Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009
το χρέος το πρώτο
Παλεύω
μια κίτρινη μέρα
να γονατίσω
την εξάρτηση
απ' την τεθλασμένη
αναπνοή μου
το ευθυτενές σπαθί
που στηρίζει
το κορμί μου
να γεννήσω
επιτέλους
να ΄ρθεις
να αγκαλιάσεις
τον κορμό
των καρπών μου
φωτιές ν' ανάψω
γύρω
απ' τις ελλείψεις
της ματιάς σου
και να χορέψω
στο κέντρο
των οραμάτων σου
Γιατί
χρέος πρώτο
έχω
να ανατείλω
εμένα
για να ελπίζω
σ' ανατολές
εξωγενών
καταστάσεων
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009
στη διασταύρωση των γεγονότων
Είπα
θα φύγω
Θα γεμίσω
τις τσέπες νερό
απ' τους χειμώνες μου
τη λίστα
με τ' αστέρια
στην καρδιά -
εκείνα
που έπεφταν
όταν γεννιόμουν -
τα άλλα
λέω
να μείνουν -
τη μέρα της κηδείας
να φωτίζουν
τους πονεμένους -
Τη σπλαχνική αγάπη
στον κάδο της ανακύκλωσης
θα ρίξω
φτερά στον άνεμο
τις σκέψεις μου
θα κάνω
Κι αφού
θα ΄χω ξεμοναχιάσει
τα κρύα πρωινά
θα στερεώσω τ' ανάθεμα
των μανάδων
στο κούφιο μου μυαλό
Τις τρύπες απ' τις απουσίες σου
θα γαζώσω στα βλέφαρα -
τι χρειάζομαι άλλωστε
τις μνήμες-;-
Τη σύγχυση
να σπείρω
στο χωράφι
των παλμών σου, λέω
να ρημάξει
στα ξενύχτια σου
η αρχή
και λέω να έχω μόνο
τα ρίγη μου
από εκείνον τον πυρετό
της περιπαθούς νεότητας
στο μαξιλάρι
του δικού μου
τ' ουρανού
Να μην προλάβεις
να τηλεφωνήσεις
να μη με δεις
ενώ
θα επιταχύνω το βήμα
στη διασταύρωση
του πλην
με το συν
πάνω
απ' το μηδέν
Σάββατο 25 Ιουλίου 2009
σινεμά το θέρος
Κάποτε
στο κρύο της Νύχτας
ή
στο αφόρητο της ζέστης
κάποιου
αλόγιστου μεσημεριού
έρχεται
η Στιγμή
ν' ανακαλύψεις
ένα βηματισμό καταδικό σου
καταδίκης παραίτηση
από το πηγαινέλα
και πάντα εδώ
του δήθεν
απόρρητου σκοπού σου
Κι αν
ξεσκαλώσεις
τα χέρια σου
από τις ρίζες
του καλοκαιριού
γκάζωσε
κι οι ουρανοί
δικοί σου
Κι εγώ
θα σε θυμάμαι
σαν
ένα μήνα θερινό
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009
επιλόχεια διερεύνηση
Θα πω
εσύ ήδη
εισέπνευσες
το απαστράπτον
δειλινό
της επιστροφής
κι εγώ τυρράνησα
το οπτικό μου σύστημα
σ' ένα πεδίο
αλλοτριωμένου θάρρους
για να θηλάσω
τον αντίχειρα
καταπίνοντας
το αίμα μου
που έτρεχε
διαρκώς
σαν εκ γενετής
αδυναμία
οργανική
Κι η ώρα
η σωστή
πότε θα φτάσει-;-
να φορτωθώ
στην πλάτη
το κρεβάτι μου-
έναν άλλο σταυρό-
και να ζητήσω
το θάνατο
στα πεδία άλλων μαχών-;-
Κι έτσι ασθενής
και οδοιπόρος
να κριθώ
και
ν' ανταποκριθώ επιτέλους
στα αιτήματα
των χρωμάτων σου
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009
στο γιο μου, τον ΠΥΡΙΝΟ της ΡΑΠ
20 . 07 . 1988
6:05 π.μ.
