα την ελπίδα -
όπως αρμόζει κατά
τα πατροπαράδοτα πάντα
και
τα συνήθη όργια -
ήμουν από πάντα
ατίθασος εραστής της Τέχνης
κι έπραξα τούτο -
να θρέφομαι με δειλινό
και ν' αρέσκομαι
στη σιωπή των ερώτων
γιατί ο ηχολήπτης
άργησε
πολλές μέρες να φανεί
κι έπρεπε
να διατηρήσω στη μνήμη
τη σιωπή των φεγγαριών

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

στο μαυσωλείο



Σταλάζει η απορία

ακαθόριστη
Με ίχνη πόνου
που ξέφυγαν
απ' το μαυσωλείο του νου -
ο νους έπρεπε
να διαφεντεύει την ψυχή
κι έτσι έγινε -

Φοβόμουν πάντα
τη διαρροή των αισθημάτων -
προκαλούν, λένε,
ψυχοπάθεια
με καρκινογόνες προεκτάσεις

Κι άραξα
σ' ένα λιμάνι -
νεκροταφείο
γερασμένων πολυτάξιδων

Μέχρι να πεις τρία -
θου Κύριε
φυλακήν τω στόματί μου -
επετεύχθη το μοιραίο
Έσπασα
την απεργία μνήμης
κι έκανα τις φλέβες μου
διαδρόμους αεροδρομίων
Για να ορμούν οι πυροβάτες
και να μπορώ
να ξεχωρίζω
τις νύχτες
απ' τα συντρίμια τους

Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

για κάποιους

Ο χρόνος γκρίζα με χρωμάτισε κι αδέσποτα θηλάζω καταιγίδες Έιιι, κι εσύ π' αγροίκο μ' ονομάτισες με τ' όνομά μου με φώναξες δε θυμάσαι -;- Αγροίκος είμαι γιατί σκαρφαλώνω σε βουνά που εσύ δεν τόλμησες γιατί παλεύω με ύαινες που εσύ γέννησες κι έχω πληγές πολλές - φιλώ τις πληγές μου τα αίματα με κάνουν καλύτερη- Χαϊδεύω όνειρα κι αισθήσεις προσκυνώ ανθρώπων καρδιές Έιιι, κι εσύ που τερατούργημα με είπες σου χαρίζω έναν καθρέφτη λίμνη να κοιταχτείς αν μπορείς Εγώ ύμνησα παιδιά που ρήμαζαν στους δρόμους Εγώ θρήνησα παιδιά που έσφαζαν στους δρόμους Έτρεξα να σου φέρω τη φωτιά να ξεπαγώνεις τα μελάνια σου την κρύα σου καρδιά Όσοι με είδαν μ' αγάπησαν Εσύ σε είδες;

Τρίτη 12 Μαΐου 2009

δυο φεγγάρια αγρίμια

Αγάπη σου είπα κάρφωσέ με σ' ουρανού τελάρο φεγγάρι δεύτερο να είμαι - φεγγάρι σου Πάνω στα μάτια ματιά σου πάρε με να λάμψω βροχή καρδιά να χτυπώ στην ανάσα σου ν' αγρυπνώ Και μίλησες με βρυχηθμούς καρφώνοντας στον τοίχο το κορμί μου Κι όπως ανέσυρες μνήμες - το παρελθόν σπαράζει στην καρδιά σου - έλαμπα πλανήτης στα όνειρά σου Σε τρέλας στροφή σπάω τις χειροπέδες μου και σκίζω τον τοίχο με γροθιές Γύρισα να σε κοιτάξω αγρίμι- αγρίμι κι εγώ θαμώνες στους ίδιους στίχους στον ίδιο ρυθμό Κι έξω η νύχτα έβρεχε τη μέρα με μια υγρή ματιά Κι η νύχτα έξω δυο φεγγάρια για στήθια της

Πέμπτη 7 Μαΐου 2009

τα χέρια μου



















(ή,

τα φονικά μου εργαλεία

ή,

μάνα, χρόνια σου πολλά)

