Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2021

κριτική από το Γρηγόρη Χαλιακόπουλο στη συλλογή "πλουτώνιο άλγος μου"

 











Τελειώνοντας ο ανθρώπινος χρόνος 2021, ένας χρόνος μιας άθλιας κι ανάλγητης ρομποτικής - ψηφιακής εποχής, που η ανθρωπότητα λουφάζει εντελώς φιμωμένη
Μιας επιστήμης, ενός πολιτισμού, υποταγμένων στο σύστημα
Ένα έτος συνέχεια μιας εικονικής χλιδής, μιας κατάπτωσης του πολιτισμού, των αξιών και της ηθικής - μιας ανθρωπότητας που άδειασε από ανθρώπους
Ένα έτος, συνέχεια μιας καλοστημένης οικονομικής κρίσης, το 2021
Ενός καλοστημένου σχεδιασμού εξόντωσης κάθε ίχνους ομορφιάς και ανθρωπιάς και Τέχνης
Της αγοραίας εποχής, του αγοραίου έτους,
αυτό το χρόνο στην εκπνοή του, το "Πλουτώνιο Άλγος μου", ο εαυτός μου με την αλήθεια μου, βρίσκουν μια θέση σε ψυχές που αντιστέκονται με σθένος στις αγοραπωλησίες και στο συρφετό της στολισμένης βιτρίνας.
Ο ποιητής, συγγραφέας, δημοσιογράφος, Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, ένας Άνθρωπος που δεν σιωπά, δεν εξαγοράζεται, δεν επαιτεί,
Ο δημιουργός της Άισθησης του Λόγου και της Τέχνης, Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, που σε όλη του την πορεία και με την πένα του, στέκεται με αξιοπρέπεια και τόλμη έξω και πάνω από το ζόφο που συντηρείται και διαιωνίζεται επιμελώς,
Ο συγγραφέας του - «Το Ταξίδι του Φερεϋντούν» που ήταν υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο
μου κάνει τη μέγιστη τιμή να σταθεί λέξη προς λέξη, στους ήχους των λόγων μου.
Παραθέτοντας της κρίση του, εύχομαι σε όλους τη νέα χρονιά, το 2022, να εξυψωθούμε ως άνθρωποι!
Ευχαριστώ όλους όσους για την αγάπη σας και την εμπιστοσύνη
γιατί πρώτα απ' όλα Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ
Ευαγγελία Πατεράκη

Από τον Γρηγόρη Χαλιακόπουλο

Συγγραφέας  -   δημοσιογράφος

 

Οφείλω κάθε φορά που αναφέρομαι σε κάποιον ποιητή ή ποιήτρια, να ξεκαθαρίζω το εξής, ως μια μονότονη επισήμανση που είναι όμως αναγκαία για τη συγγραφική μου ισορροπία: Ουδέποτε υπήρξα κριτικός και δεν προτίθεμαι να γίνω. Η όποια κρίση μου, εντάσσεται στο αναμφισβήτητο δικαίωμα του κάθε αναγνώστη να εκφέρει άποψη δίχως να διεκδικεί δάφνες. Πλην ελαχίστων ευσυνείδητων κριτικών

που σέβονται την έννοια της κριτικής και αυτό που αξιολογούν, η συντριπτική πλειονότητα των επαγγελματιών κριτικών που σιτίζεται από το ανεβοκατέβασμα δημιουργών, αποτελεί κατ εμέ μια ομάδα αποτυχημένων καλλιτεχνών η οποία για κάποιους λόγους, δεν κατόρθωσε να πραγματώσει το απωθημένο της και αποφάσισε να κρίνει ως μορφή εξουσίας πλέον, εκείνους που το πέτυχαν. Λυπηρό να υπάρχουν κομπορρημονούσες φιγούρες κατ’ επίφασιν κριτικών, σε όλα τα είδη της Τέχνης, οι οποίες κρίνουν κατόπιν αμοιβής θεοποιώντας το ναδίρ και καταχωνιάζοντας στα χρονοντούλαπα του κομπλεξισμού τους, το ζενίθ. Ποιητές σπουδαίοι ακυρώνονται και προβάλλονται δημιουργοί με επιτυχίες σε πληρωμένους διεθνείς, δήθεν αξιοκρατικούς διαγωνισμούς, καθότι το χρήμα έχει αντικαταστήσει το μελάνι στο μελανοδοχείο της όποιας κριτικής τους.  Παρατηρούμε με θλίψη νέους ανθρώπους να μιλούν στη γλώσσα της ποίησης και συνάμα να ζουν ποιητικά κι ενώ ανοίγουμε λογοτεχνικά έντυπα, αυτοί απουσιάζουν παντελώς. Αντ’ αυτών διασταυρώνεται το βλέμμα μας με εξυπνακισμούς ορισμένων τάχα μου δημιουργών, καλύτερα θα έλεγα επικοινωνιολόγων. Όμως η ποίηση δεν είναι μόνο συγγραφή αλλά και στάση ζωής, διαφορετικά  ίσως να είσαι ένας πολύ καλός γραφιάς, αλλά όχι ποιητής.

