Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

το αγρίμι
















Μέρες τώρα
βαδίζω με τα τέσσερα

Μάτωνα τα πέλματα
τριγυρίζοντας μικρός
στις συγυρισμένες αλάνες σας
ανοιγοκλείνοντας τις παλάμες μου
- σα θήκες βιολιών -
ζητιανεύοντας
την ακοή σας
να
συνοδέψει την ορθότητά μου

Κάποτε ξημέρωσα
τυχαία
σε μια πτυχή της Άνοιξης
Άνοιξα τις παλάμες
και
κρεμάστηκα στην
καγκελόπορτά της

Έσταξα αίμα
με πόδια τριμμένα
στα τσιμέντα
της
αμαρτίας σας

Έτσι έμαθα
να βαδίζω στα τέσσερα
να πίνω
τη βροχή
αφού
πλήρωσα όλα τα τέλη
και
τους φόρους αίματος
που μου επέβαλε
η κοινωνία σας -
όχλος ανθρώπων
και διαφθορέων -

Δίχως όνομα
έμαθα
να μη λογαριάζω
τα δόντια σας
την τροφή σας να
μη λογαριάζω -

το αίμα του συνανθρώπου σας

Γαβγίζω
και τρέχετε δειλοί
Βρυχώμαι
και τρέχετε δειλοί

Παίρνω το δρόμο της ζούγκλας
και λευτερώνομαι
εγώ ο μικρός
που ζητιάνευα κάποτε
στις συγυρισμένες αλάνες σας..

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

απογείωση






















Η απογείωση
βαραίνει την ώρα
τη σπάει σε
μυριάδες άστρα
έτσι
για να προχωρήσει η νύχτα

Να τη βαδίσω
πίνοντας βρόχινη ορμή
κάτω από ένα φεγγάρι -
δειλινό αμφιβολίας -
χρόνιας αρρώστειας
που με ράγιζε..

Γεμίζω τις ρωγμές
με στάλες βροχής
ν' αντανακλάται
ο αχός του ονείρου
έξω απ' το χρόνο
μέσα σ' έναν
αήττητο βρυχηθμό
επιθυμίας για
ανάβαση

Εκεί που
τις μέρες
χρηματίζονται οι λέξεις
τα βράδια
άφηνέ με να σκαρώνω το καϊκι μου-!-
..

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Γιουρούσι!


















"...δε σημαδεύουνε στα πόδια
στο μυαλό είναι ο στόχος..."

Κ. Γώγου

από το blog της φίλης Κίρκης


Δεν έχει άλλο.

Το ποιηματάκι σας τέλεψε.
Λαρύγγια στένεψαν και το σάλιο στέγνωσε.
Τώρα θα μιλήσει η γροθιά, η σπάθα, το αρματολίκι.
Κρέμασα καιρό την αντοχή μου
στην μπούκα του κανονιού μου στομωμένη
και έδινα στην αμαρτία κούπες άφεση.
Τα λάβαρα τά'χα φυλάξει στην αποθήκη της εποχής
και είχα για μετάλλιο κρεμασμένο την ειρήνη.
Τώρα όμως εγώ βγαίνω στο αντάρτικο.
Φυσέκια κρέμονται μπροστά μου.
Τά'χω γκόλφι για "την ώρα την καλή".
Ακονισμένο έχω και εγώ το μαχαίρι της οργής.
Λάμπει φακός στα σκοτάδια που απλώσατε.
Λειψοί, μωροί, ανίεροι.
Κατεδαφίζατε τους ναούς του μέλλοντος
με μύθους τοξικούς.
Ρίχνατε κοσμάκη στα γλοιώδη σας απόνερα.
Τώρα οι λευκές σημαίες κατέβηκαν από τις γειτονιές.
Στήνουμε καραούλι έξω από τα Στενά σας όρια.
Βρήκαμε πέρασμα κρυφό και θα το ρίξουμε στο κλέφτικο.
Την ιστορία τότε τη φιμώσατε με τσαλακωμένες σελίδες
του εκπαιδευτικού βιβλίου σας.
Κάνατε μια έτσι και την μπουκώσατε, να μη μιλήσει.
Χάθηκε η βρώμα του Μαυροκορδάτου,
του Νέγρη, του Κωλέττη,
μέσα στα τόσα και τα τόσα γεγονότα
που μνημονεύατε και καλά,
για το ένδοξο της δόξας.
Δάνεια και πράξεις υποτέλειας
και τεμενάδες σε ξένους κόλους
και στο χέρι σας κομπολόι τη μοίρα μας.
Μα η ουσία δε διαλύεται, ανακυκλώσιμη ούσα.
Όσο στα Τζάκια κρέμονται ακόμα οι σειρές των εδράνων σας,
πάππου προς πάππου, τι πιο μεγάλη απόδειξη
πως πάλι ήρθε η ώρα για γιουρούσι;

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

οι ρίμες μέσα στο χάος...





















Έτσι είναι λοιπόν..

