πουλητάδες

Αχ, βρε, συστηματίες ποιητές / /τι κι αν αλλάζει η φορεσιά σας; // με την κάψα των γιορτών/ και τον βαθύ τον πόθο των βραβείων/ εδώ εγίνηκε η Αποκριά -/ κι όλο πη(γ)αίνει -/ ο βασιλιάς, οι αυλικοί, κι ο χαρτοπόλεμός σας,/ τ' άρματα και οι Άρπυιες, / στις τάφρους της Αυλής σας/ οι πένες σας,/ τα διαφημισμένα μεταπτυχιακά,/ ενίοτε διδακτορικά σας,/ στα έγκριτα τα περιοδικά/ η ζάλη των καημών σας/ Κι όλο πη(γ)αίνει/ η παρέλαση/ τυφλή, πυρακτωμένη/ Και τώρα / που γενήκατε και κριτικοί συνάμα,/ κονφερασιέ, τελάληδες, μαέστροι, πουλητάδες -/ ένα κοράκι ΄δω, ένα εκεί, ένα πιο πέρα../ Εδώ (ε)γίνετε η Αποκριά,/ εδώ πουλιούνται τ' άστρα./ Κάτω / βιασμένη η πόλη/ άδειασε από παιδιά._

Στο Δήμο Μούτση, αφιερωμένο - Αιωνία η Μνήμη

Μια πόλη μέσα στην πόλη Πιο πέρα / ο κόσμος κοιμάται σε / κύκλους που σπάνε / και ανοίγουν λεωφόροι, / Δίχως τριγμούς, με κάστρα πέτρινα και / δρύινες πόρτες //μέσα στο ξύλο ο χορός των δρυίδων ξυπνάει τα νούφαρα// κι η λίμνη / ακόμη πιο πέρα / στο μέσα των Εσπερίδων / Μια Νύχτα φωταγωγείται νύχτας κενό - / με μήλα για μάτια και / χέρια σπαθιά / που στροβιλίζουν ύπνους / να διαβούν οι πόθοι, / χλιμιντρίζοντας, / οδοιπόροι / στων λίθων τις πλαγιές και / στις κορφές τους, / στο ιερό της αποκάλυψης, / με τ' ασημιά ταμπούρλα / στην άκτιστη ηχώ / απέραντων αμπελώνων / Με τα παιδικά μάτια θαμπά - / μνήμη στο στόχαστρο των πάντων. / Αιωνία η Μνήμη των πυκνών δασών, / της χάρτινης σαϊτας / στο αλφαβητάρι των χορδών._