Ένα βιβλίο λοιπόν, έφτασε στα χέρια μου από μια πραγματική ποιήτρια, μέσα στο οποίο καταθέτει ψυχή και σώμα δίχως αναστολές και  προϊδεασμούς, αλλά με ενσυναίσθηση πρωτίστως του ειδώλου της στον καθρέφτη και ακολούθως με την εκφορά του λόγου της. Στόχος της το μοίρασμα και η προσωπική λύτρωση.

Είναι η ποιήτρια Ευαγγελία Πατεράκη και η πρόσφατη ποιητική της συλλογή, «Πλουτώνιο άλγος μου» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «24γράμματα». Αξίζει να διαβάσουμε ανάποδα από το οπισθόφυλλο την ποιητική της ενατένιση που δηλοί την ευαισθησία της εμπλουτισμένη με το χάρισμα της γραφής της:

«Δεν θυμάμαι πότε πέθαινα. Δεν κράτησα απ’ το χρόνο ούτε τα ρολόγια του. Μόνο τις αισθήσεις των θανάτων μου κατέχω και, της μάνας το τίναγμα των σεντονιών κάθε που με γεννούσε. Μάλλον τα τρένα νύσταζαν οικτρά και τους ξέφευγαν πουλιά νυχτερινά, κι εγώ έπρεπε συνεχώς να με φορτώνω κάρβουνα και να βάζω φωτιές στους σταθμούς μου. Κι όλοι σ’ αγαπούν όταν χάνεσαι στις δύσεις. Γι’ αυτό πάντα ο σταθμάρχης σφυρίζει κάπου πισώπλατα. Και γαμώτο -!- απαγόρεψαν τα φιλιά στα βαγόνια και, παντού ταμπέλες: «απαγορεύεται το κάπνισμα Αλλά, θυμάμαι την ανυπακοή των παρανόμων μου στις εν τη τάξει ψευδαισθήσεις και μ’ ανάβω, μ’ ένα πουλί, φλεγόμενο σκοτάδι, πάντα στο λαιμό μου, που διαχρονικά στηρίζει τα μνημόσυνα των πανικών τους. Γι’ αυτό και καπνίζω χλευαστικά μπροστά στις απαγορεύσεις των, διαβαίνοντας και αδιάβατους γκρεμούς με το αίμα μου μαύρο, απ’ την πλουτώνια ανυπακοή μου.»


Η Ευαγγελία Πατεράκη δεν είναι δυσνόητη. Απλώς δεν γράφει συνθήματα στους τοίχους για να είναι ελκυστική. Απαιτεί όμως να βρεις τον κωδικό της για να ανοίξεις το δώρο της που είναι ένα μπαούλο γεμάτο λέξεις χαρμολύπης, ανάτασης και βιαίου βυθίσματος στα υπόγεια της πλουτωνικής κυριαρχίας. Στην ποίησή της δεν αρκεί μόνο η πρόθεση και η επιθυμία για να την αποκωδικοποιήσεις. Άλλωστε αν κάτι αποτελεί την ειδοποιό διαφορά με την πεζογραφία, είναι το αίνιγμα, ο κωδικός, ο συμβολισμός, η συντομογραφία. Εκείνο για το οποίο στο μυθιστόρημα θέλεις άφθονες σελίδες να το περιγράψεις, στην ποίηση αρκούν δυο στίχοι. Το ζητούμενο είναι τι κρύβουν οι πέντε δέκα λέξεις και πόσο το μέτρο της ψυχής σε αγαστή συνεργασία με την νοητική ασυδοσία ενός ελεύθερου μυαλού, μπορούν το κυτταρικό χάρισμα  να το καλλιεργήσουν έτσι ώστε να παράγει θησαυρούς.