Λίγο χώμα στις
άκρες των δαχτύλων
να θυμίζει φιλί και...φεύγω...
Αν ξανάρθω
θα ΄ναι
που θα γυρίσει ο καιρός
θα ξανάρθει Χειμώνας
να δαγκώσω μόνο ένα κάστανο
να θυμηθώ τη φωτιά...
Φυσιγγιοθήκες οι φλέβες μου
το στόμα μου κάνη
Λέω
να πυροβολήσω αύριο
σήμερα
μουδιασμένα άγρυπνες οι αίσθητες
μέσα στην κρίση των οραμάτων
Αν είναι να χτυπήσει το τηλέφωνο
ας είναι η γιορτή...
Μόνο
που ένα ταξίδι αργεί να τελειώσει..
κι εκεί..
απλά ερωτώ...
έχει κύματα απόψε το πέλαγος-;-

Έφτιαξα τον κόσμο μου

σ' ένα δωμάτιο μέσα -
δε θέλω καθρέφτες -
μόνο τη μυρωδιά της γης
στη βροχή να έχω
και τίποτ' άλλο
να σχεδιάσω το νου μου άτρωτο
πάνω απ' τα κομμάτια της καρδιάς μου

Κι έτσι είναι λοιπόν...

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

"Θα πενθώ πάντα -- μ’ακούς;"





..."Πήγα μέχρι τη σελήνη και μέθυσα πίνοντας γουλιά γουλιά τα χρώματα που ΄χυναν τ’ αστέρια. Ένα παραλήρημα χρωμάτων που σε παίρνει και χάνεσαι πετώντας στο άπειρο. Ελεύθεροι παπαγάλοι συνάντησαν το βλέμμα μου κι έβαλαν τα θεμέλια του δικού μου κόσμου. Εκεί που η λέξη άγριος δεν υπάρχει στα λεξικά. Σ’ εκείνον το δικό μου κόσμο ελεύθερα κι όχι άγρια τα πουλιά φτερουγίζουν ανεξάντλητα στην περιφέρεια του χρόνου. Κάθε που φτάνουν σ’αυτό το αόρατο σημείο της ένωσης του άπειρου παρελθόντος με το άπειρο μέλλον γεννούν τη φαντασία που καλπάζει σ’ ιπτάμενα ακατέργαστα επίπεδα. Γεννούν τη Μεγάλη Ιδέα της Λύτρωσης, την αετόμορφη κι εκεί όλες οι θάλασσες αναρριγούν.


Εγώ είχα πάντα μια επιτυχία αποθηκευμένη στην καρδιά μου, αφού διάνυσα αιώνες χιλιομετρικές αποστάσεις που δε χωρά ο νους τ’ ανθρώπου, για να φτάσω εδώ. Εδώ που τελειώνει το αύριο κι η φράση: Καλή αντάμωση, έχει πια αποκτήσει τη σωστή της σημασία.


Καλή αντάμωση γλυκιά μου, πονεμένη μου μάνα.
Καλή αντάμωση φτωχέ, τυραννισμένε μου πατέρα."...

"ο δραπέτης"
Λ. Πατεράκη

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

εμείς..
















Κάποια στιγμή
γκρεμίζεις τους αριθμούς
σπας τα δευτερόλεπτα -
τι να τον κάνεις το χρόνο-;-
ξεκαρφώνεις τα ονόματά σου
μαχαιρώνεις τη γλώσσα σου -
περιττή η φωνή -
ξαπλώνεις σε σπασμένα γυαλιά
ν' απελευθερώσεις το φόβο σου
κι απεγκλωβίζεις τη μοναδικότητά σου..
Εσύ...εγώ

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Ο βιασμός των χρωμάτων..





















Μια διαδήλωση ονείρων..
Διαδηλώνουν οι ιστοί του νου μας
Διαδηλώνει το μεδούλι μας
Επίτρεψέ μου να σ' αγαπώ...
πριν θρυμματίσει η ηχορύπανση
τα όμορφα χείλη μας
εκεί
που πίνουν τη φουρτούνα της θάλασσας
για να ψελλίσουν άσματα έρωτα
Πρόστυχη πόλη η θάλασσα-
νεκροταφείο ταξιδιών
από χρόνους αρχής
και τέλους..
επίτρεψέ μου να σ' αγαπώ...

Σου έχω μιλήσει για την αρχή και το τέλος-;-
Κοίτα τα χέρια μου
τις γραμμές μου δες
τα τάρταρα δες
και τις ρίμες
στο χάος των ανθρώπων..

Παντού γρυλίζουν σκυλιά
Παντού μυρίζει σάπιο κρέας
Παντού μια ανάμνηση το όνειρο
Τα περβόλια-!-
Τα κορίτσια άργησαν
τα αγόρια αργούν
κι οι χειροπέδες
Παντού χειροπέδες
ακόμα και στα βλέμματα

Γι' αυτό σου λέω: Επίτρεψέ μου να σ' αγαπώ...

Πες μου!
Έχουν φύλο τα βλέμματα-;-
Έχουνε φύλο οι καρδιές-;-
Οι μουσικές-;-
Έχουνε φύλο οι μουσικές-;-

Τροχοπέδη αισθήσεων
γι' αυτό παύουν τα ποιήματα
Ψέματα είναι οι ποιητές
Ψέματα κι οι αναμνήσεις των στίχων
Ρήμαξαν μέχρι κι οι θύμησες
Γλιστρούν τα μνημόσυνα
σε γλίτσα λεωφόρων
εκεί που βι άστηκαν τα πουλιά...

Επίτρεψέ μου να σ' αγαπώ...