Έζησα στον κόσμο

σκίζοντας τις σάρκες μου -
ενσυνείδητα περιθωριακά -
να με μισήσω ουρανέ

Κι ό, τι δεν άντεξες
ήταν τα χέρια μου -
φονικά εργαλεία
της χτισμένης ηρεμίας σου

Κι αυτοσαρκάζομαι
κοιτάζοντας το ακροκέραμο
των χρόνων μου των σκοτεινών
που σφηνώνεται στα μάτια μου

Επιστάτης τυφλός
του επιταφίου μου και
των ερώτων
που
μ' ερήμωναν κι άλλο
Άδεια φωλιά αποδημητικών
Κύμα
που δεν έφτασε ποτέ
στο βράχο

Ήρθα αργά
κι ήταν
λίγες πολύ
της μέρας οι ώρες
και
το λάθος έβρεχε
σκυμμένα λόγια

Έτσι
έκρυψα μέσα στα μποτάκια μου
το βλέμμα που σπάραζε στη
σκέψη μου την πύρινη
να χαλιναγωγήσω τη φωτιά -
αντικαταθλιπτική εποπτεία
τραγικού ιατρικού συνεδρίου
μ' ανία της άνοιας
και βλάβη
στον εκρηκτικό μηχανισμό
της αλήθειας και
της κουτσής καρέκλας με
τα γαλόνια
της αρετής των πανάρετων

Αντικατάθλιψης διαλέξεις
με ξενύχτισαν πολύ
και
πλάνεψαν την υστερία μου

Όμως σας λέω ξανά
σκύβουν τα λόγια

Κι εσύ που δε μ' άντεξες
με γειά σου και χαρά σου
Εγώ θα χορέψω
στην πορεία σου
Κι εσύ
που λάτρεψες τα χέρια μου
με πόση αρρώστεια
θα πίνω στην απουσία σου

Όταν σκουριάζει το όνειρο
σφαδάζουν τα παιδιά
Λούζομαι στον ιδρώτα μου
γιατί γνωρίζω -
η μέρα η καλή φαίνεται
με το πρώτο κλάμα
και την πρώτη αντίδραση
της επίτοκης γυναίκας

Μάνα, χρόνια σου πολλά

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

βράδυ ήρθες

Πλαγιάζω δρόμος νωπός με στίγμα λυγμού Τα πεζοδρόμιά μου - ίχνη φτερών κι η άσπρη μου η διαχωριστική μου γραμμή ανάμνηση γεωμετρικής λατρείας και ιατρικών γνωματεύσεων Στο σώμα μου ασελγούν υπνοβάτες από έναν κόσμο ανήθικο επιτηδευμένα ηθικό Στα μάτια μου χτίζουν τάφους αγίων και αγγέλων Πάνω απ' την κατεδάφιση όμβριων υδάτων μου στερούν την πρόσβαση στο κέντρο της γης Ώσπου ένα βράδυ ήρθες εσύ και αποφάσισες να με περπατήσεις πάνω απ' τις εποχές μου Αγνόησες τα μνήματα και τις ρωγμές τους κάδους απορριμάτων στα πεζοδρόμια φίλησες το διάβολό μου στο στόμα και πήρα να φλέγομαι Τότε ήταν που άλλαξα πλευρό κι αγκάλιασα τους φανούς των πεζοδρομίων μου

Σάββατο 2 Μαΐου 2009

στη μπόρα



Θα μου πω αντίο

σε μια περαστική μπόρα
λίγο μετά
τη συντέλεια του κόσμου
λίγο μετά που
μάτωσε
το χέρι της καρδιάς
στον καρπό του καρπού
που παραμέλησα
Ανάμεσα
σε πτώματα ερπετών
που δυσοσμούν ανυπόφορα
Ανάμεσα
σε γκαζωμένες διαστροφές
Στα
παρασκήνια
των καιροφυλακτούντων
Στα
προπύργια
της ερημειάς
Και στο άλλο
που ακόμη δε γεννήθηκε ή,
που γεννήθηκε δίχως
να γίνει αντιληπτό

Κι εσύ μη γελάς!
Δεν έμαθες ακόμη να γελάς
Κι αυτό το βράδυ
να το θυμάσαι