Υπότιτλος: "...Ίσως νάναι κι έτσι..."μικρό αφιέρωμαστην Κρητικοπούλα συγγραφέαΡίκη Ματαλλιωτάκηγια το βιβλίο της:"στων μελτεμιών τις ράχες"Πάντα μα πάνταήμουν εγώ...κι ο ... άλλοςΚι άλλος ... μ' έκαψεγιατίμα γιατί...έκαψαν την ανθρωπιά μαςΤο λυρικό μας όνειρογια μιας αγάπης φιλίΣου χάιδεψα το αγόριΤο ένιωσα μεξέπλεκα μαλλιάστην καρδιά του μώλωπεςαπ' τα σκουπίδια του κόσμου μαςΤον βρήκα δραπέτη μουδικό μου δραπέτηόχι δειλόμα συντρίμιμέσα στον σκουπιδότοπο του χάους μαςΜέσα στην ανυπόφορηεξέλιξη του άκοσμουπεριβλήματός μαςΤον χάιδεψαόπως χάιδεψα τοδραπέτη μουόπως ... εμέναεκείστην κατρακύλα των γιορτώνπου εστιάζεται το φύλοΈχει ο Έρωτας φύλο -;-Η Αγάπη έχει φύλο -;-Το Όναρ -;- 'Εχει φύλο το Όναρ -;-Έτσι χάραξα εγώτο δικό μου δραπέτηκι όταν απέδρασε απ' το κελί τουτον ανέτειλα Ήλιο λαμπρό -!-Δίχως φύλοο Έρωτας στάζει προσευχή στο Άπειρο των Απείρωνκαι λατρεία πύρινη -!-Ασυννέφιαστος ουρανόςσε ασύνορο σύμπαν -!-Φίλη μου, Ρίκη,φιλώ την Ψυχή Σου!...συνοδεύει ο Τζ. Πανούσης με:"ένα τραγούδι για το χειμώνα"
Χώρεσα όλους τους νεκρούςσ' ένα μπουκάλι -θύμηση από χρόνους ακριβούςδιαπαιδαγώγησης στρεβλήςως για τα δειλινάπου τα ΄βλεπα ζωή μουκαι τα ΄δειχναν ξένα μουΈξω από προσκλητήρια -φοβήθηκα τις παρουσίες -στο παρόν πάνταανατριχιάζει η καρδιάκι αυτός ο νους -ο νοήμων φευγάτος μου -είπα απών-!-Να μην εισχωρήσει στο γέρμα μουκαι λησμονήσω να σκίσωεμένακι αφήσω μισοπλήρητη γυάλινη συσκευασίακι αρχίσω τους χορούςΜου χώρεσα -!-..Χώρεσα κι εγώ-!-Τελευταία μουηρωική πράξηόπως τα είχα μάθειαπ' τον καιρό τηςεπιστράτευσηςτων ελπίδων μου -τότε πουμε στρατιωτικούς
χαιρετισμούςμου ξερίζωναν το
χαμόγελοπίνοντας ένα ποτήριγάλα ζεστόκι έλεγαν μεγαλώνω..Κι ενώη αριθμητική μουάπταιστη κυλούσεστα εγκεφαλικά μουτα επίπεδακι η γλώσσα έρεεστου αρμαγεδώνατην αποκάλυψηέπινα το χαμό των δειλινώνθηλάζονταςτη γέννησή μου..Όλους τους χώρεσαστο κλεμμένο μπουκάλιαπ' της ελεύθερης αγοράςτο ξεπούλημαΚι αν έμεινεκάτι στο δρόμο μουείναι ένα μαχαίριγια το τέλος μουπ' αγέραστοθα χαράξει την καρδιά μου για να αρχίσωμ' έναν ακόμη έρωτατην πορεία τηνατελεύτητη -αρχή των αιώνιων δειλινών -στον κόσμο τηςμνήμηςπου αιώνια φλερτάρειμε την ποίησητων ρυθμών μου..Και θα το πιώκαι θα πω κι ένα τραγούδιγια ν' αφήσω την αύρακαρφίπάνω απ' τη θάλασσαπου πέλαγο Κρητώνοι Κριτές μουονομάτισαν..συνοδεύει η Ελευθερία Αρβανιτάκη με :το "παράπονο"