Η εσώτερη ποιητική δυναμική της Ευαγγελίας Πατεράκη  καθιστά τον αναγνώστη δέσμιο και προσκολλημένο στην επιθυμία να γυρίσει και την επόμενη σελίδα, ρουφώντας το ποιητικό λεξιλόγιο και την εικονοποίηση των συναισθημάτων της ποιήτριας με αδημονία. Πιστεύω και μάλλον έχω δίκιο, ότι η δημιουργός της συλλογής, «Πλουτώνιο άλγος μου» έχει πετάξει τα δίχτυα της σε ένα ποντισμένο υποσυνείδητο και ανασύρει τα διάφορα ναυαγισμένα πολύτιμα αντικείμενα στην επιφάνεια του συνειδητού κόσμου. Με γλώσσα προσωπική και όχι αντίγραφο απομίμησης του συρμού, με τεχνοτροπία ψυχαναλυτική και ύφος «πειρατικό», μας ταξιδεύει στα σοκάκια του Άδη, της Κολάσεως και του Καθαρτηρίου. Σαρκάζει το Κισμέτ, αυτοσαρκάζεται με το πεπρωμένο της, βγάζει τη γλώσσα στον Πλούτωνα ενώ ταυτόχρονα περιπαίζει με την αγωνία του Ανθρώπου να κερδίσει λίγη ανάσα ζωής, ακόμα και τη στιγμή που παλινωδεί αναιρώντας την έννοια της πολυπόθητης Ζωής προς χάριν της ματαιοδοξίας. Ενίοτε καθίσταται κυνική, όπως απαιτεί η αδυσώπητη βιτριολική γραφή μιας ποιήτριας, που δεν λογαριάζει την απόφαση του δικαστηρίου συνειδήσεων στων Ιδεών την Πόλη. Αυτό στα απλά ελληνικά, λέγεται ποιητική αυτονομία, ποιητική ανεξαρτησία, ακηδεμόνευτη και ανένταχτη ποιητική τελετουργία. Κι όταν αισθάνεται η ίδια, πως δεν αρκούν τα πολύτιμα έμψυχα υλικά που συλλέγουν τα δίχτυα της, τότε ρισκάρει με το πλέον βαθύ μακροβούτι της ύπαρξής της και φτάνει στον πυθμένα της υπόστασής της. Είναι η υπαρκτική σχέση που πραγματώνεται με την διελκυστίνδα Ζωής – Θανάτου. Και όταν βγάζει το κεφάλι της στην επιφάνεια, γνωρίζει ότι αυτό που ανασύρει μέσω της γραφής της, στο εξής δεν της ανήκει. Ανήκει στην χορεία των δαιμονισμένων αγγέλων της, οι οποίοι στη συνέχεια το παρέχουν δωρεά, ως μια μορφή δημιουργικής κοινοκτημοσύνης προς τους αναγνώστες της.

Ίσως να μην ξέρει γιατί γράφει η Ευαγγελία Πατεράκη, υποκινούμενη ενδεχομένως από μια εσώτερη ανταρσία έκφρασης των καταπιεσμένων σωθικών της. Κάπως σαν τη λάβα του ηφαιστείου που εκτινάσσεται, γιατί απλώς έπρεπε να εξωτερικευτεί. Μόνο που η ποιήτρια, ανά πάσα στιγμή βρίσκεται στο κέντρο της έκρηξης και είναι ταυτόχρονα φόνισσα και φονευμένη. Θύμα και θύτης. Μια Περσεφόνη που ανεβοκατεβαίνει στον Άδη γιατί μήτε ο Θάνατος αξίζει να περιμένει μήτε η Ζωή να αγνοείται. Αυτή η σχέση καθιστά κατά την άποψή μου την Ευαγγελία Πατεράκη, Ποιήτρια! Και αυτός, πάντα κατά την άποψή μου, είναι ο σπουδαιότερος και μεγαλύτερος τίτλος που ξεπερνά τα όποια βραβεία Λογοτεχνικών Ενώσεων και τιμητικών Επαίνων.

