Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

απεργία



















Από το
διατασσόμενον έργον
α π ώ ν
υπό μανίας ανατροπής
της εξ
ουσίας παρεμβολής
επιβολής
ποινής θανάτου..
..σε στάση
από της
κόκκινης γραμμής
στην
παρά του

μετά ορίου
καταδίκη

με κρόνια θέση
ασθενή
διά της
εισροής
μικροκυμάτων
σε
εγκέφαλο υποτελή
για
πλήρη δουλεία
και ασυνείδητη
λατρεία
των μαύρων
δυνάμεων

που
καθορίζουν τα "μη"
στη ράχη
εμβρύων

με τη
σφραγίδα

του αίματος του
φόρου της
εφ' όρου ζωής...

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

η ρώμη του οίστρου




















Ποιούς θεούς

ήρθα να ανταμώσω -;-
Ληστεμένα φτερά
πανάκριβα μάρμαρα
και φαντασία βουβή -;-
Κωφάλαλες λέξεις
στιγμών θριάμβου
κάτω από
πυγμή αιμάτινη -;-

Συμπλέγματα
διαστροφής
μέσα σε
λίμνες γαλάζιες -
Να ξεγελούν
τους ουρανούς
με πλακόστρωτα -
οπτασία
στερημένων χειλιών -
του νου χειλιών -
από φιλιά φωτιάς
άσβεστης φλόγας -!-..

Μέτοικοι θεοί
στολίδι πλατείας
αφού η πόλις των
έφραξε
από πομπή νεκρική
και μοιρολόγια
κάτω απ' τη
σπάθα της
προδοσίας..

Δεν ήταν δικός μου
ο θεός -!-
Θεός ουδένας -!-..
..Στα πόδια τους
κυλά το χρήμα
κι αναβλύζει ντροπή -!-

Βιτρίνας θεοί
σκαλισμένου πριν
στο τώρα του
θέρετρου..
αφού η πόλις των
τους άδειασε..

Γλίστρησα
και κύλησα
νόμισμα...
νόμισα όναρ -!-..
και μπουσουλώντας
γύρισα...

Να κλειστώ -
να εγκλειστώ
σε καπνιζόντων
πτέρυγα -
με πτερύγια
λεηλατημένα..

Στο κελί -!-
Στο κελί μας
αγάπη μου
κάνε με θεό -!-
Απόψε
θεός να γίνω
να νυχτώσει
και να ΄μαι
αστέρας σου -!-..

Μόνο γι' αυτό
άξιζε το ταξίδι..

Των ποιητών ο
οίστρος
με ακολουθεί
όπως
η πόλις
οι πόλεις
η πόλη
κι οι
πόλεις
που ξεπάγιασαν
τα όνειρά μας
να σβήσουν τις
ακοίμητες τις
φλόγες μας -!-..

Περπάτησα
πάνω σε αίμα πολύ
κι έφτασα
στην αγκαλιά σου
νικητής απορημένος
ποιητής αλλοπαρμένος...