"Στη γωνία-;-"Στη γωνία.."Δίχως φιλί-;-"Με πανοπλία"Τα πλοία-;-"Γονατίζουν στα βράχια"Κι οι τοίχοι-;-"Γονατίζουν οι τοίχοι"Δίπλα απ' το σινεμά-;-"Σφυρίζω κλέφτικα"Άδεια-;-"Ναι-!- Αφού σαπίζουν τις νότες.."Να είναι νύχτα"Σκοτάδι της κόλασης"Θα μετρήσω τις μοίρες-!-.."Δε θα βρεις το ρυθμό"Ασφυξιογόνα θα έχει-;-"Βενζίνη και πάθος-!-"Τα όνειρα-;-"Κρανίου τόπος"Καταπίνω σπαθιά-!-"Δεν πονούν τα κορμιά-!-"Κι ο θεός-;-"Μπεκροπίνει στο σύμπαν"Κι αν χάσω τη γεωμετρία-;-"Θα ξεχάσω ότι ήρθες"Στη γωνία λοιπόν"Προχθές, που ήσουν ίσκιος-!-"Δίχως φιλί-!-.." Δίχως κορμί..."Επικήδειος-!-" Κατοικίδιος σαν εαυτός-;-...συνοδεύει η Ρίτα Αντωνοπούλου
με: "αυτή η νύχτα μένει"
Ποιήματα στερεωμέναστα πόδια τηςΦωτιά στα μεσούρανατων συμπάντωνΜετανάστης βροχερόςκαιρός τις αργίεςαποχή τοκετώνΔαγκωμένα τα χείληαπό γέννες αρχέγονεςΨήγματα σήψηςτις στερημένες μέρεςΝερών θύμησηχτες και πέρσιΧρώμα της θλίψηςμούχρωμα και βοριάςνα σκουριάζουν τα σίδερατα δόντια να τρίζουν φυγήΆστεγος έρωταςτα πόδια ανοίγειξεφεύγουν τα τρέναχαιρετάς με κλειστά μάτιασε βλέπει το παράπονοΆστεγη αγάπητα δάχτυλα μαζεύειχαζεύει μετρώνταςκεραυνούςΠως ν' αγκαλιάσω-;-αργούν τα πλοίαλιμάνια να πιάσουνΔεν ντρέπεται το φεγγάριφιλά τις αμαρτίες απρόσκλητα παρεμβαίνειστις νύχτες μουΆυπνες νύχτεςσκουπίζουν με τα μαλλιά τουςτον ιδρώτα μουΑποφάσισα καικόβω το νήμα των σιωπώνφιλώντας το διάβολοστο στόμαΤο στόμα μου αλμυρόαπό βροχή που ξελόγιασετις λέξεις μουλέξεις μου -αποτύπωμα ανάγλυφοστο γλυπτό θησαυρό σουΆστεγος έρωταςκαβαλάρης του ύπνου μουΆστεγη αγάπηερωμένη των παθών μου-!-..
συνοδεύουν τα Διάφανα Κρίνα
με : "έγινε η απώλεια, συνήθειά μας"
Απόγευμα επικαιρότητας
Νωπές ιαχές -
ενοχές σου
Με τριήρεις
π' απόκαμαν
να σηκώνουν πανί
Ψαροκάικο εγώ
σ' αφρισμένο καιρό
Τυλίγω με γάζες
το κατάρτι μου -μη μου φουσκώσει
με τα αίματα και
μου γείρειΠαραμερίζω
τα φύκια με
τα χέρια -
μη τυλιχτούν ξανά
στη μηχανή μου
και γατζωθεί
στα σπλάχνα
της θαλάσσης
Κλείνω τ' αυτιά
και τα μάτια κλείνω
Νιώθω το
ποίημα με την αφή
Δεν ψαρεύω -
Ξεγελάω τους
ένστολους
φρουρούς σου
Τρόπους σπέρνω
αποφυγής των
ειδώλων σου
με μια στάλα δίψας -
είναι αρκετή να
γκρεμίσω το
θρόνο σου
Θυμάσαι, ε;..
του βιασμένου
οι λέξεις γεννούν!
