Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

συνταγές απολίτικες














η συνταγή της Ημέρας:

ανακατεύεις παρωδίες, ορμήνειες για πυρετούς και πονόλαιμους, ψυχοβγαλτικές εντολές, στιχάκια ημερολογίων, συλλογή ούρων επί 24ωρου βάσεως, ζωές καθημερινής επιφάνειας με ένα τσακ ζαχαρούλας - ίσα για να σπάει το ξυνό του μείγματος. επί μια ώρα καβουρδίζεις νταντέλες και φούμαρα, περιχύνοντας σαμπάνια - ολόκληρο το περιεχόμενο του μπουκαλιού, με μισή μεζούρα κονιάκ της παρηγοριάς -, βάζεις το δάχτυλο _όχι στην πρίζα_ στο αυτί σου - συλλέγεις το κερί του ακουστικού σου οργάνου, μετά μπήγεις το δάχτυλο στο μάτι του λαού σου, πετώντας του το μάτι έξω, χτυπάς ένα αυγό από αλανιάρα κότα - για την αναρχία της τέχνης σου (σημάδι του καλλιτεχνικού σου ταμπεραμέντου), σαλιώνεις τη χούφτα σου και αυνανίζεις τη φαντασία σου (δεξιά χούφτα, με την αριστερή μουντζώνεις τους χάνους σου), πεοθηλάζεις τον καιρό - στην αιδοιολειχία της συνταγής εκτοξεύεις πανηγύρια -, κάνεις το σταυρό σου και πεθαίνεις ατρόμητος, έχοντας πράξει το ανέφικτο: εκδότης "λογοτεχνικών αριστουργημάτων", με περιοδική τρέλα.

οι καιροί κατέρρευσαν, κι η χώρα πεθαίνει. Εταιρεία Ελλήνων παπαρολόγων. όσοι πιστοί προσέλθετε. η μύηση είναι ανώδυνη, και το fb διαφημίζει ασταμάτητα. καμπαρέ βλήμα
*η βροχή, μου απιστεί και τρελαίνομαι*

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

πνευστά ανυπόταχτα

Πυρρίχιος κρατιέμαι πνευστός
και αδυσώπητη Νύχτα μου δίνεις
σε τρέμουλο της φωνής σου, πριν το φόνο μου μαχαίρι,
γιατί τα θέλησα Πάνας, σε ανυπότακτη τελετή ζωής,
αναρχικός δύτης στου κορμιού σου το σπάραγμα,
σκίζοντας κατασκευασμένους βατήρες,
ενώ μετρούσες τα δάχτυλα
- δέκα και ξέχναγες τα κεριά μου που έλιωναν.
Το κοίταγμά σου κενό
στο κοίταγμά μου κραυγές ανυπόδητες
Και να πίνω "θέλω" και να μένω γυμνός
στα μαστίγια των φόβων σου
Να ξεκουμπώνεις με ταχύτητα σκότους τα μάτια μου
εξοστρακίζοντας τα φιλιά μου.
Μαχαιρωμένο σκυλί σε επτά ουρανούς
σταματώ να γρυλίζω. Δεν απορώ.
Τετραπληγικές οι κλήσεις σου
κι η γλώσσα μου ανείπωτα υγρή στις μνήμες των παρακλήσεών σου
να τινάζει τα γράμματα αστέρια στους αιώνες,
κι εσύ να μένεις σκισμένο δέρμα,
από πολυχρησία φοβική.
Σφαδάζουν τα εννιά κορμιά μου
στο φόνο μου το δόλιο
κι η υπεροψία σου σε βάση σαθρή,
ακόμη μαχαιρώνει αιθερική σκιά -
τον αιθέρα μου στη φυσική σου αύρα
να τρακάρω το χρόνο
και να μένω κέδρος
για Σένα, στην κόλαση των συμπλεγμάτων σου,
επτά του Νοέμβρη, ελάχιστα πριν το τρένο σαλπάρει.