...και
μόνο γι' αυτό...
το ταξίδι μας άξιζε -!-

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

το λευκό ... Όλον

Το Όλον - τίποτα - σε νου διαιρεμένο και μετέωρο Σε νου - κουρσάρο του ζειν Τα πάντα Εσύ -!- Αυθεντικό της ολότητας Βιώνεις σήψη χρόνων κάτω απ' τις ερπύστριες και τα χρώματα τα επτά Επίπεδα επτά - αριθμός υπέρβασης - απόβασης στο Άπειρο -!- που οι αισθήσεις βάλλουν αφού εφημερεύουν σε τυφλό νοτιά.. Εγώ μελετώ Δεν αναγιγνώσκω καταδίκες Μελετώ σπίθα βλέμματος με βλέψη ευθυτενή κι απροσμέτρητη Δεν αποκρύπτω -!- ΘΕΛΩ! Και δύναμαι! Ανά τους αιώνας ΔΥΝΑΜΑΙ με δύναμη αιολικής ενέργειας παραμερίζοντας το παλίμψηστο πάμπολλων ημερών που αναγεννάται η φθορά.. Δεν ημερεύω -!- Πάλλομαι -!- Σιωπώ κι αγγίζω πάντα τα φαινόμενα κι αναδεικνύω κραυγές μαινάδων στα όρη λατρείας της αμπέλου και των χορών - Της μέθης όταν συναντά η ορμή τον ποταμό και ξεφαντώνουν τα νερά -!- Έτσι νοήμων πλέον αναρριχάσαι στο υπερκόσμιο το όνειρο των παιδιών -!-.. - Λευκή φωλιά του φεγγαριού αποικία του μυαλού σου ορίζεται με το ουράνιο τόξο να μεγαλουργεί στο ιερό της νέας σου ακρόπολης.. 

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

υπάρχει Έρωτας!





















Κι αν μιλάς

δεν ακούω
Τρέχω -!-
Να μη με συναντήσω
Να μη σωθώ
και μείνω νεκρός
σε ίσκιους έντονους
και νυσταγμένους

Κι αν
λες..
άψυχες οι λέξεις -
αγκίστρια
που κρέμονται
στα χείλη σου
τα δαγκωμένα

Αρνούμαι
να κρεμαστώ ξανά
σε χείλη που
ξέβρασαν ψέμα
και ψέμα...

Τρέχω -!-
Δεν έχω τρένα εγώ
μόνο σταθμούς
με ρολόγια ξεκούρδιστα
Ξεχασμένους σταθμούς
δίχως βαλίτσες
κι αποχωρισμούς..

Χαϊδεύω εκεί
τις αναμονές
με γοργές κινήσεις -
μη μείνω
και λησμονήσω
και με βρω
ραγισμένη απόλαυση
της ατολμίας σου

Ένας ήλιος
στάζει
αίμα
λάβα
και..
πληρωμένα
αγγίγματα

Και τρέχω
σε ράγες
προπολεμικές

και
γι΄αυτό και
μόνο
δικές μου

Νόμιζα
ασυντονισία
και είδα
φιλί
και φιλί
και φιλί..

Από παιδιά
άγνωστα
με φύλο ουδέτερο
Πως πάντα
με καλούν
τα φύλλα
ουδέτερων εποχών -!-

Τρέχω -!-
Με αγκαλιές
ξένιες
και υγρές
από ιδρώτα
που με αφήνει
άφωνη
και άφωνο

Έτσι κι αλλιώς
το βλέμμα μου
τα βλέμματά τους
τραγουδούν
Κι οι
σιωπές μας
ερωτεύονται

Τρέχω
σε κήπους αμαζόνων
που σαϊτιές
και οργασμοί
και...
κυλούν αφές
σχηματίζοντας
κορμί

Εκεί
χαϊδεύω πλήκτρα
συνθέτω
και είμαι -!-
Νύχτες είμαι
κατά της νύξης
το πέλαγο
με τη γλώσσα
να τρέχει
μαζί μου
συντονισμένα
πλην
κατασκευασμένου
συγχρονισμού

Με τη γλώσσα
να κυλά
σε βουνά
ηλιοκαμμένα
να γεύεται
τον Έρωτα
του
Παντός -!-

Πάνας
σε μεθύσι άγριο
με
αλκοόλ συσσωρευμένο
στο μυαλό μου -
εκ γενετής
παράταιρη
και παράταιρος
αντικοινωνικός
στη λησμονιά
των πυξίδων

Οίδα
και
είδα
κι αν μιλάς
δεν ακούω -!-
Σκότος
οι ήχοι σου
οι στίχοι σου
έρεβος
και
πως ταιριάζει
στο πολύ
που απέφυγα-!-..