Κι οι
εφημερίδες τοίχου
αναρτώνται τα βράδια
Επικηρυγμένη η
καρδιά σου σε
διαδηλώσεις που
δε διαλύονται με
χημικά πολέμου
Και, επίκεινται
μαινόμενες εξελίξεις-!-
Η πείνα των
θυμάτων σου χύθηκε -σπλάχνα ζεστά -
στα κρύα
πεζοδρόμιά σου
Θυμάσαι, ε;
Εκεί που
σκόνταψες
πάνω στο
σύνθημα με την
πυξίδα να δείχνειτο παράθυρό σου
Κι εκεί που
κάλπικα παραληρούσες
για ευλαβική προσοχή
Κι απόγευμα επικαιρότητας
με συλλογή ποιημάτων
έξω από ανθολόγια -
αυτά
ξεγελούν το Όνειρο
Ποιήματα τοίχου για
τους πιστούς -
αλλοπαρμένους που λες -
της Αγάπης
Ποιήματα
στημένα σε
συναρτήσειςανεξίτηλων φιλιών
μεγάλων εραστών
των στίχων
Πώς συρρικνώνεται έτσι
η Άνοιξη στο
μπαούλο του χρόνου;...
Τώρα
οι αγκαλιές να
ευωδιάζουν
νυχτολούλουδα τ' Απρίλη-!-
Το βράδυ, λοιπόν...
Θα με διαβάσεις ξανά
το πρωί
και
κάθε πρωί
θα με διαβάζεις
συνοδεύουν οι Pink Floyd με:
"Hey You" - The Wall
Θα σου φέρω λουλούδιανα γιορτάσεις ξανάνα γιομίσουν φιλιάοι κάμαρες της ψυχής σουΜη μου κλάψεις-!-να γελάςΑχ-!-να τον κλέψω το χρόνονα μ' αγκαλιάσεις..Και σου αφήνω λουλούδιαστο ανήλιαγο μνήμαμε ησυχία μεγάληστα νύχια πατώνταςμη μου ξυπνήσουν οι νεκροίΚι εσύ κοιμάσαι-!-Σ' είδα στο όνειροΜου έπλεκες πουλόβερ- μαύρο σου είχα πει -και στράβωναν οι ρυτίδες σουγύρω απ' τα χείληΉρθε ο Μάης μάνα μουκι η φύση λένε ξύπνησε..Μα δεν τη βλέπω χώρια σουτυφλώθηκα και νύχτωσαν τα χρώματανιώθω βαρύ ΧειμώναΚαι σέρνομαικι αδειάζομαιλιποθυμούν τα χέρια..Μα λέω πριν φύγωνα σε ξυπνήσω απαλάκαι να σε φέρω σπίτιΝα σε γιορτάσω εκείεδώ ο θάνατος μυρίζειΞύπνησε-!-Κι έλα πάρε μεκαι πιάσε μου τον ώμο-!-Δεν το αντέχω μακριάνα σ' έχω από το δρόμοπου μ' άφησεςμ' ένα λυγμόκαι μια καρδιά λυμένη -σαν τα κορδόνια μουπου σέρνονταιστα βρώμικα τσιμέντα..Ξύπνα-!-Είμαι εγώμε δειλινά στα χέρια-!-..
Κι εκεί πουγια αγάπη έκλαιγεςΠροκρούστηςτων αισθημάτων μουμεταμορφωνόσουννα με νοσηλεύειςξανά και ξανάστο νησίτων παραισθήσεών σουκαινα διατηρείς σε ράντζομόνομια σάρκα αδειανή -παρερμηνεύοντας έτσιτην ύπαρξη του
φάρου στη βραχονησίδαμέσα στη θάλασσατων φιλιών μου..