στην ανατολή του ήλιου...
(κι είναι Αυτός το πιο Δυνατό μου Ποίημα!)
Έκλαψες!
Κι ήταν
σα να μου έλεγες
"Μάνα,
στάσου να σου ξεπλύνω
τις πληγές"
Και δάκρυσα
και σου είπα
"Σκυμμένη
με βρίσκεις αγόρι μου"
Κι έσκυψες
πάνω στο στήθος μου
κι ήπιες
κι άκουσα
που ψιθύρισες
"σ' αγαπώ"
Κι έλαμψα
για πρώτη φορά
Και πυρώθηκε
η καρδιά μου
"Είσαι ο ήλιος
γιε μου!"
σου λέω από τότε
και σε φιλώ
φυλάσσοντας
τα οράματά σου
Πύρινε
κατάχτησε τα σύμπαντα!!!
Σ' αγαπώ!!!
Σάββατο 18 Ιουλίου 2009
παραφροσύνη
Όχι τώρα!
Ακόμη λίγο
Κι άλλο πολύ!
Και μετά
τίναξε
τις αισθήσεις σου
από πάνω μου
Να έχεις
τα πάντα
μαζί σου
Πώς
θα μπορέσεις
να ξεσκαλώσεις
απ' το μυαλό μου-;-
Να κολυμπήσεις
θα πρέπει
στο αίμα μου
Μια μια
τις ανάσες σου
να αδράξεις
να δελεάσεις
την πείνα τους
με άλλο παλμό
Τα δελφίνια σου
κατοίκησαν
στην αρτηρία μέσα
της καρδιάς μου
Πώς θα μπορέσεις
να σπάσεις
όλα τα τούνελ μου-;-
Ακόμη λίγο
Δεν είπαμε
ακόμη
δεν είδαμε
δεν προλάβαμε
στο φεγγάρι
να πλαγιάσουμε
Μίλα μου
κι άλλο
Κι ύστερα
δίχως λόγια
φύγε
Εγώ
γεννήθηκα
σκιά
Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009
Πού πας-;- Βράδυασε
Είχα μείνει
και
εμμένω
στη φυγή
-στη φυγή σου-
Σαν
από χρόνια
ατέλευτα
-ξέρεις,
αυτά που
χαράζουν
-σε χαράζουν-
κι υπνοβατείς
και σε κάνουν
να σέρνεσαι
στο κατώπι
-κάτι ακόμη
να πάρεις-
ακόμη και
τον πόνο
Σαν από χρόνια
λοιπόν
να σ' έψαχνα
Πες μου
γι' αυτά
που φέρνεις
και παίρνεις
όταν
σκαρφαλώνεις
στα κύματα
Λες φεύγεις
δεν ανήκεις
δε ζητάς
Πες μου
τολμάς;
Αποθηκεύω
χαρά στιγμών
κάτω απ' το μαξιλάρι
Κούρνιασε
και
μη φεύγεις
Κι εγώ
θα μετρώ
τα κομμάτια
του καθρέφτη
που σε πλήγιασαν
-ακόμη
και τα θρύψαλα
θα τα ζυγίζω
με το καντάρι
τόσα φιλιά
να σου δίνω
κι άλλα τόσα
οράματα
πετάγματα
Πού είσαι;
Δώσε μου χρόνο
να σκέφτομαι
πιότερο να σ' αγαπώ
Εδώ
οι νύχτες βαριές
μου πόνεσαν την πλάτη
Προσμένω
τον ωκεανό σου
ωκεανέ μου
και άφοβα
να βουτήξω
Κι όμως
είμαι
είσαι
κι ας μας φθονούν
Και είσαι πάντα εδώ
Κι εγώ
τρέχω τα βράδυα
της αγρύπνιας
-τρέχω
σου-
έχω
σου
το βλέμμα
το περίσσιο φιλί
το όνειρο
Έχω το νου μου
στο φιλί
σου
Και γράφε μου
Οι αντάρες τους
δικός μας
γόρδιος δεσμός
κι ας μη γνωρίζουν
Εσύ
γράφε
μου
Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009
ανατροπές
Κούρασα τους αιώνες