Στο τέλος...
άρχισα εγώ -!-..
Με πρόλαβαν
στην καινή μου
έξοδο
"Μη μας φεύγεις -!-"
μου είπαν -
αλληγορία
του..."σε θέλω"..
Και σκαρφάλωσα
με πάθος
το πάθος
...
μιας νύχτας
που χίλια μάτια
κόχλασαν
το αίμα μου -!-
-Βαθμοί εκατό
και άπειροι ακόμη-
όταν άρμεξα
την αλήθεια
και ήπιαμε
Ζωή -!-

Πόσο μέσα μου
ο κήπος ο αγέραστος
των αμαζόνων -!-

Κάθομαι
επιτέλους
σε δέντρου κορμό -
μέσα
λυσσομανεί ο καιρός
χυμοί και χυμοί -!-..
Κάτω απ' τη σκάλα
κάθομαι -
απέναντι η Λίμνη
και το κορμί

...
κι όταν όλοι
θα
λένε ότι
λιποτάχτισα...

κι ανάθεμα θα
κράζουν...

...Στον κήπο των
αμαζόνων

εγώ
πίνω την
αιωνιότητα

λαξεύοντας
επιδέξεια τον

Έρωτα
που είπαν
αμαρτωλό

και
λέω Πάντα ... συν...

...σύμπαντα -!-

...μια Νύχτα
Άγια.. που
εσύ
πήρες την
κόλαση
πάνω στον
τοίχο του
κελιού σου
με τη δυσωδία
πρόστυχων ορμών
εγώ γεύομαι
τα
Πάντα -!-

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

κίτρινη εξομολόγηση















Απάγκιο
σε κίτρινο φιλί
φανοστάτη -
προστάτη
μέρες
μαύρης βροχής
σε αναπάντητα
γιατί
εν όψει τομής
σε δάγκωμα σκορπιού
τρύπιων αισθήσεων -
που ξεφεύγουν
οι λέξεις
όταν
απαγγέλεις
όρθιος
χτύπους καρδιάς
με
αναλόγιο σπασμένο -
σκλαβωμένο
ντροπή
και
τρέπεται σε φυγή
προσευχή
και ίσκιος
μιας σταγόνας -
κραυγή -
του φεγγαριού
που
είδε και
συγκράτησε την
καρδιά του
σε μια
σπασμένη
κορνίζα
με όνομα γυναίκας
μέσα
σε βέβηλη μανία
γέλωτα
κι αποστροφής..

Κι εγώ
ακόμη
πάλλομαι-!-
Δεν αναβάλω ξανά
Ενώνω τις εποχές -
να αναδείξω αρχές
που πέρασαν
δίχως να σταθούν
στα κουρέλια
των δρόμων
που εσύ φοβήθηκες -
παραποιήθηκες -
γιατί
αρνήθηκες τις
κίτρινες νύχτες
της μαύρης βροχής
κι έχασες την
απέθαντη Άνοιξη των ονείρων -!-..

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

άγιος Ποσειδώνας ... Ονειρικό

















αφιερώνω στ΄άγια αγρίμια
σ' εμάς..
στην αγάπη του νησιού των Ιπποτών..


Βγήκα χύμα

στο κύμα -

Αμυδρά...

στο δέρμα
...
μια πόλη κοιμάται

τον κουρασμένο ύπνο

σ' ονείρων
αφυδάτωση-


Είρων καιρός

μειδιά στα
τείχη της...