Θα κλείσω με ένα ποίημα, της πρόσφατης συλλογής της «Πλουτώνιο άλγος μου» η οποία κοσμείται από μια ωραία καλλιτεχνική δημιουργία εξωφύλλου της Κατερίνας Τόπη.

μέδουσα

Με γεννάει, αδιάλειπτα,
ένα ψέμα θανάτου
στην αναπνοή αδιάφορων πλοίων
πως έφτανες χίλιες πτυχές
με ξελιγωμένη γλώσσα
ν’ ακούς σπαραγμούς χρωμάτων
και να μην μ’ ακούς
στον κυρίαρχο νου των δειλινών
που μυούν τις νύχτες των
δακτυλικών μου δακρύων
μέσα στην μήτρα του επόμενου τοκετού
που σπαράζει το Ποίημα
με την Μέδουσα των υπογείων μου.
Στο τελευταίο κεφάλι μου
τα σκαλοπάτια σου σκόνταφταν εξονυχιστικά
στα καλπάζοντα νερά μου
και η διαπλανητική μου προσευχή
από σπασμένη βάρκα στον σταυρό των αγίων
που δεν έφταναν ποτέ μαζί σου
δεν έφτανες να αναδείξεις την
θλίψη της προσοχής μου.
Με τρένο προσμένω
της θυσίας το όνειρο
και του καθρέφτη σου την σιωπή στο
ψήγμα της αφής μου.

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2021

Πλουτώνιο άλγος μου-Ευαγγελία Πατεράκη / Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος

 


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σαν ελεύθερη πολιορκημένη



Γράφει ο Δημήτρης Βαρβαρήγος

Διάβασα τη νέα συλλογή ποιημάτων την 6η κατά σειρά με τίτλο «Πλουτώνιο Άλγος μου», της Ευαγγελίας Πατεράκη από τις εκδόσεις 24 γράμματα.

Στη συλλογή εμπεριέχονται 36 μεγάλα ποιήματα με ενδόμυχες πνευματικές πηγές αφηγημένες ως άλλη ενσυναίσθηση του εγώ να κατανοεί και να κατονομάζει το ανεκπλήρωτο της πραγματικότητας εισχωρώντας κάτω από τα φαινόμενα ως τις σκοτεινές πλευρές των πραγμάτων.

Σε όλη της την πορεία της ποιήτριας φαίνονται ξεκάθαρα τα μοναχικά βήματα της -σαν διαβάτης σε μια ξένη ενδοχώρα-, κρατώντας στα χέρια της το ιερό σπαθί της ποίησης, αναζητά μέσα από τη γραφίδα της, μιαν αυτοτέλεια που ανήσυχη καταπιάνεται με τα μεγαλύτερα, δυσκολότερα και ουσιώδη θέματα που έχουμε στη ζωή μας και που είναι πυλώνες της ποίησης. Κι όπως είχα ξαναπεί για την ίδια: Ένδογραφεί σε μια άπληστα εξουσιαστική απαίτηση του τέλειου στην προσπάθεια της να αφορίσει τα κακώς κείμενα.

Απόσπασμα από το ποίημα:

Ως τον ουρανό

Τι είναι μια ήττα;
Ένα κομμάτι σκοινί
αντρίκιες επεμβάσεις της ψυχής,
με θηλυκότητα υπερεπαρκή
που παραβλέπεται καταναγκαστικά,
από έργα αγρίων,
σε μορφές που δεν άλλαξαν τον κόσμο

Στη συλλογή «Πλουτώνιο Άλγος μου», διαφαίνεται περισσότερο από κάθε άλλη συλλογή της Ε.Πατεράκη, το στοιχείο του ισορροπιστή που προσπαθεί μέσα στην ανυπακοή του να ενώσει κατακερματισμένα κομμάτια ενός πάζλ αναζήτησης του άλλου.