που χάραζαν
την απουσία σου
στο κορμί μου
Τις αλυσίδες τάραξα
που ξαγρύπνησαν
το δέρμα
της καρδιάς μου
Κι ανέτρεψα
τις θεϊκές συνομωσίες
με τη σπαραχτική κραυγή
του όρνιου
που σύντριψαν
οι παλάμες μου
Κι είπα να σχεδιάσω
δυο σύννεφα σ' έναν καημό
τη θάλασσα ν' ανέβω
Να αφεθώ στην έκταση όλη
της φωνής μου
Ενώ εσύ
θ' ατενίζεις το αρχείο
των βιβλίων σου
κι οι άλλοι
θα ξεφυλλίζουν τις ζωές μας
να ταράξω τα ρήματα
ρήγματα να κάνω
στην κυριαρχία των αχρείων
Να σε κοιτάζω
και να ονειρεύεσαι
Τρίτη 14 Ιουλίου 2009
ερπετών συνέχεια
Έχεις ακούσει
το σφύριγμα φιδιών;
Είναι που
τις σειρήνες μιμούνται
και
μοιάζουν να ερωτεύονται
Και
κάνουν τότε
πως λαχταρούν φιλιά
κόκκινα σα μήλα
ή,
σαν καρδιά ματωμένη
και κοκορίζουν
ανήμπορα να δουν
πως
στη συνέχεια
οι ποιητάδες
που ανάπηρους νόμισαν
έφτασαν στην πηγή
κι ήπιαν το νέκταρ
των θεών
ενώ εκείνα
στους βάλτους σέρνονται
και
καταπίνουν
τα κόπρανά τους
Στην υγειά τους
το σφύριγμα φιδιών;
Είναι που
τις σειρήνες μιμούνται
και
μοιάζουν να ερωτεύονται
Και
κάνουν τότε
πως λαχταρούν φιλιά
κόκκινα σα μήλα
ή,
σαν καρδιά ματωμένη
και κοκορίζουν
ανήμπορα να δουν
πως
στη συνέχεια
οι ποιητάδες
που ανάπηρους νόμισαν
έφτασαν στην πηγή
κι ήπιαν το νέκταρ
των θεών
ενώ εκείνα
στους βάλτους σέρνονται
και
καταπίνουν
τα κόπρανά τους
Στην υγειά τους
Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009
το αξίωμα
Όσο ψηλά
και να κοιτάξει
το ερπετό
ποτέ δε θα σε φτάσει
Ουρανέ μου
Κάπου τελειώνουν
κι οι κορμοί
κι οι πύργοι
τελειώνουν
κι οι φωνές
Κι ενώ
εσύ
ανταμώνεις
τους ορίζοντες
κι ορίζεις
το άπειρο
το έρπον
θα σουρίζει
πάντα
κάτω
απ' το μεγαλείο σου
Κι αν γίνει πάλι
να μας αντιγράψουν
τις λέξεις μας
χάρισμά τους
λέω
Το Όναρ
το δικό μας
εκτινάχθηκε
στο άβατο
Κι εκεί
τα έρποντα
ψοφούν
στον ήλιο σου
Ουρανέ μου
Δευτέρα 6 Ιουλίου 2009
για το ... παιδί
Το παιδί
γύρισε μόνο
στο σπίτι
Ξενύχτισε
τους νεκρούς του
Ξενύχτισε
το μέλλον του
Κοιμήθηκε μετά
κουρασμένο
Όταν ξημέρωσε
το παιδί ζητιάνεψε
δάκρυσε
κι ύστερα
το παιδί αυτοκτόνησε
Η μάνα
είχε χάσει το μονοπάτι
Ο πατέρας
έγνεψε συγκαταβατικά
Το παιδί
γρύλισε
λίγο μετά
Κι ο ήλιος
άρχισε πάλι
να παραμυθιάζει
τους ανθρώπους
Σάββατο 4 Ιουλίου 2009
στην απουσία σου
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)