Τρέχω ακάλυπτος
-
φύλακας παθών
-
κι ανεβάζω τη
στάθμη
υδάτων
και στιγμών

"για κείνα", λέω,

που πεταρίζουν
εντός μου

Ανεπηρέαστα νωπός

και Χύμα-!-


Και σπάω
τα θερμόμετρα
-!-..
δεν έχει να
μετρηθεί
η θέληση

Δεν ερευνώ
μια
πόλη βουβή
και
πως να ιχνηλατήσω

ανάσες νεκρών -;-


Φυγή
φυλάττω

φωτιάς
και
πόθων
και...
χύμα στο κύμα
άγιος Ποσειδώνας

σε άγρια στύση

νερών
-!-

Επεκτείνω όρια

Δεν εφαρμόζω
νόμους
-
χέρια θανόντων

που σκάλισαν

στα περιφράγματα

της πόλης


Γεννώ το
αύριο
κι ας
είναι η κατάρα

με πόνους να
γεννώ


Δεν τρέμω

Δεν κολυμπώ

Βαδίζω στα
νερά

Επιπλέω

Σκίζω τα
νερά

Τρέχω

Αναπνέω
-!-

Μ' αρμύρα
θρέφομαι
κι
επικαλούμαι
νησιά

στις άγονες
γραμμές


Κένταυροι θαλάσσης

παιδεύουν τα
πόδια
για
γοργό
βηματισμό
...

Απέξω
νιώθω
πομπές
αδιέξοδες


Να φύγω πολύ -!-
Να φεύγω πολύ -!-
Πολύ να
γεμίσω
κύμα
στο χύμα

των πόθων


Με φιλούν
οι γοργόνες


Χαράσσομαι

ρίγη
-
δονήσεις ηδονών -!-


Ποιώ
αθανασία
κι
αιώνιο Έρωτα -!-


Κάτω απ'
τα πέλματα

χειροκροτά

κόσμος νερών


Μιλώ με
τα μάτια

Είναι πολλοί

Αναμένουν
τις
λέξεις
με
το δίχως τέλος


Με βλέπω
ανάμεσά τους

"Ήρθα!" φωνάζω
και το ποίημα
πάτησε το
άπειρο
-!-
..για πρώτη φορά -!-


Έτσι...χύμα...στο κύμα..

"Πάμε", μου λέω

"Δεν έχει τέλος
τούτη η οδός -!-"..

... κι είναι απέραντη η νύχτα η γαλάζια του Έρωτα -!-

Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

να κρατηθώ γιατί ..έχει ψέμα






















"εγώ
ο μικρός...
που ζητιάνευα κάποτε
στις συγυρισμένες
αλάνες σας..."


Θεός απομηχανής -

χειρολαβές λέξεων
κλειδώνω τα χέρια
τεντώνω το κορμί
παίδευση ακόμη
σ΄ένα χειμώνα φονικό
απλώνω το βλέμμα
πίνοντας κατά τους
τρόπους εκμάθησης
εφεύρεση δικιά μου
νοητική επέκταση
για επιστροφή
πανικού

σε αποστολέα
ματαιόδοξο

και γυρίζω τα
βράδια

σε δρόμους
καχεκτικούς

αγκαλιάζοντας
κορμιά -

σκοπούς ηδονών
να γίνει το θαύμα
επιμηκύνω τα γράμματα
να λυτρώσω από χάος
που άρμεξε την
παιδικότητα

στο βασίλειο
κατασκευασμένων
οργασμών
που το μέταλλο
πληρώνει

νωθρό μάτι
με δάκρυ κρυμμένο
μένω στα
κορίτσια που

γέμισαν -
κορίτσια - βαγόνια
σε υπερσύνορα ταξίδια
σε ένα λεπτό
και κάποια δευτερόλεπτα

Ψάχνω τα γράμματα

με τ' ακροδάχτυλα
φράγματα αγγίζω
λυγμών αιώνιων
μέσα στους καπνούς
και τις
αλκοολικές ανάσες

που θαμπώνουν
τα τζάμια

και σπάω
τα κρύσταλα

να αποδράσει
η μουσική


Κρεμιέμαι

από το Πι και
το Ταφ

ανεβοκατεβαίνω
το Κάπα

στην περιφέρεια
του Όμικρον

φιλοσοφώ το
μαγικό αριθμό

με τριακόσια
δέκα τέσσερα και...