Σαν ένας φόβος που προωθεί τη γνώση της πίστης μιλάει για τούτο το σημαντικό κεφάλαιο. Σε όλα της σχεδόν τα ποιήματα μιλάει για την ενδόμυχη ενοχή -ακόμη κι αν δεν αναφέρεται-, υπάρχει ως βάση που αντιπροσωπεύει το άυλο-ανώτερο καλύπτοντας έτσι ένα απέραντο πεδίο δράσης σε κάθε ένα από τα ποιήματα της.

Το ανατρεπτικό ύφος της αφήνει μια αίσθηση που εμπνέει περισσότερο τον φόβο της ανικανοποίητης προσήλωσης, και απώλειας των συναισθημάτων.

Σαν ελεύθερη πολιορκημένη αγγίζει με ψυχικό μένος λέξεις που το προαιώνιο ιερό υπόβαθρο τους -παρά την ουσιαστική καταβολή της ιστορικότητα τους, τονίζουν ως αποτέλεσμα το δυνατό, καλλιεργημένο και πλούσιο σε αποθέματα ιδεών σύνολο του έργου της.

Σε κάθε σελίδα, υπάρχει ένας ουσιαστικός λόγος φορτισμένος με ύφος αυτοκυριαρχίας να αγκαλιάζει με στοχαστική διάθεση τις πυκνές ερμηνείες των ποιημάτων της.

Με σκέψη ίσως ακόμη και επεμβατική, φωτίζει γεγονότα σημαντικά που ανέκαθεν σηματοδοτούσαν ψήγματα πίστης στη ζωή μας. Επίμονα, εντατικά και γεμάτα από κάθε αφηγηματική λεπτομέρεια χαρίζουν τη δραματική καθαρότητα στο τόνο, στην έκφραση, στην ανατροπή, χωρίς να αφήνει περιθώρια να περάσει κάποιος στίχος δίχως το στίγμα της απεικόνισης.

Με λόγο επιτακτικό προβάλλεται η εσώτερη ένταση της να καθυποτάξει την ταπείνωση και το αλόγιστο. Οι προσεγγίσεις των ζητημάτων που καταπιάνεται προσδίδουν στην ποίηση της άρρηκτη δυναμική μιας δραματικής καθαρότητας γεμάτη προεκτάσεις και προτερήματα.

Απόσπασμα από το ποίημα:
η έλλειψή μου στάζει νερά
υπότιτλος: *τα φθινόπωρα των Σκορπιών σε νότες βρεγμένες*
Τίγρης η φωτιά
που καίει τα σπλάχνα μου –
καταραμένη η Στιγμή
Οι Μοίρες, μου φώλιασαν
το εξώτερο Πυρ,
για την αναγκαιότητα της αποστολής,
με τη γλώσσα σκισμένη στα πολλά
Ξυπόλητη γλώσσα
να γράφει ιδρωμένη στάξεις αιμάτινες
όπου σφραγίζει δυο Π –
πόρτες φέρουσες φλόγες σε στύση
και σάρκινες εξακολουθίες
κρεμασμένες από φασιστικά καταδιωκτικά
στα ανακόλουθα στιγμιότυπα
των παιδεύσεών τους.

Κι όλα αυτά μέχρι την δεύτερη πράξη του βιβλίου που υπάρχουν πεζά κείμενα μπονζάι με παρούσα πάντα την ονειρική ποιητική έκφραση ως απολογία ζωής για τον συναισθηματικό της κόσμο και με όσα αυτός έρχεται αντιμέτωπος με την υποκειμενική της αισθητική περί προθέσεων, λόγων και πράξεων.

Διαβάζοντας το Πλουτώνιο άλγος μου, αισθάνεσαι να έχεις αποκομίσει μια γλυκιά πικρία. Μέσα από την πλούσια γλώσσα και τις δυνατές έννοιες των ποιημάτων της νιώθεις μετέωρος μπροστά στην απειλητική εξόντωση της ορθότητας.