Σήμερα...τίποταΤο αλλούπου κυματίζειμεσίστιακι ένας χαιρετισμόςβουβός προσωπικόςκι ίσωςπαρερμηνευμένοςαπ' την ιαχήτην πολέμια..Κρεμασμένοι τοίχοιστην υπόφυσητου εγκεφάλουστάζουν υγρασίααπό εκτόξευση ορμονώνμε διέξοδοτην πληγήαπό τη σφαίραπρόστυχων μηνυμάτωνστις ριψοκίνδυνες ορμέςτου αιώνιου έφηβουΔε μιλούσαζητούσα κλίνηνα ξεκουράζωτη φαντασία μουκαι να εξοστρακίζωτην αβεβαιότηταΝα αποδιώξωτην επιβαλόμενη επισφάλειααπό τις πρώτες ημέρεςπου φώλιασαν στην καρδιά μουΚι ίσωςτο άλαλό μου εγώπου πάντα κρατάτο εισιτήριο επιστροφήςακατανόητης πορείαςμέσα στον ακατανόητο καιρόνα είναι πάνταένα φαινόμενο αινιγματικό..Να έχω πάντατο βιολί μουκαρφίτσα στο στήθος -μόνο αυτόδόξα μου και τιμήδικής μου παρεύρεσηςστη συνάντησή μου -αυτή τη ληξιπρόθεσμη -με τ' όνειρο..Μόνο αυτόκαι κρατώτις παλάμες ακέραιεςγια τις άλλες γειτονιές
Αμετανόητος καπνιστής
του ερωτικού απόλυτου
βυθίζω τις τελείες και
τις παύλες
για να κρατήσω
δικό μου δίδαγμα
το περιεχόμενο μόνο
απ' τις παγίδες
της νεκρής φύσης..
Παρακαλώ αναμείνατε-!-Γενικώς αναμείνατε..Στο ακουστικό σας -κρατημένη κλήση -Στο κρεβάτι σας -κρατημένο τ' όνειρο -Στο θέατρο -κρατημένη θέση -Στο στοστο..Στο δρόμοκρατημένο πάρκιν-Και θεές κρατημένεςστα καπώ της διαφήμισης..Γενικώς αναμείνατενα βουλιάξουν οι λέξεις σαςστα σύρματαπου τρυπούν τα μυαλά σαςΣτην υστερία σας μέσα -σα σειρήνα που τσιρίζειστο παραβιασμένο εγώ σαςΣτις πτυχές των ένδοξων ημερών σας -εκείνων μετους προγόνουςπου σοβαροίβαραίνουν τη γενιά σαςΣοβαρός να κοιτάζειςτα πλούσια στήθη..Φυλαχτά δεν υπάρχουν καρφωμένα στο δέρμαΚι αν φιλήσεις το είδωλοθα αιμορραγήσει ο εγκέφαλοςτο γεννητικό το σύστημαθ' αποδιοργανωθείκι η παρουσία της ποίησηςμάταιη και τρελήΠαρακαλώ αναμείνατεδαγκώνοντας τα χείλη σαςΗ γλώσσαας κυλήσει -έτσι νεκρή που είναι -ούτε για γλύψιμο τώραδεν κάνειΚι οι περιπέτειες...ένας ύπνος ακόμημ' ένα στεντόνπου ξέμεινεαπ' την εποχή του πανικούΓια τ' άλλα δεν έχω λόγο..Στα υπόγεια οι χαρές -αλυσοδεμένεςμη φύγουνΤο κίνημα όμωςκαλά κρατεί..Η ισότης επετεύχθη-!-Παρερμηνευμένα συνθήματαώσπου να καεί ένα τσιγάροΚι ο ήλιοςπίσω απ' τους καπνούςαναδύεται άτρωτοςμε στραβό μαγκιόρικο χαμόγελο-!-Εμείς κλεινόμαστε στους κύκλους-!-..Κύκλοι παντού-!-Μέχρικαι στα βλέμματανα μη χυμήξουν και φύγουν μακριά..Καιγενικώς να αναμένουμε-!-με τις αλυσίδες στα χέριαμη μας πετάξουν οι λέξεις..Και μόνο καθ' υπαγόρευσησαν καθ' εικόνακαι ομοίωσητηλεκατευθυνόμενων πραγμάτωνΤο κάρο του δήμου πλήρες - κάποιες αξίες κάποιοι παλμοί και μια λατέρνα ξεκούρδιστη σαν πυρετός του τύφουΚαι μη μιλάς για θάλασσα-!-Κι ο Μάης αυτοκτόνησε -
ακάνθινα τα στεφάνια-!-..
Ευθανασία στη σκέψη σου κάνεκαι πιάσε πάλι τον κασμάτις πέτρες να σπάσειςκαι τις πέτρες να ξανασπάσεις..
Σίσυφος είσαιγι' αυτό...το διάλειμμά σου τέλειωσε..