και κρατώντας το Άλφα
το φέρνω στο
υποσέλιδο

των ποιημάτων
εκεί που
οι αναστεναγμοί
του ονείρου

τινάζουν τα
σεντόνια τους

να διώξουν
το σπέρμα

του θανάτου
και την οσμή
νεκρού αιδοίου

την ώρα
που
τα περίπτερα απεργούν

κι οι ειδήσεις αργούν
πολύ αργούν να
φτάσουν στον κόσμο
των ανθρώπων

Με μια σύριγγα
παραβατούν

για ν' αγαπούν
τα κορίτσια
που μιλιά δεν βγάζουν
μόνο καυτηριάζουν
το αιμορραγούν πέος
του ανέμου

σε στύση εφηβική

Καλά που
πρόλαβα να

κρατηθώ απ' τις
χειρολαβές

των γραμμάτων
γιατί το αίμα μου
αλλοιώθηκε

από τη χρόνια της
πείνας την απεργία

Να δώσω, λέω,

επώνυμο στην
ανώνυμη πολιορκία
με το κάλπικό της
άγγιγμα

μέσα σε
αδιευκρίνιστες αιτίες

ή,
για να διαιωνίσει
τη ντροπή

όταν το
αρπαχτικό πτηνό

ράμφισε
αδιάντροπα την

καρδιά μου
κι ύστερα
κροκόδειλος έγινε

να κλαίει ασταμάτητα..

Κρατιέμαι γερά απ'

τις χειρολαβές -
γράμματα δικά μου -
ορθώνω Γιώτα το
κορμί μου
κι αναλαμβάνω την
πατρότητα του
τραγουδιού μου
την ώρα που
η μικρή πόρνη -
πουτάνα την έλεγαν -
αυτοκτονούσε
σφάζοντας τη
μήτρα των
θριάμβων
που ονόμασαν
την ώρα που
ο πρώτος κατακτητής
βίασε την ψυχή της..

Αλλάζω μορφή
στα γράμματα
κι ευθείες τεμνόμενες
φτιάχνω -

σημείο τομής
το περιθώριο που
απαγχόνησα το
μυαλό μου

για να μπορώ
να είμαι

εγώ κι εγώ
να γράφω ατέλειωτα
τις παράλογες αποφυγές
μιας πλασματικής
ζωής ανθρώπων
και ν' αποδείξω την
ύπαρξη
μιας ανεμώνης
στην καρδιά του
λαβωμένου φεγγαριού..

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010











Πρόσκληση

Οι εκδόσεις ''ΔΩΡΙΚΟΣ" και

το Booze Cooperativa

σας προσκαλούν στην

παρουσίαση του νέου βιβλίου

της δημοσιογράφου-

συγγραφέως Ρίκης

Ματαλλιωτάκη

με τίτλο '' ΣΤΩΝ ΜΕΛΤΕΜΙΩΝ

ΤΙΣ ΡΑΧΕΣ"

την Κυριακή 13 Ιουνίου στις

19:30 στο ισόγειο του Booze

Cooperativa ( Κολοκοτρώνη

57- Αθήνα)


Για το βιβλίο θα μιλήσουν:

  • Μαρία Τζιρίτα ( συγγραφέας)
  • Λίτσα Πατεράκη (ποιήτρια-συγγραφέας)


Αποσπάσματα του βιβλίου θα

διαβάσει ο ηθοποιός

  • Γιώργος Γιαννόπουλος


Μουσική συντροφιά με κιθάρα

από τον

Μανώλη Παπαγεωργίου

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

οδοιπορίας ωδή
















Του ταξιδιού μου τ' όνομα
καταπέλτης και οργή

Μοιράζω φτερά στο διάβα μου -
ίσκιος και όνειρο

Δε χαιρετώ
δεν οργίζομαι -
όχι τώρα -
πορεύομαι μόνο
και σαρώνω τα ύδατα
στο βλέμμα μου -
Την κατάλληλη στιγμή
θα ποτίσω τις ερήμους σας

Δε χαιρετώ
Δεν καλημερίζω
Δεν ομιλώ

Σημειώσεις κρατώ
για να χαρτογραφήσω
τον Άνθρωπο
Που το κρανίο του-;-
Που οι σκέψεις του-;-
Που το ψέμα
κι η αλήθεια του-;-

Προς το παρόν
ταξιδεύω-!-
Οδεύω
ανεπηρέαστος
και μόνος
παντός καιρού..