Λόγος εκφρασμένος λες μέσα από μια ξεχειλίζουσα οργή για την πραγματικότητα ως ένα είδος απογύμνωσης απέναντι ψεύτικη ηθική και την υποκρισία του γίγνεσθαι.

πλουτώνιο άλγος μου
Άντε να πιάσουμε “Μεσάνυχτα” -!-
Οι ζωντανοί ξεχείλισαν τους τάφους
κι οι ιαχές των νεκρών τσουλάνε τα τρένα
της οργής
Λίγα δέντρα ακόμη
και φτάνουμε το Δάσος –
πλουτώνιο άλγος
το τρίξιμο των ονείρων μου,
να περπατάω στις ρωγμές μου
με τα χέρια άκαμπτα
να σε βρω στο σύνορο
Να με κόψω με κεραυνό
σαν καμένη πυξίδα
που ναυάγησα τα πόδια μου
με τρύπιες βάρκες
που σάπισαν τα πέλματά μου
Από εξέγερση μοναχική
σε συνάντησα στην ομίχλη
– αγνώριστος, είπες
και ήμουν σιωπή
στα σπασμένα σκαλοπάτια σου –
η τελευταία αμαρτία μου – πράξη
που με έχρισε φυγή
Να βαδίζω στα τρένα
Στις σκεπές που καπνίζουν
να καπνίζομαι
Να καπνίζω απαγόρευση
να με γεμίζω νέφη
Τη μεσαιωνική ηρεμία της πόλης μας
οι πόλεις μας ξαφνιάζονται με τα τρένα –
η μόνη παραφωνία στις κρεμάλες,
στις φωτιές που καταδικάζονται οι έρωτες,
στα τρύπια μου μάτια που σε έχασαν.
Κάπου στο χθες
η παρερμηνεία των περιπτέρων
που σε περίμενα
Που σε περίμενα μ’ αναμονή βαθιάς νύχτας
που σκουριάζουν τ’ αστέρια
στη μηχανικότητα της φύσης
με παγωμένο ουρλιαχτό
να γυρίζει, να γυρίζει, να γυρίζει…-!-
– παγωμένος δακτύλιος στο λαιμό μου
να γυρίζει!!!
Το ένα μου χέρι κλείστηκε στο περίπτερο –
γκρεμισμένο του χθες μυστικό –
Το άλλο σε ψάχνει
με σκιές – πόδια
κι ανάμνηση δαχτύλων –
τα νύχια που τρυπούν τη σάρκα μου
πάνω απ’ τους τάφους των ζωντανών
και νεκρός αναδύομαι ταξιδιώτης
σαν διώκτης μου – τρένο,
η τελευταία αμαρτία μου
και πρώτη φυγή μου,
να σε έχω χάνοντας τις βάρκες του μυαλού μου
με πόδια γυμνά στο σταθμό “Μεσάνυχτα” –

Βιογραφία
Η Ευαγγελία Πατεράκη γεννήθηκε το 1962 στην Αθήνα. Πρώτη ποιητική έκδοση με τη συλλογή “Ενδιάμεσος Αντίλαλος”, εκδόσεις Ίδμων. Δεύτερη έκδοση της ποιητικής νουβέλας “ο δραπέτης”, εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος. Έκδοση δύο επόμενων βιβλίων, έντυπα και ηλεκτρονικά: “η διαθήκη μου, το ένα” και “φύλο: μονομάχος”, εκδόσεις Βακχικόν. Αυτοέκδοση: “το σκισμένο καλσόν” και το τελευταίο ποιητικό έργο: “πλουτώνιο άλγος μου”, από τις εκδόσεις 24 γράμματα. Συμμετείχε στο ανθολόγιο νέων ποιητών των εκδόσεων Σίλφιον.