Κρατώ τις εμπειρίες
ανάχωμα...

...Ξεπερνώ τ' αναχώματα
και σκαρφαλώνω
στις βροντές

"Μόνος", είπα
θα ξεφαντώσω στις λέξεις..

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

ένυδρος


















Κι αν
αφήνω να
γλυστρά
αίμα
μέσα απ'
τους πόρους των
χεριών μου -
απ' τις χούφτες μου -
στο χώμα να
πέφτει..
είναι που
αναμένω
να γεννηθώ ξανά
αγριοπασχαλιά
στα στήθη των
κοριτσιών
την ώρα που
η Ποίηση
θα λατρευτεί θεός
κι οι μέρες
θα μιλήσουν με
τους περαστικούς
θα απαιτήσουν
βήματα στα νέφη
και θα θάψουν
την ικεσία..

Με τόσα παρακάλια
έπεσαν οι ώμοι

Και
μην κλαις για μένα
που
πορεύομαι φτωχός

Είμαι ο μέγας αγρότης
ένυδρος
με πάχνη των πρωινών
π' αναμετρώμαι στα ίσα
με το μάτι του κυκλώνα...
κι έτσι
μπορώ
να πονώ
ν' αγαπώ..

συνοδεύει ο Rene Aubry με:
Apres la Pluie

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

το μαχαίρι


















αφιερώνω
στην Κίρκη..

eyes-of-ra.blogspot.com

Δάγκωσα τις αλυσίδες
για να μην
υποκύψω στις
αποκαλύψεις
όπως
δαγκώνεις το
μήλο
για ν' αποφύγεις
τον παράδεισο

Τυγχάνω θνητός -!-
Μ' αποτσίγαρα
στο στόμα
γεύομαι το χώμα
κι αποχρωματίζω
την ανάμνηση

Αν και νωπός
δεν πονώ -!-
Ο Πόνος
με πόνεσε
γι' αυτό
τον αρνούμαι -!-

Πίσω απ' τα σύνορα
γεύομαι το μηδέν
θεϊκότητα να είμαι εγώ
που θνητός κομματιάστηκα
τα βράδια
σαν κλέφτης
μ' ένα μαχαίρι στα
όρια
πλην αστεριών
συν της οργής
που συγκέντρωσα Τέχνη
στ' άδυτα της φωτιάς μου..

Εκτοξεύω φιλί -
ρουκέτα περίτεχνη -
πίσω απ' το
τρεχαλητό σου
όταν τα λόγια σου
ακουμπούν το
ανάστημά μου
και ορίζουν
τον Άνθρωπο -!-

Και
τυγχάνω ημίθεος
να μ' αγαπώ
να αγαπώ εμάς
με πληρότητα
βλέμματος
συν αγκαλιάς
στο βαθύ σκοτάδι
που αντρειεύουν
τα παιδιά..

Φόβος -;-
Μηδέν -!-
Φόβος -;-
Μηδέν -!-
Φόβος -;-
Μηδέν -!-

Είμαι Εδώ -!-
Να το θυμάσαι -!-
Μη λησμονήσεις
τις ρίμες -!-
Είναι μαχαίρι
στο κορμί
των σκοτεινών -!-..

Φιλώ...Σε
κι ακαταπόνητα
μπορώ να
θαυμάζω
ό, τι θωρώ!..
Θωρώ την Αυγινή Ποίηση
μην κρεμαστεί το δείλι..


συνοδεύει ο Λάκης Παπαδόπουλος με:
"Το Βαλς της γειτονιάς"