Έχει κάνει τη μετάφραση και λογοτεχνική απόδοση στην ελληνική, ποιημάτων του Ουκρανού εθνικού ποιητή Ταράς Σεβτσένκο, που περιλαμβάνονται στο βιβλίο “διαθήκη” και εκδόθηκε υπό την αιγίδα του Ουκρανικού Συμβουλίου Ειρήνης. Πολλάκις έχει χρησιμοποιήσει τα λογοτεχνικά ψευδώνυμα, Εύα Λω και Προμηθεύς Πυρφόρος.

https://www.greekradiofl.com/%cf%80%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%84%cf%8e%ce%bd%ce%b9%ce%bf-%ce%ac%ce%bb%ce%b3%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85/?fbclid=IwAR2KRVeqz-XY2nJxk_PuHlM8DXNjnHktU2g89ADB_LU0c3fCC8saxWywFzA

https://www.fractalart.gr/ploytonio-algos-moy/



Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2021

άτιτλα

 





"..μήπως, και ποιος προφήτης δικαιώνεται στην εποχή του;
κι όλες οι θέσεις αρπαγμένες κι αιμοσταγείς.
λεηλατημένοι πάντα οι καιροί που
η ενοχή λέγεται αθωότης ή και αφέλεια παιδική ή
και του πάθους κάμωμα.
μια άδικη δικιοσύνη ορίζει τις ζωές
και πώς να σώσουν οι συμβουλές οι εποχιακές
μιας φθηνότητας μυαλών λογιστικών / τόσες δίνω τόσα βγάζω /.
στο κάθε διάσελο του χρόνου και στην κάθε κορφή
στο κάθε "τώρα" ποιος νοιώθει πως δεν υπάρχει στιγμή;
μόνο καρφιά και φούμαρα και λέξεις της πλάνης απλανείς,
της ματαιότητας ίδρωτας βαρύς
/ανεπαρκείς μαστόροι και ταχυδακτυλουργοί
οι μοιραστές των ιματίων μα κι οι γυμνοί
οι μαστροποί που πλέκουν κι οι προεστοί /
και ποιος θα δει έναν προφήτη και
δεν θα ουρλιάξει "σταύρωσον αυτόν" και δε θα φάει μασημένη την τροφή
και ποιος δε θα σταθεί γονυπετής
σ' ό,τι ο οδοδείκτης οδηγεί;
σ' αυτούς ολούνους τους καιρούς
με τη διαταγή και τη μπροσούρα,
τα κόμματα, τα περιοδικά και όλη τη χαρτούρα,
τους ποντικούς ειδήμονες, τεχνίτες, ποιητάδες,
μύρια καρφιά καρφώνουνε
και μύριοι προσκυνάνε."_

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2021

κριτική

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Πλουτώνιο άλγος μου” της Ευαγγελίας Πατεράκη

Εκδόσεις : 24 γράμματα / Αύγουστος 2020


***


Πλουτώνιο άλγος, το τρίξιμο των ονείρων”, είναι ο χαρακτήρας,

στην αλήθεια ο πολύ βαθύς χαρακτήρας

της ποίησης της Ευαγγελίας Πατεράκη, ζυγιασμένης σε μια εξέγερση μοναχική

Μια ποίηση που προχωράει πιο μέσα από την τέχνη, στην ουσία της

Στο σκοτεινό εργαστήριο του νου


Η Ευαγγελία Πατεράκη

είναι ένας ερημίτης των μουσικών του απόκοσμου,

κρύβει μια πολυεπίπεδη θέαση των πραγμάτων


Χρησιμοποιεί συμβολικά όψεις της ανθρώπινης κατάστασης

σ’ ένα οντολογικό πεδίο αισθημάτων

μ' ένα εικαστικό φορτίο αξιοθαύμαστο, που υπερβαίνει το προφανές στη σκέψη

Με την επίγνωση ότι τίποτα δε συμβάλλει σ’ έναν ξεκάθαρο ορισμό της ποίησης,

- σίγουρα της δικής της - αρνείται ουσιαστικά να τη στριμώξουν σε οποιοδήποτε διαχωρισμό

οι οπαδοί των παραδοσιακών λαϊκών διαχωρισμών


Άνθρωπος βαθιάς ευαισθησίας, είναι φανερό στο έργο της πως βιώνει στο έπακρο

την αρνητικότητα και το σάπιο του κόσμου

την άρρωστη συνάφεια

και τινάζει κεραυνούς στους αχανείς θανάτους

που χρωματίζουν το περίγραμμα της γης


Συνομιλεί με τον αναγνώστη σε μια άηχη συνομιλία

σε μια ατμόσφαιρα συνύπαρξης σύγχρονων προβληματισμών σε νουάρ ύφος

με πολλαπλά ερωτήματα και πολλές αναζητήσεις

Η ποίηση της Ευαγγελίας Πατεράκη αντανακλά μιαν εκτεταμένη ανάγνωση

της φιλοσοφικής γραμματείας, είναι φανερό ότι είναι εξοικειωμένη με τις ιδέες

του Καντ, του Σαρτρ κλπ.


Η φωνή της είναι τονισμένη στο ιδίωμα της συνομιλίας μορφωμένων τάξεων

με αμφισημίες παντού και για να την πλησιάσεις πρέπει να την αποκρυπτογραφήσεις


Γνωρίζω καιρό τη γραφή της κας Πατεράκη, μου έχει αφήσει ένα ξάφνιασμα,

μια συγκλονιστική ανάσα, που έρχεται να ταρακουνήσει το νου

στον υπέρτατο βαθμό

Με συγκλονιστική ειλικρίνεια σ’ όλο το έργο της

κατορθώνει κάτι περισσότερο από την ποίηση

που στρέφουν την προσοχή τους οι κριτικοί

Εκφράζει το κύριο όραμα εκείνων που βιώνουν την ελευθερία του νου


Κατερίνα Κατσίρη, ποιήτρια, συντάκτρια στο λογοτεχνικό περιοδικό “Ρωγμές”

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2021

πειρατικές γραμμές









Ριζώνουν οι βροχές.
Στ' ανηφορικά μου μάτια
νοτισμένα ηχητικά παράσιτα
/ από πειρατικές γραμμές
τσαμπουκαλεμένων οριζόντων./
Συνεχές το χάος της γραμμής -
κυκλώνει κάποτε το παλιό τραμ
/ της πόλης που άστραψε από κεραυνούς /
Παίρνει τις καταιγίδες και
διαβαίνει σφυρίζοντας
στο άηχο άσμα ξέφρενου συνθέτη,
που λύθηκαν τα μυαλά του.
Στ' ανάκατα μαλλιά μας
γεννιούνται πεταλούδες της φωτιάς._


Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2021

άτιτλο













Μια στάλα βροχής, και ολίγη πραγματικότητα, επιφέρουν πανικό.
Η μόνη ωδή - βροχή στον τσίγκο της στέγης.

Τα υγρά χείλη της ανθρωπότητας στάζουν θεό,

και γεννούν τα θαλασσινά ταξίδια των πλοίων, που άργησαν να φανούν
Αργεί η φύση να σμίξει με παφλασμό, όταν οι σκέψεις - σειρήνες - μαγεύουν τ' αγριολούλουδα._

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2021

άποψη αριθμού

 





















λοιπόν, για να μη λέμε πολλά λόγια, η ανθρωπότητα δεν σώθηκε ποτέ, ούτε θα σωθεί η ανθρωπότητα. μονάδες της, μόνο, σώζονται. άνθρωποι αυθεντικοί, που σπάνε τους καθρέφτες τους, κι αδιαφορούν για τα είδωλα. που γνωρίζουν την αγνωσία τους, και νιώθουν το φιλί της πέτρας, που λάβωσε την πιο δυνατή τους ανάγκη. και τότε, χαράζει ο σταυρός. και είναι παντού, κι εδώ κι εκεί, σ' ολάκερο το κενό το παλλόμενο, σε κάθε του ήχου πλατιά σιωπή.

με τσαλακωμένες τις εφημερίδες και τα περιοδικά, της μιας χρήσης τη γιορτή, με την υπογραφή του μαινόμενου "τώρα" - σπασμένες σύριγγες στις φλέβες ναυαγών - κατεβαίνει εκείνος που σώζεται, και κατεβαίνει απ' το χρόνο και το μήκος του και την ταχύτητά του. απ' το φτηνό του ύψος, κατεβαίνει μια ανθρωπότητα που δεν σώθηκε, σαν μια γροθιά, ποτέ της.

*μόνο αθυρόστομη η προαναγγελία των θαλασσών, που δίνονται με κύματα στα ρίγη των αθανάτων*